Վերջին շրջանում կրկին շրջապտույտի մեջ է դրվել ազգային համաձայնության կառավարության իդեա -ֆիքսը:

Այս գաղափարը ժառանգություն է մնացել ԲՀԿ-ից. նախագահական ընտրությունների մասնակցության դեպքում, ԲՀԿ-ն քաղաքական ասպարեզ էր մտնելու հենց այս դեվիզով, որպեսզի դեպ իրեն քաշի ՀԱԿ-ին, ՀՅԴ-ին ու մարգինալ ուժերին` ապագա կառավարության կերակրատաշտին մոտ լինելու համար, իսկ իրականում` պառճառ ունենալու բացատրելու, թե ինչու են իրեն պաշտպանում պրոքոչարյանական ուժերը:

Ընդ որում, եթե ճշգրիտ, ապա այդ գաղափարն էլ ավելի «հին» է. սույն պրոյեկտը պետք է իրացվեր նախորդ տարվա մայիսյան խորհրդարանական ընտրությունների ժամանակ, որի ժամանակ արվել էր ամեն հնարավորն ու անհնարն` այն հաջողությամբ պսակելու համար: Բայց, քանի որ Սերժ Սարգսյանն, ի տարբերություն նարդու զառերով շաշկի խաղացող իր «կոնկուրենտների», շախմատ է խաղում ու իր բոլոր քայլերը` նախօրոք հաշվում. պրոյեկտը այդպես էլ մնաց այն հղացածների գլխում:

Ու, հիմա, ինչպես ասում է մեծն Լոռեցին, ոչ թե գաղափարն են իրենց գլուխը մտցրել, այլ գլուխը գաղափարի մեջ, ու կրկին փորձ են անում շրջանառության մեջ դնել սույն «փաթեթը»:

Այս ամենում, սակայն, կա մեկ նրբություն: «Փաթեթի» տիրակալները կրկին երկուսն են. Հովիկ Աբրահամյան,  Ռոբերտ Քոչարյան: Հովիկ Աբրահամյանը խաղում է ՀՀԿ հին գվարդիայով, իր անձնական «թիմով».

Դավիթ Հարությունյան (չնայած` նույն հաջողությամբ վերջինս համարվում է նաև Քոչարյանի թիմի ներկայացուցիչ և նույնքան խելամիտ խաղում է Սերժ Սարգսյանի դաշտում), Գագիկ Բեգլարյան. նրա համար Երևանի քաղաքապետի պաշտոնը, ինչպես Հովիկ Աբրահամյանի համար` վարչապետինը` «ցնորքն երազն է իմ հոգու»: Կարեն Կարապետյան և այդպես շարունակ:

Ռոբերտ Քոչարյանի թիմը` ԲՀԿ արմատական «խավն» է, ՀԱԿ-ի նույնական` արմատական խավը` Կարախանյան Սմբատի գլխավորությամբ, նաև մտածվում է ՀՅԴ-ից ինչ-որ բեկորներ պոկելու մասին:

Ինչպես տեսնում եք` երկուսի համար էլ պրոյեկտի առանցքում է ԲՀԿ-ն: Երկուսի համար առնացքը` 2018 թիվն է. երկուսն էլ փորձում են այդ թվին խաղից դուրս չմնալ, և նախագահի ֆավորտների ցանկում լինել:

Սակայն Աբրահամյանը փորձում է դրան հասնել ՝ ԲՀԿ-ի իշխանական պրոկտավորմամբ, ասել է` անում է ամեն ինչ, որպեսզի ԲՀԿ-ն ապագայում կոալիցիայի, այն է` ազգային համաձայնության կառավարության մաս դառնա:

Քոչարյանի դեպքում` ԲՀԿ-ն ընդդիմադիր դաշտում պետք է իրականացնի երկրորդ նախագահի իդեա-ֆիքսը:

Եվ սա այս խաղում միակ տարընթերցումը չէ:

Կրկին կա շախմատ խաղացող Սերժ Սարգսյանի «պարագա»:

Ճիշտ է, 2018-ին նա այլևս չի կարող առաջադրվել, սակայն, ով գիտի, ինչ կա նրա մտքին, զի նա ահավոր «տյոմնի» խաղացող է և չի բացառվում.

Վարկած ա) Վերցնի ու ասի` 2013-ին վարչապետական կառավարումը «քըխ» էր, իսկ 18-ին արդեն «պուպուշ» է: Սահմանադրական բարեփոխումներ իրականցնի, գնա վաչապետ դառնալու:

Վարկած բ) Ցանկանա պատրաստել իր իրավահաջորդին:

Այնպես որ, եթե անգամ` հիպոթետիկ պատկերացնենք, որ ազգային համաձայնության կառավարության մոդելը կարող  կյանքի կոչվել, ապա նրա «զանգերը» հաստատ ոչ Աբրահամյանի և ոչ էլ Քոչարյանի համար կհնչեն:

Դրանք կղողանջեն զանգը կախողի ու ճառն ասողի համար:

Բնականաբար:

Վահե Հովսեփյան