Այս օրերին ակտիվորեն քննարկվում է այս կամ այն միությանը Հայաստանի ինտեգրվելու թեման:

Սա, ինչ-որ առումով, բնական է, որովհետև մեր երկիրը մոտ է Եվրամիության հետ Ասոցացման համաձայնագիրը ստորագրելուն, մյուս կողմից` ակնհայտորեն մեծացել է Ռուսաստանի ճնշումը` հետխորհրդային երկրների, այդ թվում` Հայաստանի նկատմամբ` Մաքսային միության անդամ նրանց դարձնելու ուղղությամբ:

Ինձ անհանգստացնում է այն հանգամանքը, որ Հայաստանի իշխանությունը, ընդդիմադիր հիմնական ուժերը զգուշանում են հստակ ձևակերպել իրենց դիրքորոշումը, ասել, թե միություններից որին ինտեգրումն առավել նպաստավոր կլինի Հայաստանին` դուռ բացելով իրական զարգացման համար:

Եզակիներն են միայն, որ արտահայտել են իրենց հստակ դիրքորոշումը:

Օրինակ, Արամ Կարապետյանը կողմ է, որ Հայաստանը դառնա Մաքսային միության անդամ, միանգամայն հակառակ կարծիք ունեն ազատ դեմոկրատները, ովքեր Հայաստանի զարգացումը տեսնում են եվրոպական ընտանիքում:

Նախկին վարչապետ Հրանտ Բագրատյանն էլ Հայաստանի չեզոքության կողմնակից է:

Անկախ նրանից` այս գործիչների կարծիքներն ընդունում ենք, թե` ոչ, ողջունելի է, որ նրանք տեսակետ ունեն:

Բայց կրկնում եմ` դիրքորոշում ունեցողներն եզակի են:

Ուրեմն` Հայաստանի զարգացման հեռանկարը պետք է որոշի հասարակությունը` հանրաքվեի միջոցով:

Մանավանդ որ` Հայաստանի իշխանությունը չունի անհրաժեշտ լեգիտիմություն և նույնիսկ երկրի զարգացման, հեռանկարի հարցը ծառայեցնում է իր մասնավոր շահերին: Ասել կուզի, որ իշխանությունը միջազգային տանիք է փնտրում`իր երկարակեցության խնդիրը լուծելու համար:

Մինչդեռ` Եվրամիություն-Մաքսային միություն երկընտրանքը ստրատեգիական ընտրություն է ենթադրում, որում պետք է արտացոլվի ոչ թե իշխանության ցանկությունը, այլ` ժողովրդի կամքը:

Սուրեն Սուրենյանց