Վերջապես: Հասանք վերջին:

Ամբողջ մի տարի ընտրական ցիկլի մեջ ենք, պատգամավոր ու նախագահ ենք ընտրոմ, հիմա էլ` հերթը քաղաքապետինն է:

Էս մի տարում ինչ ասես, որ չտեսավ մեր ժողովուրդը, ինչ խոստումներ ասես, որ չլսեց:

Քաղաքային ընտրությունների շեմին նույնիսկ ակտիվ լինել էի ուզում, փնտրում էի այն թիմին, որի ծրագրի, հոդաբաշխ խոսքի մեջ Երևանի զարգացման հեռանկարը կտեսնեմ, նաև` մեր քաղաքական համակարգի, որն ընտրությունից-ընտրություն ապացուցում է իր իռացիոնալիզմը, ոչ ադեկվատությունը:

Քարոզարշավի վերջին օրը հայտնաբերեցի, որ քվեաթերթիկում թեկնածու չունեմ և դա այն դեպքում, որ չկա համամասնական մի ցուցակ, որի առաջին եռյակում հարազատ, ծանոթ մարդ, ընկեր ու գործընկեր չունենամ:

Բայց հոգնել եմ ինչ-որ մեկի խաթր քվեարկելուց:

Քաղաքական ինչ-որ թիմում էլ չկամ, որ կաշկանդված լինեմ պայմանավորվածություններով ու հազար ու մի զահրումարով:

Ես եմ ու իմ գլուխը, և էս անգամ որոշեցի քվեարկել` ծրագիր ու արժեհամակարգ ուսումնասիրելով, պոզիտիվ հայացքով:

Ու քարոզարշավի վերջին օրը տեսա, որ թեկնածու չունեմ:

Ոչ հոռետես եմ, ոչ` ինքնահավան, ոչ էլ` երկրից հեռանալ եմ պատրաստվում` էս ընտրությունից հոգնած ու զզված:

Ես մեղավոր չեմ, որ մեր հավականորդները ստուգարքն ու քննությունը չհանձնեցին:

Տարոնը լավ տղա է, իրենց թաղում, գուցե` ամբողջ քաղաքում սիրված: Բայց խնդիրն այն է, որ մենք ընտրոմ ենք քաղաքապետ, որի պարագայում` միայն լավ մարդ լինելը քիչ է, բավարար չէ:

ՀՀԿ թեկնածուն իներցիոն քարոզարշավ վարեց` անհետաքրքիր, ալարկոտ: Այդպես էլ անհասկանալի մնաց` ի՞նչ է սկսել, որն ավարտին հասցնելու համար` մեզանից քվե է ուզում:

Արմեն Երիցյանը լավ նախարար է, պարկեշտ գեներալ, բայց ողջ ընտրական գործընթացում նրա «առանձնահատկությունը» դարձավ իր` երևանցի լինելու մասին հիշատակումը:

Երևանցի լինելը, սակայն, առաջին հերթին` մտածողություն է, արժեքային համակարգ, հայացք, կոլորիտային ԵՍ, հետո` նոր կոնկրետ թաղամասում ծնված լինելը և երևանցու բառուբանով խոսելը:

Մի խոսքով` Երիցյանը չկարաողացավ համոզել, որ բոլոր յոթից` հենց ինքն է ամենաերևանցին:

ԲՀԿ-ն խճճվեց ու իր արած-չարածի, հաղթանակի ու ցուցակի պատասխանատու դարձրեց դարձյալ շատ հարգելի Գագիկ Ծառուկյանին, որը ոչ միայն երևանցի չէ, այլև` մայրաքաղաքի ընտրող էլ չէ:

Առհասարակ, ԲՀԿ-ն, ինչպես նաև` ՀՅԴ-ն ու ՀԱԿ-ն, իմ տպավորությամբ, մեկ կանգառ ուշ էին գնացք նստել:

Գնացքում նրանց տեղերն արդեն զբաղված էր, և զուր էին նրանք բողոքում, որ իրենց աթոռը մենաշնորհված է:

Երբ իսկապես պետք էր քաղաքական մենաշնորհի դեմ պայքարել` նախագահական ընտրությունների ժամանակ, քաղաքական այդ ուժերը խռոված օրիորդի պես փակվել էին իրենց սենյակներում:

Հիմա էլ խռովում են, որ ընտրողն է իրենցից խռոված:

Ասում են` մենք լուրջ-լուրջ քաղաքականությունից ենք խոսում, դուք` ձեր վերելակից:

Խեղճ ընտրողն ինչ անի, որ երբ ինքը գոնե մի քաղաքական մարդ էր փնտրում ու չէր գտնում փետրվարի 18-ին, էս անաստվածները քնած էին մնացել…

…Հիմա էլ արթնացել են ու արդարանալու փոխարեն` արթուն մնացածին են պատին դեմ տալիս:

Րաֆֆի Հովհաննիսյանին էլ թվաց, որ քաղաքային ընտրությունն իր Բարևի շարունակությունն է, բայց, չգիտես` ինչու, երևանցուն բարևելու փոխարեն` ընտրարշավի թեժ փուլում, գնացել էր մարզեր` փակ դռների առաջ մարզպետներից նեղսրտած հարցազրույցներ տալով:

Իրականում` «Բարևի հեղափոխությունը» մնաց փողոցում` Բաղրամյան փողոցի սկզբնամասում, երբ Րաֆֆին նրան թողեց անտեր` չգիտես ինչ խորհրդով այդ օրը Ծիծեռնակաբերդում մոմ վառելու պատրվակով:

«Առաքելության» ջահելներն էլ ժամանակ չունեցան կամ ֆանտազիա` կրեատիվ ինչ-որ բան ասելու, ընտրողին գարնան նոր շնչով գրավելու համար: Էս անգամ չստացվեց. Սպասենք նրանց հաջորդ առաքելությանը…

Շաբաթվա Վարկածները մշակեց Սուրեն Սուրենյանցը