ԱՄՆ Պետդեպարտամենտը հարապարակել է մարդու իրավունքների վիճակի վերաբերյալ ամենամյա զեկույցը, որում անդրադարձ կա նաև Հայաստանին:

Գնահատականները, որոնք տրվել են, խիստ քննադատական են: Ամերիկացիների կարծիքով` հայկական իրականությունը հեռու է մխիթարական լինելուց, նախորդ տարվա ընտրություններն ամենևին էլ օրինական և ժողովրդավարական չեն եղել:

Այս զեկույցն ուղղակի պատասխան է մեր իշխանության ամպագորգոռ պնդումներին, թե Հայասատանում իրականացվում են լուրջ բարեփոխումներ կամ որ` 2012-2013թթ-ի ընտրությունները լավագույնն էին մեր երկրի քսանամյա կենսագրության մեջ:

Այդ ընտրությունները գուցե լավագույնն էին, սակայն ոչ թե քաղաքական համակարգի կայացման տեսանկյունից, այլ` կոնկրետ կուսակցության, որն, ըստ էության, ռեստավրացրել է կառավարման խորհրդային մեթոդը:

Ամերիկացիները գնահատական չեն տվել 2013թ-ի նախագահական ընտրություններին, դա կանեն հաջորդ տարի: Բայց բոլորս գիտենք, որ այդ ընտրություններն որակապես լավը չէին խորհրդարանականից, ու վստահաբար` մյուս տարի Վաշինգտոնն արձանագրելու է, որ նախագահական ընտրություններում նույնպես վճռորոշ դեր են ունեցել վարչական ռեսուրսն ու ընտրակաշառքը:

ԱՄՆ նախագահ Բարաք Օբաման առաջիններից էր, որ նախագահական ընտրություններից հետո շնորհավորեց Սերժ Սարգսյանին, ՀՀ-ում ԱՄՆ դեսպանն օր ու մեջ խոսում է Հայաստանում արևմտյան ներդրումների մեծացման անհրաժեշտության մասին: Ընթերցողին կարող է տարակուսելի թվալ, որ այս համատեքստում ԱՄՆ արտաքին քաղաքական գերատեսչությունը նման խիստ գնահատականներ է տալիս հայաստանյան իրականությանը:

Ես որևէ զարմանլի բան չեմ տեսնում, ոչ էլ` այս զեկույցի հետում ինչ-որ թաքնված շահեր եմ նկատում:

Խորհրդարանական և հատկապես նախագահական ընտրություններում` Սարգսյանը ստացավ արևմտյան շրջանակների լոյալությունը, որովհետև բարեփոխումների որոշակի տեսլական էր ներկայացրել ու քարտ-բլանշ ստացավ: Բացի այդ, այդ ընտրություններում բացակայում էր իրական այլընտրանքի գործոնը. հատկապես արտաքին աշխարհն հայաստանցիների ընտրությունը դիտարկում էր «վատի և ավելի վատի» շրջանակում:

Հիմա իշխանության ներկայացուցիչները, մեկը մյուսին ձայն տալով, կասեն, որ ամերիկացիների գնահատականների հիմքում` նրանց աշխարհաքաղաքական շահերն են:

Գուցե այդ շահերն իսկապես կան, բայց բոլորս գիտեք, որ Վաշինգտոնի հայացքը հայաստանյան անցուդարձին` շատ մոտ է իրականությանը, այն գաղջ իրականությանը, որում բոլորս ապրում ենք:

Կակա ասելով` բերանը չի քաղցրանում:

Իշխանությունը լավ կանի չհպարտանա անցած «իդելական» ընտրություններով, այլ գոնե մեկ անգամ օրինական ընտրություններ կազմակերպի, այնպիսի ընտրություններ, որոնց արդյունքները կճանաչեն դրա բոլոր մասնակիցները, հասարակությունը:

Բարեփոխումների մասին իշխանության շեփորահարումներն ոչինչ չարժեն, եթե մարդու կյանքի որակը մնում է նույնը: Դրա համար` իշխանությունը լավ կանի` ոչ թե խոստումներ շռայլի դրսի կենտրոններին, այլ` իրապես մտածի երկրի գլխավոր արժեքի` մարդու մասին:

Սուրեն Սուրենյանց