Մայրաքաղաքի մայթերը սոսկալի վիճակում են՝ մերկասառույց, վերևից կախված սառցաբեկորներ, դրանց վախից կույրի պես խարխափող քաղաքացիներ: Ծանոթ պատկեր է, որը կրկնվում է ամեն տարի:

2009-ին ավագանու խորհրդի որոշմամբ, տնտեսվարողները պարտավոր են մաքրել իրենց օբյեկտների դիմացի մայթը: Ասել է, թե՝ քաղաքապետարանն, այս առումով, գրեթե անելիք չունի: Նրանք այս տարի բահեր են բաժանել տնտեսվարող սյուբեկտներին ու, կարծես թե, ավարտել իրենց վերապահված գործառույթը:
Բանն այն է, որ օրենքով սահմանված որևէ պատիժ չի նախատեսվում, բացի պայմանագրի վերակնքումից, իսկ բարոյական հարթությունը մեր տնտեսվարողների համար վերացական կատեգորիա է:

Սրանից հետևում է, որ հասարակությունը պետք է տեր կանգնի իր իրավունքներին, ու քաղաքացիական նախաձեռնությունները պետք է հստակ այս ուղղությամբ գործունեություն ծավալեն՝ պահանջելով մաքրել մայթերը: Իհարկե «չպետք է լռել», երբ ոտքը մեքենայից միանգամից իր օբեկտի մեջ իջեցնող տնտեսվարողը չի էլ տեսնում, թե, հատկապես, տարեց մարդիկ ինչ վախ ու սթրես են ապրում փողոց դուրս գալու անհրաժեշտությունից, թե ինչպես են անվճարունակ քաղաքացիները հիվանդանոցների կոտրվածքների բաժնում շվարում անճարությունից:
Երևի թե նաև իշխանությունները պետք է լրջորեն միջամտեն այս հարցում, թե չէ՝ իրավիճակը թողնել տնտեսվարողների հույսին, նշանակում է շատ բարձր կարծիքի լինել նրանց բարոյականության մասին, որն ինչպես տեսնում ենք, արդարացված չի:

Ռուզան Ավոյան