Երկու տարի առաջ իմ նախաձեռնությամբ հանդիպեցի վարչապետ Տիգրան Սարգսյանին:

Մեր մասնավոր զրույցի թեման՝ առաջնահերթ խնդիրների օրակարգի ձևակերպումը և այդ գործընթացում հասարակական ակտիվ խմբերի, փորձագիտական մտքի ներգարվումն էր:

Կարծես թե՝ վարչապետը գիտակցում և կարևորում էր իշխանություն-հսարակություն-փորձագիտական ինստիտուտ փոխադարձ կապը:

Այսօր, երբ «Վարկած» ակումբում հյուրընկալել էի Ճարտարապետների միության նախագահ Մկրտիչ Մինասյանին, հասկացա, որ ոչինչ չի փոխվել, մենք դոփում ենք նույն տեղում. իշխանությունը շարունակում է գործել հանրային վերահսկողությունից դուրս, անտեսում է մասնագիտական եզրակացությունները:

Առհասարակ, հասարակությունն իշխանության քաղաքականության վրա կարող է ազդել մի քանի եղանակով:

Երկրի կուրսը հաստատելու կամ փոփոխելու ամենաարդյունավետ ձևը, գոնե քաղաքակիրթ աշխարհում, ընտրություններն են: Հայաստանում, սակայն, այդ ինստիտուտի նկատմամբ առկա է հասարակության անվստահություն: Մեկ է կեղծելու են՝ սա է, դժբախտաբար, մեր հայրենակիցների գերակշիռ մասի կարծիքը:

Գլոբալ հարցերի վերաբերյալ մեզանում հանրաքվեներ գրեթե չեն անցկացվում, որովհետև հասարակության կամարտահայտման այդ միջոցի իրացումը սահմանադրորեն տրված է պետական մի քանի սուբյեկտների:

Իշխանությունը չի ստեղծել հարթակներ, որոնցում փորձի երկխոսել փորձագետների, քաղաքացիական հասարակության ներկայացուցիչների հետ, ասել կուզի՝ «վերևների» և «ներքևների» փոխադարձ կապը չի գործում:

Բողոքի զանգվածային կամ լոկալ ակցիաները կարող են լուծել մասնավոր հարցեր, օրինակ՝ Մաշտոցի պուրակի բուտիկների հարցը, բայց գլոբալ խնդիրների վրա ազդեցություն չեն ունենում: Օրինակ, բողոքի որևէ ակցիա չխանգարեց, որ պատմամաշակութային բացառիկ արժեք Փակ շուկայի ճարտարապետական տեսքը «հարմարեցվի» դրա սեփականատիրոջ, մեղմ ասած, ոչ բարձր ճաշակին:

Մկրտիչ Մինասյանին վաղուց եմ ճանաչում. պոֆեսիոնալ, իմ ճանաչած ամենապարկեշտ մտավորականներից մեկը:

Մարդն անընդհատ ահազանգում է, ասում է, որ չի կարելի քանդել Փակ շուկան, փաստարկներ է բերում «Զվարթնոցի» շենքի պահպանման օգտին:

Ասողին՝ լսող է պետք:

«Վերևները» խլացել են կամ նրանց խլացրել են օլիգարխներն՝ իրենց հարուստ դրամապանակներով:

«Զվարթնոցի» շենքը չի քանդվի այսօր, վաղը դրա երաշխիքն ոչ ոք չունի, մանավանդ որ՝ առաջիկա չորս տարիներին Հայաստանում ընտրություններ չկան, ու իշխանությունները, նույնիսկ ձևականորեն, հասարակությանը սիրաշահելու խնդիր չունեն:

Մասնագետները հոգնելու են, հիասթափվելու են ու նույնիսկ խնդիրներ բարձրացնելու ցանկություն չեն ունենալու:

Հասարակության փոքրաթիվ ակտիվիստների պայքարը կապահովի դեմոկրատիայի և քաղացիականության վարագույրը, սակայն գլոբալ խնդիրները կմնան անլուծելի:

…Արդյունքում՝ մենք կորցնում ենք մեր հին Երևանը՝ առանց նորն ունենալու: Այսպես, որ շարունակվի՝ վաղը մի օլիգարխ էլ կարող է որոշել, որ Օպերայի շենքն ամենահարմարն է՝ գիշերային ակումբ, կազինո կամ սուպերմարկետ կառուցելու համար…

Սուրեն Սուրենյանց

Հ.Գ. Ի դեպ, Մոնումենտի բարձրունքում Երիատասարդական պալատը գուցե պատմամաշակութային շինություն չէր, բայց աբողջացնում էր մեր հուշերի գեղեցիկ քաղաքը: Այն քանդվեց՝ խոստումով, որ տեղում կկառուցվի համարժեք, շատ ավելի շքեղ ու ժամանակակից շինություն:  «Ավելի շքեղ ու ժամանակակից շինությունը» մնաց թղթի վրա. այդ տեղում հիմա վեր են խոյանում մի քանի դղյակներ, որոնցից մեկը, ըստ հավաստի աղբյուրների, պատկանում է Սյունիքի տխրահռչակ մարզպետ Սուրեն Խաչատրյանին՝ Լիսկային: Այդ մասին ավելի  հանգամանալից կխոսենք առաջիկայում: