Երևանի քաղաքապետ Տարոն Մարգարյանի երեկվա երդմնակալությունը` իշխանության վերնախավի  հերթական հաղթանակի դրսևորումն էր: Հաղթվողը` հասարակությունն է, որը գրեթե անմասն էր անցկացված ընտրական գործընթացից, երեկվա երդմնակալությունից, որովհետև դրա կայացման գործում գրեթե դերակատարում չունի:

Երդմնակալության երեկվա արարողության հերոսը Սերժ Սարգսյանն էր` այն մարդը, ով որոշում է, թե ով լինի Երևանի քաղաքապետ կամ կզբաղեցնի այս կամ այն պաշտոնը:

Տարոնը կամ մեկ այլ պաշտոնյա երդվում են ոչ թե ժողովրդի առաջ, այլ նախագահի, ով նրանց աթոռների, պաշտոնների, ըստ էության, միակ երաշխավորն է:

Երեկ շատ խոսվեց ժողովրդի վստահության մասին, որով իբրև թե օժտված է քաղաքային նոր իշխանությունը:

Եթե ժողովուրդ ասելով` նախագահն ի նկատի ուներ քաղաքապետարանում հավաքված «ընտրյալների» մասին, նա ճիշտ է:

Իսկ եթե դուրս գանք իշխանության դղյակների պատերից, կտեսնենք մեկ այլ ժողովուրդ, որը վաղուց գիտի, որի քվեն, կարծիքը գրոշի արժեք չունեն:

Իշխանության բովանդակությունը շատ քիչ է փոխվել. ուղղակի նրա ավտորիտարիզմն եվրոռեմոնտի է ենթարկվել:

Ընդդիմության առանցքի անունը փոխվում է, բայց բովանդակությունն անփոփոխ է:

Նախագահական վերջին ընտրություններից հետո` թվում էր, թե Րաֆֆի Հովհաննիսյանը քաղաքական նոր մշակույթի հիմքերը կդնի:

Սակայն նա նույնիսկ քաղաքական օրակարգ չձևավորեց` կրկնելով իր նախորդների գրեթե բոլոր սխալները:

Ասենք, մարդիկ չէին հասկանում, թե Երևանի ավագանու քարոզարշավի օրերին` ի՞նչ էր անում Րաֆֆին Զանգեզուրի կամ Տավուշի լեռներում:

Միանգամայն արդարցված է «Բարև,  Երևան» դաշինքի որոշումը` վերցնել մանդատներն ու ակտիվ աշխատել Երևանի ավագանիում:

Բայց, օրինակ, անհասկանալի է, թե ինչո՞ւ էին այս խմբակցության անդամներն երեկ բոյկոտում քաղաքապետի երդմնակալությունը:

Նրանք ասում են, թե այսկերպ վերաբերմունք են դրսևորում մայիսի 5-ի ընտրությունների հանդեպ:

Ոչ ոք չի վիճարկում, որ ընտրությունները լավը չէին, բայց գնացքը գնացել է, և Րաֆֆու կողմանակիցների երեկվա արածն ավելի շատ նման է նեղացած երեխայի լացուկոծի:

Այդ վեց մարդիկ, որոնց, ի դեպ, հարգում եմ` պետք է լիենին դահլիճում, իրենց կեցվածքով, գուցե ձեռքներին պաստառներ պահելով` Սերժ Սարգսյանին ու մյուսներին հիշեցնեին, որ խրախճանքի ժամանակը չէ:

Սուրեն Սուրենյանց