Ես միշտ կարևոր եմ համարել, որ հատկապես հայաստանցիները հավատան այս կամ այն ընտրության օրինականությանը: Միայն այդ դեպքում` ընտրությունները կկոնսոլիդացնեն հասարակությանը ու կխթանեն երկրի զարգացումը:

Միջազգաին դիտորդների գնահատականը դարձյալ կարևոր է, սակայն երբեք չի կարելի գերագնահատել դրա նշանակությունը, մանավանդ որ` դիտորդները հաճախ տուրք են տալիս կոնյուկտուրային, իրենց եզրակացությունների հիմքում դնում են սուբյեկտիվ գործոններ:

Լավ կազմակերպված, բայց վարչական ռեսուրսի չարաշահումով. հակիրճ հենց այպես կարելի է գնահատել ԵԱՀԿ/ԺՀՄԻԳ—ի երեկ հրապարակած վերջնական զեկույցը` Հայաստանի փետրվարի 18-ի նախագահական ընտրությունների մասին:

Խորապես համոզված եմ, որ մեր ընտրողն այդպես էլ ամբողջովին չի ծանոթանա այս զեկույցին, որովհետև իշխանությունը շտապելու է ներկայացնել դրա բացառապես այն հատվածները, որոնք ձեռնտու են իրեն, ընդդիմությունը, նույն ջանասիրությամբ, հանրության սեփականությունն է դարձնելու զեկույցի` իր փաստարկներն ամրագրող մասերը:

ԵԱՀԿ-ԺՀՄԻԳ-ի վերջնական զեկույցում ես նոր, արտառոց փաստերի չհանդիպեցի. հիմնականում կրկնված էին միջանկյալ զեկույցների ձևակերպումները:

Սակայն փաստաթղթում կա մի գնահատական, որն էապես կասկածի տակ է դնում Հայաստանի նախագահական ընտրությունների լեգիտիմությունը: «ԵԱՀԿ—ԺՀՄԻԳ—ի կողմից նախագահական ընտրությունների վերաբերյալ ԿՀԸ—ի վերջնական արդյունքների վերլուծությունը վեր է հանում սերտ հարաբերակցություն ընտրողների մասնակցության թվի և գործող նախագահի օգտին տրված ձայների միջև. միջինից բարձր մասնակցություն արձանագրած տեղամասերում պրն Սարգսյանը ստացել է ավելի մեծ թվով ձայներ»,-ասված է փաստաթղթում:

Փաստորեն, միջազգային դիտորդները վիճահարույց են համարում նախագահ Սարգսյանի առավելության օրինականությունը:

Պատահական չեմ համարում, որ ԵԱՀԿ—ԺՀՄԻԳ—ի վերջնական` ավելի կոշտ, զեկույցը հաջորդեց Երևանի ավագանու ընտրություններին, որոնք, իրենց որակով, մեղմ ասած` նախագահականից լավը չէին:

Սրանից հետո՞ էլ են իշխանության ներկայացուցիչները պնդելու, որ փետրվարի 18-ին Հայաստանում կազմակերպվել են աննախադեպ լավ ընտրություններ:

Սուրեն Սուրենյանց