Այսօրվանից ՀՀ-ն՝ ԱԳ նախարար Էդվարդ Նալբանդյանի դեմքով, ստանձնում է Եվրախորհրդի նախարարների կոմիտեի նախագահությունը՝ վեց ամիս ժամկետով:

Իհարկե, այս կարգավիճակին ՀՀ-ն արժանացել է բնավ էլ ոչ փայլուն դիվանագիտության, կամ այլ արժանիքների շնորհիվ:

Եվրախորհրդում գործում է նախարարների կոմիտեի նախագահության այբբենական ռոտացիոն սկզբունքը:

Հենց այստեղ է, որ առաջանում է հակասական մի վիճակ:

Բանն այն է, որ Նախարարների կոմիտեի նախագահողը պետք է նպաստի ԵԽ անդամ երկրներում ժողովրդավարության ամրապնդմանը:

Գաղտնիք չէ, որ մեր երկրում ժողովրդավարությունը, մեղմ ասած, կաղում է, ավելին՝ անցած բոլոր երեք ընտրությունների օրինականությունը կասկածի տակ է դրվել ընդդիմության և հասարակության մի ստվար զանգվածի կողմից:

Արդյո՞ք նման իրավիճակում՝ Հայաստանը կամ ժողովրդավարության առումով կասկածելի ռեպուտացիա ունեցող մեկ այլ երկիր կարող է նպաստել ժողովրդավարության հաստատմանն ամբողջ Եվրոպայում:

Իմ կարծիքով՝ ոչ: Ավելի շուտ՝ դևալվացվելու է եվրոպական ինստիտուտը: Օրինակ, պատկերացրեք՝ ՀՀ ԱԳ-ի նախարարը լուրջ դեմքով խոսում է արևմտաեվրոպական ինչ-որ երկրում մարդու իրավունքների խախտումների մասին: Առնվազն ծիծաղելի է:

Սակայն այսպիսին է ԵԽ կանոնադրությունը, և մենք պարտավոր ենք հաշվի նստել դրա հետ, մանավանդ որ՝ օրինակ մյուս գարնանը ԵԽ Նախարարների կոմիտեի նախագահությունը ստանձնելու է ամբողջատիրական այնպիսի ռեժիմ ունեցող երկիր, ինչպիսին է՝ Ադրբեջանը:

Բայց, մեր հասարակությունն ու քաղաքական համակարգը կարող են նաև օգտվել Հայաստանի նախագահության առիթից: Եվրոպական ժողովրդավարության պահապանի թեկուզև ֆորմալ դերակատարությունն ողջ Եվրոպայում ստանձնած իշխանությունը չի կարող իր երկրում բացահայտորեն ոտնահարել քաղաքական և քաղաքացիական իրավունքները:

Ըստ այդմ՝ անհրաժեշտ է արդյունավետորեն օգտվել «վեցամսյա եվրոռեմոնտից»: Այստեղ հատկապես կարևոր է քաղաքացիական նախաձեռնությունների ռացիոնալ ու նպատակային գործունեությունը:

Սուրեն Սուրենյանց