Այսօր, «Առավոտ» օրաթերթի հենասյուներից մեկը՝ լրագրող Նաիրա Մամիկոնյանը հրաժեշտ տվեց կյանքին:

Նաիրա Մամիկոնյանի հետ ինձ ծանոթացրել է Արամ Աբրահամյանը, երբ Նաիրան նոր էր եկել «Առավոտ». դա 2000 թվականն էր:
Նաիրային ներկայացնելիս խմբագրի բնութագրումն ինձ հետաքրքրեց, ու դրանից հետո արդեն 13 տարի, գրեթե ամեն օր կարդում եմ նրա հոդվածներն ու պատեհ առիթով միշտ էլ ասում, որ Նառան այն հազվադեպ լրագրողներից էր, որոնք չհաջողված հոդվածներ չեն ունենում: Նրա պրոֆեսիոնալիզմը անուրանալի է:

Նաիրան նաև կեսուրախ ու ակտիվ մարդ էր: Հիշում եմ նրա ու ամուսնու զուգապարը «Առավոտ» թերթի 10 ամյակի տոնին: Նրա անհանգստությունը, երբ ողջ գիշեր չքնեցինք՝ մեր գործընկերներից մեկը ֆեյսբուքի իր էջում ակնարկել էր, թե ինքնասպան է լինելու, ու միայն Նառան համարձակվեց գիշերվա ժամը 3-ին զանգահարել ոստիկաններին, ոտքի հանել, ու մինչև լուսադեմ ելքեր էինք որոնում` նրա մասին տեղեկություն իմանալու համար:

Վերջին անգամ նրան տեսա մամուլի շենքի վերելակի մեջ: Նաիրային տեսնելիս՝ ինչ -որ լավ բան ասելու ցանկություն էր առաջանում ինձ մոտ, ու այդ օրը ևս…

Մարդը բոլոր իրավիճակներում կարիք ունի ջերմության, լավ խոսքի. արդեն հիվանդ էր, բայց շողաց, երբ ասացի, թե ո՞նց է անում, որ իր մոտ երբեք անատամ հոդվածներ չեն լինում:

Նառայի կորուստն իսկապես հարված էր հայ լրագրության պրոֆեսիոնալիզմին:

«Հայկական Վարկած»-ի խմբագրակազմը ցավակցում է Նաիրա Մամիկոնյանի հարազատներին և նրա մահը սգացողներին:

Ռուզան Ավոյան