Ստյոպա Սաֆարյանը ֆեյսբուքի իր էջում գրել է.

«Րաֆֆի Հովհաննիսյանին փորձում են քննադատել

1. այն բանում, թե իբր ապրիլի 9-ին նա «լքել է» ժողովրդին ու գնացել Ծիծառնակաբերդ: Հավաքված բազմության ճնշող մեծամասնությունը նրա հետ գնացել է Ծիծեռնակաբերդ (իբրև երկու հատվածներում եղած ականատես եմ ասում), մի հատվածին ես եմ ուղեցել և միացրել նրան, մի հատվածը(նրանց թվում՝ անգամ իմ կինը, շատ ծանոթներ), ինչպես ինքը խոստովանեց գիշերը, չի լսել հայտարարությունները, այլապես կմիանար: Այդ հատվածի մոտ էլ մնացել է Զարոհւի Փոստանջյանը: Մի շատ փոքր հատվածի նպատակն այդտեղ մնալն էր՝ չնայած գիրետ, որ դրված պատը չի անցնելու, ովքեր լսելով հայտարարոթյունը, մևնույնն է, չէին էլ գալու, որովհետև…
և զամանալի է, որ Րաֆֆուն դրանում մեղադրում են նրանք, ովքեր լսելով, որ Րաֆֆիի հետ գնում ենք, այդպես էլ տեղից չշարժվեցին, ու մյուս անիրազեկներն էլ նրանց նայելով մնացին այնտեղ: Իրականում, Րաֆֆին ընդառաջելով այդ փոքր հատվածին ու նրանց փոխարեն իր ընտանքիքով կանգնելով առաջին գծում ու հարվածները վերցնելով իր, մեր վրա, ապացուցեց, որ նրանց «պատկերացրած» ուղին դեպի փակուղին, առճակատումն ու արյունն է:

2.մարդիկ, ովքեր երբեք շարժման համար մատը մատին չեն տվել, բայց իրենց պատկերացնում են հեղափոխության ամենա«թույն» փորձագետները, բացի սկանդալային իրադրություններ ստեղծելը, «կամերաներով» լիքը նկարվելը ու «հերոսանալը» այլ նպատակ չունեն ու այլ բանի ի վիճակի էլ չեն,

3. այն քաղաքական ուժերին մերձ «փորձագետները» «վերլուծաբանները», ակտիվիստները, որոնց երկրպագած քաղքական ուժերը վաղուց թռել են ժողովրդի կողքից,

4.մարդիկ, ովքեր մինչև փետրվարի 18-ը անխնա քննադատում ու պայքարում էին Րաֆֆու դեմ, իրենք ձախողվեցին, ժողովուրդը վստահության քեն տվեց Րաֆֆուն, և այսօր էլ նախկին «ձախողակները» պնդում են, թե շարժումը «սխալ ճանապարհով է գնում»,

5. ազնիվ քննադատներ, որոնք քիչ անց կհամոզվեն, որ «Բարևի» շարժման ճանապահը 1996-ինը չէ, երբ ժողովուրդը գրոհեց պետական հաստատության վրա ու ընդդիմադիր գործիչները հետապնդվեցին ու վտարվեցին երկար ժամանակով՝ անգլուխ թողնելով շարժումը, 2003-ին չէ, երբ Ստեփան Դեմիրճյանին անուղղակի նախագահ հռչակելով ու նրա առաջնորդությամբ շարժվեցինք դեպի ինագուրացիայի վայրի ուղղութամբ՝ այն շրջապատելու /ինչպես ոմանք էին երեկ առաջարկում), բայց ժողովրդի հետ հայտնվեցինք ոստկանական պատի առաջ ու մահակների ներքո, 2004-ի ապրիլի 12-ը չէ, երբ 80.000 հազարով շարժվեցինք դեպի Բաղրամյան 26, կեսգիշերին «Հիմա» գոռացողները չկային ու մնացել էինք 2000-3000 մարդով և հայտնվեցինք նռնակների, մահակների տակ ու հայտնվեցինք հիվանդանոցում (այդ թվում՝ ես), 2008-ը չէ, երբ ամեն ինչ ավարտվեց մարտի 1-ով, զանգվածային ձեփրբակալություններով: Եեկ Րաֆֆին ընդառաջ գնալով այդ ճանապարհներին ծանոթ մարդկանց պահանջին, միասին գնաց, կանգնեց այդ բոլոր տարեթվերը հիշեցնող սահմանգծին, ու ցույց տվեց, որ դա հեռանկար չունի:

Չնայած քաղաքական քայլերի ընտրությունը մեծ չէ Րաֆֆի Հովհաննիսյանի համար, որովհետև անցյալում շատ ուղիներ փորձարկվել ու փակուղի են մտել, ժողովրդի հսկայական հատվածը բարդ խնդիր է ձևակերպել Րաֆու համար (փոփոխություն՝ բայց անարյուն), այդուհանդերձ «Բարևի հեղափոխության» ճանապարհը այլ պետք է լինի: Այն տրամաբանության սահմաններում, որով Րաֆֆին փետրվարի 18-ին արնթացրեց ժողովրդին, հավատաց նրան, ժողովուրդն էլ իրեն, միայնակ հաղթեց հակառակը քարոզող բոլոր քաղաքական հոսանքներին: և պայքարը, ո մտել է նոր շրջափուլ, պետք է շարունակվի ու ընթանա չտորրված ճանապարհով, որքան էլ ոմանք չհավատան դրան»: