Թուրքիայում հուզումները շարունակվում են:

Շատերը վստահ են, որ դրանք չեն կարող հանգեցնել իշխանափոխության:

Թերևս: Սակայն ակնհայտ է նաև, որ բողոքի զանգվածային ակցիաները հարևան երկրում միանգամայն նոր քաղաքական իրավիճակ են ստեղծում:

Նախ, դիմություն-ընդդիմություն սահմանագիծը անցնում է իսլամականների և քեմալականների հակադրության միջով:

Ակնհայտ է, որ իսլամականների անվերապահ առաջատարության տասնամյա փուլն ավարտվում է:

Բայց տեղի ունեցող ցույցերը կարող են էապես փոխել նաև ներիշխանական դասավորությունը, մանավանդ՝ 2014-ի նախագահական ընտրությունների համատեքստում: Ենթադրվում է, որ Թուրքիայում էապես մեծացվելու են նախագահական լիազորությունները և հաջորդ տարի երկրի առաջին դեմքն ընտրվելու է արդեն համաժողովրդական ընտրությունների միջոցով: Էրդողանը չի թաքցնում, որ հավակնում է նախագահի պաշտոնին, ըստ էության՝ հակադրվելով իր կուսակից, գործող նախագահ Աբդուլա Գյուլին:

Խիստ ուշագրավ է, որ թուրքական քաղաքականության երկու առաջատարները տրամագծորեն հակառակ մոտեցումներ ունեն ժողովրդական հուզումների հարցում, ինչը ներիշխանական հակասությունների հետևանք է:

Եթե Գյուլը կարծում է, որ ցուցարաների կարծիքը պետք է հաշվի առնել, ապա Էրդողանը նրանց ավազակներ է անվանում ու կոշտ հակազդեցություն է ցույց տալիս:

Բնականաբար, այս ամենը նպաստում է Գյուլի վարկանիշի բարձրացմանը և մեծացնում է հավանականությունը, որ հենց նա կվերընտրվի նախագահի պաշտոնում:

Ի դեպ, տեղին է հիշեցնել, որ Գյուլը շատ ավելի լոյալ դիրքորոշում ունի նաև հայ-թուրքական հարաբերությունների կարգավորման հարցում:

Սուրեն Սուրենյանց