Սյունիքի մարզպետի ցինիզմը և անկիրթ իշխանամոլությունը հանգեցրեց տխուր ու անցանկալի հետևանքի, որի արդյունքում հանցագործ դարձավ անփառունակ իշխանավորի որդին՝ Տիգրան Խաչատրյանը:

Գորիսում այսօր էլ մարդիկ հիշում են այն բոլոր միջադեպերը, որոնց ժամանակ Լիսկայի որդին վիրավորում էր բոլոր նրանց, ովքեր իրեն դուր չէին գալիս և անպատժելի թիկնապահների ու հոր միջոցով, ծեծ ու ջարդի ենթարկում նրանց, մնալով անպատիժ:

Սյունեցիները հիշում են, որ հինգ տարի առաջ, մարզպետի որդին իր հասակակիցների հետ կոնֆլիկտ էր ունեցել, որին միջամտել էր հայրը և այն դպրոցականը, որը համարձակվել էր իր պատիվը պաշտպանել մարզպետի որդու այլանդակ պահվածքից, ծեծի էր ենթարկվել անձամբ Սուրիկ Խաչատրյանի կողմից: Հետո մամուլը գրեց, որ Լիսկան հաշվեհարդար էր տեսել դպրոցականի հետ՝ կոտրելով նրա ծնոտը:

Դեպքի առնչությամբ բարձրաստիճան իշխանավորի արարքը պարզաբանելու համար Կառավարության կողմից ստեղծվեց հանձնաժողով փոխվարչապետ Արմեն Գևորգյանի նախագահությամբ, որը 10 օր աշխատելուց հետո, Կառավարության նիստում զեկուցեց, որ  մարզպետը ոչ ոքի չի ծեծել, իսկ տուժող երեխան ծնոտը կոտրել է՝ վայր ընկնելու պատճառով:

Սյունիքը ցնցված էր իշխանական ցինիզմից, գրչի մի հարվածով իշխանությունների կողմից սեփական երկրի օրենքներն արհամարհելու կարողությունից:

Այսօր կանգնած ենք փաստի առաջ, տեղի ունեցածը ընդամենը հետևանք է, իսկ մեր իշխանավորները ջայլամի քաղաքականություն են վարում, աշխատելով չտեսնել պատճառը: Եկել է մեր ցանածը հնձելու ժամանակը: Արդյունքում՝ կորցրեցինք գործարար ու շինարար մի անձնավորություն, կյանքի ու մահու միջև պայքարում է մեր բանակի ամենակարող գնդապետներից մեկը, մի հայ երիտասարդ, որ կարող էր լավ մարդ դառնալ, դարձավ հանցագործ ու իր խղճի վրա տանելու է արյան վրեժի մշտական անեծքը: Բոլորն են հասկանում, որ սա վերջը չէ, իսկ թե ինչ կհաջորդի այս ամենին, միայն Աստված գիտե:

Ո՞վ է մեղավոր որբացած կյանքերի, անմեղ զոհերի համար, իհարկե, Սուրիկ Խաչատյանը, իսկ ավելի շուտ նրան այդքան թև տվողները: Ու այսօր շատերի համար է անհականալի, թե ո՞ր ծառայությունների համար է նա նման պաշտպանության արժանանում: Եվ մի՞թե արժեք ունի ՀՀ նախագահի այն հայտարարությունը, թե բոլորն օրենքի առջև հավասար են, երբ անգամ սպանությունից հետո, մարզպետը թքած ունի հասարակական կարծիքի և նախագահի իմիջի վրա, ու ինքն է որոշում իր անելիքը:

Զավեշտ է, որ ոչ ոք նրանից հրաժարական չի կարող պահանջել, երբ զավակների կատարած դրանից ավելի մեղմ հանցագործությունների համար ավելի բարձրաստիճան պաշտոնյաների ժամանակին ստիպեցին հրաժարական տալ:

Ռուզան Ավոյան