Երևանի ավագանու առաջին ընտրություններն անցկացվել են 2009թ-ի մայիսի 31-ին: Դրանց մասնակցելու հայտ էին ներկայացրել վեց կուսակցություն՝ ՀՀԿ-ն, նրա կոալիցիոն գործընկերներ ԲՀԿ-ն և ՕԵԿ-ը, ՀՅԴ-ն, Տիգրան Կարապետյանի գլխավորած Ժողովրդական կուսակցությունը, Հայաստանի Աշխատավորական Սոցիալիստական Կուսակցությունը, և մեկ դաշինք՝ ՀԱԿ-ը:

Այդ ընտրությունների վրա մեծ էր նախորդ տարվա նախագահական ընտրությունների բացասական ազդեցությունը. Սերժ Սերգսյանի իշխանությունն ինքնահաստատման խնդիր ուներ, Լևոն Տեր-Պետրոսյանի թիմի համար այս գործընթացը շարունակությունն էր նախորդած նախագահական ընտրությունների:

Ընտրություններին մասնակցեց շուրջ 400000 մարդ: Պաշտոնական տվյալներով հաղթեց ՀՀԿ-ն, առաջին նախագահի թիմը խոսեց ընտրակեղծիքների մասին, հրաժարվեց ավագանիում ստացած մանդատներից, սակայն հրապարակի միջոցով խնդիր լուծել չկարողացավ: Փորձագետներից շատերն առաջին անգամ խոսեցին ՀԱԿ-ում սկսվող ճգնաժամի մասին: Տեր-Պետրոսյանի շրջապատին այլ բան չէր մնում, քան յուրայիններին մխիթարել, որ ավագանու ընտրություններում անհրաժեշտ շեմը չեն հաղթահարել ՕԵԿ-ն ու ՀՅԴ-ն, որոնք, նրանց խոսքերով, 2008-ին դավաճանել էին համաժողովրդական շարժմանը: Հակառակը՝ բավականին ոգևորված մթնոլորտ էր ԲՀԿ-ում. Ծառուկյանի շրջապատում, հիմք ընդունելով ընտրությունների արդյունքները, անթաքույց հայտարարում էին, որ իրենք են հանրապետության երկրորդ կուսակցությունը՝ քաղաքական ազդեցիկության առումով:

Չորս տարի անց

2013թ-ի մայիսի 5-ին նշանակված Երևանի ավագանու ընտրություններին ևս մասնակցում է վեց կուսակցություն և մեկ դաշինք: ՀՀԿ-ի, ՕԵԿ-ի, ԲՀԿ-ի, ՀԱԿ-ի, ՀՅԴ-ի, Րաֆֆի Հովհաննիսյանի շարժման շուրջ ձևավորված «Բարև Երևան» դաշինքի կողքին ընտրողները կհանդիպեն երկամսյա կենսագրություն ունեցող «Առաքելություն» կուսակցության անունը: Երիտասարդներով համալրված այս կուսակցությունը մայրաքաղաքի ավագանիում հայտնվելու շանսեր, իհարկե, չունի, սակայն այս ընտրարշավը կարող է օգտագործել քաղաքական ինքնահաստատում և ճանաչելիություն ձեռք բերելու համար:

Խորհրդարանում ներկայացված բոլոր ուժերը կարող են հավակնել ավագանու մանդատներին, բայց ընտրարշավի ֆավորտներն են ՀՀԿ-ն, ԲՀԿ-ն և «Բարև Երևան» դաշինքը:

Գալիք ընտրություններն ունեն մի քանի առանձնահատկություններ.

Առաջին. մեկտեղված են փետրվարի 18-ի հետընտրական և մայիսի 5-ի նախընտրական գործընթացները, ինչն ավելի է քաղաքականացնելու քարոզարշավը: Եթե ՀՀԿ-ն, ՕԵԿ-ը փորձում են հնարավորինս ապաքաղաքականացնել ընտրական գործընթացը՝ շեշտը դնելով մայրաքաղաքային խնդիրների վրա և հանրությանը ներկայացնելով մենեջերներից և ադմինիստրատիվ աշխատանքի փորձ ունեցող մարդկանցից կազմված ընտրացուցակներ, ապա ԲՀԿ-ի, ՀՅԴ-ի, «Բարև Երևանի» ընտրացուցակները խիստ քաղաքականացված են՝ ՀՀԿ քաղաքական մենաշնորհը վերացնելու պատրաստակամությամբ: ՀԱԿ-ի նպատակը նույնպես դա է, սակայն առաջին նախագահի կուսակցության ցուցակը խոսում է նրանց նվազ քաղաքական հավակնությունների մասին,

Երկրորդ. այս ընտրական ցիկլին մասնակցում են խորհրդարանական բոլոր ուժերն, ինչն աննախադեպ մրցակցություն է հաղորդելու ընտրություններին:

Եվ վերջապես այս ընտրություններն ունեն երկու ինտրիգ:

Կհաջողվի՞, արդյոք, ընդդիմադիր բոլոր ուժերին հասնել նրան, որ ապագա ավագանիում ձևավորվի ոչ իշանական մեծամասնություն՝ իր քաղաքապետով:

Երկրորդ ինտրիգը գտնվում է հենց ընդդիմության դաշտում և վերաբերում է «չարաբաստիկ» 500000-ոց էլեկտորատին, որի նկատմաբ վերահսկողությունը վիճարկում են Գագիկ Ծառուկյանի և Րաֆֆի Հովհաննիսյանի թիմերը: Արդ, մայիսի 5-ին մենք կիմանանք ոչ միայն Երևանի նոր քաղաքապետի անունը, այլ նաև կպարզենք, թե ում է պատկանում առաջնությունն ընդդիմադիր դաշտում: Գոնե առաջիկա տարիների կտրվածքով:

Սուրեն Սուրենյանց