Այսօր հանրապետության դպրոցներում կհնչի Վերջին զանգը:

Նման տոնական օրերին ուզում ես միայն շնորհավորել, մաղթել բարին, արժևորել մանկավարժին:

Բայց նման օրերը նաև մտորելու, երկրի ներկայի և ապագայի մասին մտածելու առիթ են տալիս:

Այսօր հազարավոր պատանիներ ու աղջիկներ հրաժեշտ կտան անհոգ կյանքին՝ ինտեգրվելով այն իրականությանը, որ կոչվում է Հայաստան՝ իր հույսերով և հիասթափություններով:

Այսօր դարձյալ տնօրենը, դասղեկը մանկավարժը, ծնողը երջանիկ և ուրախ կյանք կմաղթեն իրենց աշակերտին, երեխային՝ գիտակցելով հանդերձ, որ մեր՝ մեծերիս, ստեղծած Հասյաստանն ամենևին էլ դրախտավայր չէ:

Այսօրվա շրջանավարտներից ոմանք կընդունվեն ԲՈւՀ-եր, մյուսները բանակ կմեկնեն, երրորդը կդառնա արհեստավոր:

Ես շատ կուզենայնի, որ անկախ իրենց մասնագիտության ընտրությունից և գործի բերումից՝ այս սերունդն ապրեր մի երկրում, որը կոչվում է հույսերի Հայաստան: Կուզեի, որ նրանք ձերբազատված լինեն այն մեծ հիասթափությունից, որն ապրում են իրենց ծնողները, մանկավարժները՝ պետության կողմից չգնահատվածի բարդույթով:

Ապագա Հայաստանի քաղաքացին պետք է բարդույթներ չունենա:

Իսկ դրա համար՝ անհրաժեշտ է, որ նա ազատ քաղաքացի լինի՝ իր արժեհամակարգով, ձգտումներով, երազանքներով:

Դա է դեպի հույսի Հայաստան տանող ճանապարհը:

Շնորհավոր Վերջին զանգը, սիրելի շրջանավարտներ: Թող այն նշանավորի ձեր հաջողությունների մեկնարկը:

Սուրեն Սուրենյանց