Հարգանքի են արժանի բոլոր մարդիկ, ովքեր փորձում են զբաղվել քաղաքականությամբ: Ի վերջո, դա նշանակում է, որ տվյալ անձնավորությունը պատրաստ է լինել ուշադրության կենտրոնում, ինչը մի կողմից` զուցեև հաճելի է, բայց միաժամանակ նաև ենթադրում է հարվածներ ընդունելու, քննադատվելու, «դաղվելու» տհաճություններ: Միակ բանը, որը կարելի է խորհուրդ տալ հին և նոր քաղաքական գործիչներին՝ քիչ թե շատ սթափ գնահատել սեփական նշանակությունը և ազդեցությունը:

Օրինակ` երբ գործիչն ասում է, որ նա «Ժամանակի էությունը» սոցիալիստական շարժման առաջնորդն է, մեր իրողությունները չիմացող մարդը կարող է ենթադրել, որ դա հազարավոր մարդկանց միավորող նույնիսկ ոչ թե կուսակցություն է, այլ մի հզոր շարժում, որի լիդերները եթե ոչ այսօր, ապա վաղը կգան իշխանության, և շուտով Նժդեհի ցիտատների փոխարեն մենք ստիպված կլինենք լսել ցիտատների Ստալինից: Իրականում ժամանակի քությունը հասկացող հոծ զանգվածներ, որքան հասկանում եմ, չկան, և «մենք, շարժումը» արտահայտությունը խիստ չափազանցություն է: Ընդհանրապես ես կզգուշանայի քաղաքական տեքստերում դերանուններ օգտագործելիս: Ինձ թվում է` ծայրահեղ լկտիություն է, երբ գործիչն ասում է` «մենք, հայ ժողովուրդը», կամ նույնիսկ` «մենք` Հայաստանի քաղաքացիներս»: Բայց երբ նույնիսկ ասվում է` «մեր կուսակցությունը որոշեց», «մենք սատարում ենք», «երեկ տեղի է ունեցել մեր կուսակցություն վարչության [շտաբի] նիստը, որը քննարկեց…», դա էլ է շատ հաճախ խաբեություն, որովհետև այդ կուսակցությունները սովորաբար տեղավորվում են մի «Զապորոժեցի» մեջ, և ոչ մի վարչություն էլ իրականում գոյություն չունի: Մանավանդ զավեշտական է, երբ տվյալ անձնավորությունը «համեստորեն» ասում է` «մեզ մոտ որոշումները կոլեգիալ են ընդունվում, և իմ կուսակցության անդամները նպատակահարմար գտան, խնդրեցին ու պահանջեցին, որ ես առաջադրվեմ (կամ` չառաջադրվեմ) նախագահի պաշտոնում»: Երբ խնդրում ես թվարկել այդ «կուսակցության անդամներին», 3-4 ազգանունից բացի` այդ «համազգային խնդրանքի» առարկան չի կարողանում նշել: Իմ կարծիքով` «մենք» դերանունը կարող են օգտագործել մի քանի կուսակցություններ, այդ թվում` ՀՀԿ-ն [որի «հզորությունը» 90 տոկոսով հիմնված է տնտեսական և վարչական լծակների վրա], ՀՀՇ-ն, որտեղ 98 թվականից հետո մնացին միայն գաղափարի մարդիկ, Դաշնակցությունը և էլի մի քանիսը: Մնացածների «շարքերը», «վարչությունները», «համագումարները» ֆիկցիա են:
Դերանունների շարքից է նաև այն ֆենոմենը, երբ գործիչն իր մասին խոսում է երրորդ դեմքով: Դա անհամեստության ամենաբարձր աստիճանն է: Այսինքն` ես խոսում և գործում եմ ոչ թե որպես Պարույր Հայրիկյան կամ Արտաշես Գեղամյան` մսից և արյունից բաղկացած մահկանացու, այլ որպես ինձնից դուրս գտնվող ինչ-որ բարձրագույն և գերբնական ուժերի էմանացիա [մարմնավորում]: Ամենահեշտը մարդը հավատում է այն հեքիաթներին, որոնք ինքն իր մասին հյուսում է:

Առավոտ