Այսօր առավոտյան մահացել է բանաստեղծ, ՀԳՄ քարտուղար Հովհաննես Գրիգորյանը: Նա ծնվել էր 1945 թվականին, Գյումրիում: Գրել և տպագրվել սկսել է դեռևս դպրոցական տարիներից:

1975-ից Գրողների միության անդամ է: Արժանացել է մի շարք մրցանակների` ՀԼԿԵՄ մրցանակի դափնեկիր, Ավ. Իսահակյանի անվան գրական մրցանակ, Վահագն մրցանակի դափնեկիր, Արցախի պետական մրցանակ, 1998թ. պարգևատրվել է Մովսես Խորենացու մեդալով:

2010-ին հրատարակվեց նրա` «Երբեք չմեռնես-ահա թե ինչ կասեմ քեզ» ժողովածուն: 2011-ին այդ գրքի համար Հովհաննես Գրիգորյանն արժանացավ ՀՀ պետական մրցանակի գրականության և հրապարակախոսության ոլորտում:

Բանաստեղծությունների առաջին` «Երգեր առանց երաժշտության» ժողովածուն հրատարակվել է 1975թ.: Բանաստեղծական ժողովածուներն են` «Երգեր առանց երաժշտության» (1975), «Բոլորովին ուրիշ աշուն» (1979), «Անձրև մի տխուր աիթով»(1982), «Դանդաղ ժամեր» (1986), «Հրեշտակներ մանկության երկնքից»(1992), «Երկու ջրհեղեղի արանքում» (1996), «Կես ժամանակ» (2002), «Գիշերահավասար»(2006), «Երբեք չմեռնես» (2010):
2004-ին լույս տեսավ նրա արձակ առաջին`«Մաեստրո» գիրքը, իսկ 2008-ին` էսսեների և հոդվածների «Բաց դռների օր Մհերի քարայրում» ժողովածուն: Իսպաներենից թարգմանել է Կ. Ֆուենտեսի «Արտեմիո Կրուսի Մահը»(1979թ.), Խ.Կորտասարի «Վիճակախաղ» (1983թ.) վեպերը, Խ. Օրտեգա-Ի-Գասեթի «Մշակույթի փիլիսոփայություն» (1999թ.) էսսեների ժողովածուն, Ֆ. Դե Ռոխասի «Սելեստինա» (2007 թ.) դրաման:

Հովհաննես Գրիգորյանի բանաստեղծությունները թարգմանվել են աշխարհի բազմաթիվ լեզուներով: Առանձին գրքերով թարգմանաբար լույս են տեսել Ռուսաստանում` «Չուղարկված նամակներ» (1985թ.), Ֆրանսիայում`«Constitution» (2007թ.), Իրանում`«Բոլորովին ուրիշ աշուն» 2009թ.:

Բանաստեղծը տառապում էր քաղցկեղով, նախորդ տարի բուժում ստացավ Իսրայելի հատուկ մասնագիտացված բուժհաստատությունում:

«Երբեք չմեռնես, – մահվան մահճում

Թախանձագին հորդորում էր ինձ հայրս:
Եվ նայելով նրա մշուշված աչքերին՝
Ես դառնությամբ հասկացա, թե ինչ ծանր է
Մեռնել ցերեկվա լույսերի մեջ ողողված,
Երբ պատուհանից երևում է դիմացի պատշգամբը,
և մի կին պատշգամբում պարանից կախ է տալիս իր մաքրամաքուր լվացքը,
հետո զնգում է սխալված հեռախոսը, և տղամարդու
մի ջահել ձայն բացատրում է, որ այն, ինչ վերցրել է վաղուց,
հենց հիմա չի կարող վերադարձնել, որովհետև…
հետո վերևի հարկում շրխկոցով բացվում է դուռը,
և երեխաների զվարթ ճիչ ու աղմուկը
լցվում է միջանցք, տարածվում վերև ու ներքև,
այնուհետև՝ աշխարհով մեկ
և դրանից երկնքի կապույտն ավելի է պայծառանում
և ավելի է թանձրանում դառնությունը…
երբեք չմեռնես, ահա թե ինչ կասեմ քեզ, —
խնդրեց հայրս վերջին անգամ
և փակեց աչքերը»:

Գ.Ա.