Որքան էլ հանրապետականները առարկեն, պարզ է` ամեն մի ընտրարշավ կրկին ու կրկին ապացուցում է, որ դպրոցները Հայաստանի արատավոր համակարգի մի մասն են և ակտիվորեն, կասեի նաև` ցինիկաբար օգտագործվում են ընտրություններում՝ իշխանության վերարտադրությունն ապահովելու համար: Անհերքելի փաստ է, որ դպրոցների տնօրենները ուսուցիչներից պահանջում են մարդկանց ցուցակներ, որոնք, ենթադրաբար, քվեարկելու են Տարոն Մարգարյանի օգտին, և այդ ցուցակներն ուղարկվում են ՀՀԿ տարածքային շտաբներ կամ, որը նույնն է` վարչական շրջանների գրասենյակներ (դիտեք «Ա1 +»-ի նյութը): Ես գրեցի՝«որը նույնն է», բայց դա չպիտի նույնը լինի, վարչական շրջանի ադմինիստրացիան պետք է հանդես գա որպես պետական, ոչ թե քաղաքական-կուսակցական մարմին, նրա գործառույթների մեջ ամենևին չի մտնում մոբիլիզացնել վարչական ռեսուրսներն ու թաղի քրեական տարրերին`գործող քաղաքապետի հաղթանակն ապահովելու համար: Բայց քանի որ հենց գործող քաղաքապետն է նշանակում վարչական շրջանի ղեկավարին, վերջինս էլ ղեկավարում է մնացած աշխատողներին, և նրանք բոլորը կապված են, այսպես ասած, «կոռուպցիոն ռիսկերով», այդ բոլոր մարդիկ մեծապես շահագրգռված են, որ մնա գործող քաղաքապետը, իսկ դրա համար անհրաժեշտ է «հանրապետական» ձևանալ: Եթե գա մեկ այլ քաղաքապետ, նա կնշանակի վարչական շրջանի այլ ղեկավարներ, որոնք «կոռուպցիոն ռիսկերը» վայելելու են այլ թիմերի հետ, և այդ թիմերը կկպցնեն համապատասխան կուսակցության կրծքանշանը: Խնդիրը, հետևաբար, ոչ թե վարչական շրջանների կուսակցական լինելն է (դա հետևանք է), այլ համակարգը, որը ստիպում է խառնել «պետական և սեփական բուրդը»: Դպրոցների դեպքում իրավիճակն ավելի մտահոգիչ է դաոնում այնքանով, որ նույնատիպ սխեմայի պայմաններում դպրոցի տնօրենների, ՛փոխտնօրենների և ուսուցիչների նվաստացմանը կամա թե ակամա ականատես են դառնում երեխաները, ինչը, մեղմ ասած, չի նպաստում նրանց քաղաքացիական ինքնագիտակցության բարձրացմանը: Դպրոցի կամ մանկապարտեզի տնօրենը ստիպված է կպցնել իշխող կուսակցության կրծքանշանը, որովհետև հակառակ դեպքում վարչական շրջանը իր դպրոցին «լավ աչքով չի նայի»: Իսկ «լավ աչքով նայելու» համար դպրոցի ղեկավարությունից, ինչպես ասում էր Օստապ Բենդերը, ամեն մի կալորիայի դիմաց պահանջվում են «բազմաթիվ փոքրիկ ծառայություններ»: Դրանց թվում են, անշուշտ, այդ «ընտրական ծառայությունները»: Կասեք` ինչի՞ համար է պետք այդ «պոտենցիալ ընտրազանգվածի» ցուցակը, որը վարչական շրջանը հանձնարարում է տնօրենին, տնօրենը` ուսուցիչներին, իսկ ուսուցիչներն այդ հարցով դիմում են, բնականաբար, իրենց աշակերտների ծնողներին: Չէ՞ որ քվեարկությունը գաղտնի է: Այո, գաղտնի է, բայց այդ քիչ թե շատ «հուսալի» մարդկանց հետ կարելի է «աշխատել»` ընտրակաշառք բաժանել, հոգեբանական տարատեսակ ննջումներ գործադրել, որը եթե նույնիսկ տա 50 տոկոսանոց արդյունք, դա էլի արդյունք կլինի:
Այստեղ խնդիրը երկկողմանի է: Սի կողմից` իշխանությունը պիտի հասկանա, որ չի կարելի դպրոցներն օգտագործել իր քաղաքական նպատակների համար: Մյուս կողմից էլ` տնօրեններն ու մանկավարժները պետք է գիտակցեն, որ իրենց առաքելությունը շատ ավելի բարձր է: Իմ ասածը ուտոպիա՞ է:

Առավոտ