Ավարտվող շաբաթը հիրավի տոնական է, միայն այն, որ շաբաթվա չորս օրն ոչ աշխատանքային է` դրա խոսուն վկայությունն է:

Ոմանց համար տոնն ավելի բազմաշերտ է` համամարդկային, ազգային առիթներին գումարվել է նաև անձնականը. մարդիկ վերընտրվել են կամ վերանշանակվել են բարձր պաշտոններում:

Բայց տոնական միջավայրը, կարծես թե, չէր փոխել մարդկանց տրամադրությունը` թե պաշտոնյայի, թե շարքային քաղաքացու: Մարդանց դեմքին մի տեսակ մռայլություն, լարվածություն կար:

Ես նկատել եմ, որ տարիներ շարունակ Հայաստանում տոնական տրանադրություն չկա, եթե նույնիսկ դրա համար կան առիթներ:

Իհարկե, տարբեր են մարդկանց լարվածության պատճառները: Եթե շարքային մարդը մտածում է օրվա հացի, իր երեխայի ուսման վարձը վճարելու մասին, պաշտոնյաներին մտահոգում է վիճակի անորոշությունը, անկայունությունը: Գործազուրկը մտածում է աշխատանք փնտրելու, գործարարը` իր բիզնեսը չկորցնելու մասին:

Արտագաղթը մնում է մեր երկրի գլխավոր պրոբլեմը:

Գնում են, գնում են ընտանիքներով, հազարներով. ականատեսները պատմում են, որ արդեն գրանցվում են սահմանը ոտքով հատելու զանգվածային դեպքեր:

Արտագաղթող երկրում տոնական մթնոլորտ լինել չի կարող, որովհետև որդուն ճանապարհ դնող մայրն` իր բաժին տոնը, նրա հետ երկրի սահմանից դուրս հանեց:

Կարոտող երկրում տոնական մթնոլորտ լինել չի կարող, որովհետև, արցունքն աչքերին իր հարազատից, ղարիբից խաբար սպասող մայրը, կինը, երեխան չեն կարող լիաթոք ուրախանալ:

Դատարկվող երկրում կառավարելն էլ մի բան չէ. պաշտոնյաներն էլ են լարված: Թեև չեն խոստովանում, բայց հասկանում են, որ տարեցտարի տոնական միջոցառումներին մարդիկ պակասում են, քչերի դեմքին էլ ժպիտի փոխարեն` պաշտոնյաներին հասցեագրված դժգոհությունն է, եթե չասեմ` զզվանքը:

Տխուր ստացվեց, բայց առանձնապես ուրախանալու առիթ չկա էլ: Դե, մարդ չի կարող հայտնվել մտախոհ մարդկանց միջավայրում և անկապ ուրախանալ:

Յուրի Վարդանյանը` շաբաթվա հերոս

Լեգենդար մարզիկ Յուրի Վարդանյանը անցնող շաբաթվա գլխավոր հերոսն էր:

Այս անգամ պատճառը` նրա մարզական նոր սխրանքները չէին:

Նորանշանակ կառավարությունում կատարված մեկ-երկու կադրային փոփոխություններից ոչ մեկը հասարակությանը, նույնիսկ` լրատվամիջոցներին, չհետաքրքրեց:

Բոլորը խոսում ու քննարկում էին միայն Յուրի Վարդանյանի նշանակման թեման. նա այլևս սպորտի նախարար է:

Ընթերցողը կհարցնի` հետո ի՞նչ, ճանաչված մարզիկ է, վստահել են սպորտի ղեկավարւմը:

Ճիշտ է, բայց նա նշանակվել է` ոչ թե մարզական փառավոր անցյալի բերումով, այլ` միանգամայն քաղաքական դրդապատճառներով:

Յուրին ղեկավար է նշանակվել ԲՀԿ-ի անդամի փոխարեն, և մի ոլորտում, որտեղ տերուտնօրինություն է անում` տարիներ շարունակ, նույն այդ Բարգավաճի առաջնորդ, օլիմպիական կոմիտեի նախագահ Գագիկ Ծառուկյանը:

Դե, նորանշանակ նախարարի և Ծառուկյանի ջրերն էլ նույն առվով չեն հոսում: Նրանք, ժողվրդական լեզվով ասած, իրար հետ չունեն, նույնիսկ մամուլով իրար հետ հարցեր են պարզել:

Մի խոսքով` իշխանությունը «հակամենաշնորհային» պայքար է սկսել սպորտի ոլորտում. նախարար դարձած օլիմպիադայի և աշխարհի չեմպիոնը պետք է կարողանա բարձրացնել նաև «քաղաքական ծանրաձողը», ընդ որում` նրա առջև խնդիր է դրվել, որ նա դա անի առաջին փորձից:

Մի փոքր շեղվեմ թեմայից ու ասեմ, որ այս օրերին խղճում եմ, իսկապես խղճում եմ սպորտի նախարարության բազմաթիվ աշխատողների, ովքեր ամիսներ առաջ համբուրել են ԲՀԿ-ի և մարզաշխարհի «թագավորի» աջը ու հիմա վախենում են աշխատանք կորցնելուց: Հատկապես խղճում եմ փոխնախարար Սամվել Խաչատրյանին, որը` թաքնվելով Ծառուկյանի հզոր թիկունքի հետևոմ, մի քանի ամիս առաջ հրապարակավ անարգանքի սյունին էր գամում Յուրիկին` փորձելով պարզել վերջինիս մարդկային տեսակը: Հիմա մարդն ողբերգություն է ապրում, հուսահատությունից գոռում` կեցցեն Սերժ Սարգսյանը, Յուրի Վարդանյանը և Գագիկ Ծառուկյանը: Խեղճ մարդը չի էլ հասկանում, որ այս երեք անունները նույն նավակում այլևս չեն տեղավորվում:

Վարդանյանի նախարար դառնալու առաքելությունն էլ հենց դա է, որ սպորտի ոլորտում նավակը մի պատվավոր տեր ունենա` իշխանության դեմքով, իսկ իրենց իշխանությունից դուրս դրածներն արագ կողմնորոշվեն` նավակի կողքերում գտնելով իրենց կարգավիճակը:

Ինչպիսի՞ նախարար կինի Յուրի Վարդանյանը` հարցնում են մարդիկ: Անկեղծ` չգիտեմ: Բայց մի բան հաստատ գիտեմ. նրա մոտ կամ լավ է լինում, կամ` վատ, միջին չի լինում:

Յուրիկը համաժողովրդական փառքի արժանացավ, երբ մարզիկ էր, նույն այդ ժողովուրդը նրան սուլեց, երբ նա հրաժարվեց մասնակցել 88-ի համազգային շարժմանը, մինչև 2008-ը` նա թունդ ընդդիմադիր էր, հիմա` իշխանությանը խիստ հավատարիմ:

Հիմա էլ կինի լավ նախարար կամ` ամեն բան կձախողի:

Կեղծ խոստումների ոդիսականը

Այ, Հայաստանում մի շերտ կա, որ այս օրերին համակված է անսահման թախիծով:

Դա ընդդիմության էլտան է, որը հետընտրական Հայաստանում խուլ և համր է դարձել ու չի կարողանում հիմնավորել, թե ինչո՞ւ այսպես եղավ, ինչո՞ւ ընդդիմությունն իրականություն չդարձրեց իր գեթ մեկ խոստում:

Իշխանությունն ընտրակաշառք բաժանեց, մարդկանց ահաբեկեց: Այդպես էլ պետք է լիներ, դուք էլ դա գիտեիք, բայց խոստանում էիք միասնական վերահսկողություն` ընտրությունների օրինականությունն ապահովելու նպատակով: Ի՞նչ եղավ ձեր վերահսկողությունը:

Ասում էիք` ժողովուրդ, հետընտրական ընդդիմադիր դաշինք կկազմենք, հանրապետականներին կզրկենք քաղաքային իշխանությունից:

Իրականում` այս թեզն ամենամեծ բլեֆն էր` նախընտրական միասնական ցուցակի բացակայությունը քողարկելու նպատակով:

Պարզից էլ` պարզ էր, որ Երևանի ավագանիում ոչ բոլոր ընդդիմադիր ուժերն են ներկայացված լինելու, չանցածների ձայները փոշիանալու են, արդյունքում` շահելու է իշխանությունը:

Դե գնացեք ու ընդդիմադիր կոալիցիա սարքեք…

…Կոալիցիա սարքում են, բայց` ոչ քաղաքապետրանի պատերի ներսում, այլ իրար անվանարկելու գաղափարի շուրջ:

Երկրին հաստատ փոփոխություններ են պետք:

Գոնե նրա համար, որ տոնական օրերին մարդիկ ուրախ լինեն:

Ու այդ փոփոխությունները պետք է սկսել` նոր որակի ընդդիմություն ձևավորելուց:

Շաբաթվա Վարկածները մշակեց Սուրեն Սուրենյանցը