Րաֆֆին պատրաստ չէր հրապարակային պայքարի: Նա քաղաքական շախմատի մի ֆիգուր էր, որ կանչված էր ընտրությունները լեգիտիմացնելու, մրցակցային պայքարի իմիտացիա ստեղծելու համար: Սակայն ժողովրդի համբերության բաժակը լցվել է, ու կատարվածը իշխանություններից դժգոհության պոռթկումն էր, որ Րաֆֆուն ձայն տված քվեաթրթիկների տեսքով թափվեց մեր առաջ:

Քվեաթերթիկում, չգիտես ինչու, բոլորին դեմ կետ չկար, և այս ձայները հենց այդ բոլորին դեմ ընտրողներն են, որ ելել են իրենց իրավունքները պաշտպանելու ու քանի որ այս պահին հարթակում Րաֆֆին է, հայտնվել են նրա կողքին:

Ընդվզող ու պայքարող ազգ չենք, ու պիտի հաշվի առնենք, որ այսքանն է մեր պոտենցիալը:

Մարելու է նաև այս ալիքը, քանզի «Ժառանգությունը» միշտ եղել է մեղմ ընդդիմություն, այն հեղափոխական ուժ չէ, իսկ Րաֆֆի Հովհաննիսյանը բարիկադի գործիչ չէ:

Հիշե՛ նք ազատության հրապարակում նրա հացադուլը: Այս մասսան նրանը չէ, սա մեր ժողովրդի դժգոհություն է ալիքվել, որին, ցավոք, կրկին հիասթափություն է սպասում:

Սակայն  այս ամենի մեջ մի լուսավոր կետ կա. քաղաքացիական հասարակությունը պահանջատեր է դառնում: Անկախ այն բանից, թե՝ ՀԱԿ-ը, ԲՀԿ-ն և ՀՅԴ-ն ինչ պատճառներ մոգոնեցին քաղաքական դաշտից ինքնամեկուսացվելու ու ժողովրդին մենակ թողնելու համար, ժողովրդը կարողացավ  ինքնուրույն արտահայտել իր դժգոհությունը, թեկուզ տարերային, թեկուզ, ոչ հուժկու ալիքով:

Րաֆֆի Հովհաննիսյանից հեղափոխություն ակնկալելն իզուր է, իսկ «ժառանգությունը» թույլից- չափավոր քաղաքական ուժ է: Եվ միգուցե մեզ պետք էլ չէ հեղափոխություն: Սակայն ակնհայտ է, որ վերարտադրվող իշխանության ինդիկատորն էր այս պոռթկումը, որից դասեր չքաղելը իշխանության համար անխոհեմ կլինի:

Իրավիճակը երկրում չի փոխվի: Չի կարելի չփաստել նաև, որ այս ընտրություններում բացի այսբերգից, կան նաև ստորջրյա խութեր, որոնց մասին, միայն կատարվածից ելնելով, դատել չի կարելի, անշուշտ կան շարժառիթներ, որոնք լուրջ վերլուծությունների կարիք ունեն:

Ռուզան Ավոյան