Այնպես է ստացվել, որ մեր շուրջը գրողների պակաս կարծես թե չկա: Իսկ երբ փորձում ես արդի գրական ստեղծագործություններում գտնել իրական շնորհ, բախվում ես պատի: Այն որ մեր գրական արգանդը ամլացել է, խոսվում է ամենուր: Ինչ ունենք մենք այսօր. Ավելի որոշակիորեն ծանոթանալով մեր օրյա գրողների ստեղծագործություններին, ցանկացա համոզվել՝ որքանով է արդարացված այս տեսակետը: Որեշեցի գերլավատեսական մոտեցմամբ ևս մեկ անգամ ընթերցել մի քանի բանաստեղծություններ մեր որոշ գրական ժողովածուներից՝ փորձելով դրանց մեջ գտնել որևէ լուսավոր կետ:

Գևորգ Թումանյանի բանաստեղծությունները ընթերցելու հենց առաջին վայրկյանից լավատեսությունս փոխվեց հոռետեսության, այստեղ պոեզիա զգալու հույսերս ի դերև եղան և սկսեցի կասկածել, որ կարդացածս գրական ստեղծագործություն է: Նման տողերը բանաստեղծություն կոչելը ինձ համար շռայլություն է: Իր գրվածքներից մեկում Գևորգ Թումանյանը անկեղծորեն խոստովանում է, որ ալարում է գիրք կարդալ: Սա, հավանաբար, ավելի դժվար է, քան ձեռքի տակ գտնվող գրիչը օգտագործել ոչինչ չասող տողերը թղթին հանձնելիս.

_Օրեր շարունակ

Ես ալարում

և մոռանում էի

բացել բառարանը

թեպետ մոտավոր կանխատեսում էի

և միաժամանակ ընդնմինի մասին իմացա:

Նման գրողների նպատակը անգամ մի պահ անորոշ է թվում. Գուցե նրանց համար հանգը դասականի հետ առնչվող հուշ է: Թեպետ կարելի է գրել նաև անհանգ, բայց հրաշալի բանաստեղծություն:

Ինչևէ, Գևորգ Թումանյանին ընթերցելուց հետո որպեսզի միանշանակ կարծիք չկազմեմ այսօրվա գրողների մասին, սկսեցի կարդալ Գրանիշ ակումբի անդամ Աշոտ Գաբրիելյանի բանաստեղծութուններից.

-Նոր տուն

Քառակուսի քարեր

Քո շուրջը

Ժամադրավայր եմ կառուցում

Յոթերորդ երկնքում:

Տողերը կարդալուց հետո անմիջապես ինձ մոտ ցանկություն առաջացավ հարց տալ հեղինակին՝  ինքը վստա՞հ է, որ դրանք արժեթղթին հանձնել ու մատուցել որպես գրականություն: Հարցս ամենևին էլ հռետորական չէ:

Այս հարցը պակաս տեղին չէր լինի նաև «Հայգ» անվամբ հանդես եկող երիտասարդ գրողի վերաբերյալ, որի բանաստեղծության մեջ՝ ընթերցելիս նկատեցի խիստ տարանջատ միտք.

Առաջին անգամ
չգիտես – հետաքրքիր է,
երկրորդ անգամ
գիտես – սարսափելի է,
արիությունը կրկնելու մեջ է
սխրանքը:
Պատահականությունը, անպատեհությունը, պատը
հերոսներ է ծնում:
Նահանջել աննկատ ու անհաստատ կիսաքայլով,
խոհեմորեն կրունկները օդում պարզած,
ամպերը ոտքի տակ:

առօրյա
առօրյա
առինքնում,
առօրյա
առօրյա
պարփակում,
առօրյա
առօրյա
հոսունություն :

Գրող լինելն առհասարակ շատ պատասխանատու առաքելություն է, իսկ հիմա՝ կարծես, ով չի ալարում գրում է:

Գուցե՞ մի պահ մտածենք ու փորձենք հասկանալ, թե ինչ առաքելության համարենք եկել աշխարհ և ավելի լրջորեն մոտենանք յուրաքանյուր հարցի:

Սիրանուշ Ստեփանյան