Վերջին օրերին լարված վիճակ է Թուրքիայում:

Թերևս, Էրդողանի կառավարությունն ապրում է իր պաշտոնավարման 11 տարիների ամենաճգնաժամային օրերը:

Ամեն ինչ սկսվել է այն բանից, երբ կառավարությունն որոշել է վերակառուցել Ստամբուլի Թաքսիմ հրապարակի մոտ գտնվող Գեզի այգին:

Սկզբում բնապահպանները որոշել են ընդվզել դրա դեմ, ոստիկաններն անհամարժեք ուժ են գործադրել ցուցարաների դեմ, արցունքաբեր գազ են օգտագործել, սկսել են մասսայական ձերբակալություններ:

Հետո շարժումը զանգվածային բնույթ է ստացել` դուրս գալով Ստամբուլի սահմաններից: Հիմա անհանգիստ է նաև Անկարայում, Բոդրումում, Իզմիրում, Անթալիայում:

Բողոքի ցույցերի ոչ միայն աշխարհագրությունն է մեծացել, այլ նաև` պահանջների օրակարգը:

Զուտ բնապահպանական պահանջներին փոխարինելու են եկել քաղաքական կարգախոսները. ցուցարարները դժգոհում են վարչապետ Էրդողանի քաղաքականությունից, երկրի իսլամիզացիայից և պահանջում են կաբինետի հրաժարականը:

Բողոքի ցույցերին միացել է նաև ընդդիմադիր քեմալական Ժողովրդահանրապետական կուսակցությունը:

Դժվար է միանշանակ պնդել, թե կողմերից ո՞րն է ավելի շատ ժողովրդավարական արժեքների կրող կամ` ինչո՞վ կավարտվեն այս հուզումները:

Մի բան է միայն հստակ, որ տեղի ունեցողը չափավոր իսլամականների և քեմալիստների հերթական բախումն է` իշխանության համար և երկրի զարգացման հեռանկարների շուրջ, իսկ Թաքսիմի խնդիրը միայն հերթական առիթն էր:

Թերևս, հարկ է սոցցանցերի հայ օգտատերերին խորհուրդ տալ` ավելի հավասարակշիռ մոտենալ Թուրքիայում տեղի ունեցող իրադարձություններին, մանավանդ որ` դրանք առնչություն չունեն հայ-թուրքական հարաբերությունների հետ և շատ քիչ աղերս ունեն տարածաշրջանային ժողովրդավարացման գործընթացների հետ:

 Սուրեն Սուրենյանց