Այն, որ Սերժ Սարգսյանը շնորհավորեց Թուրքիայի նախագահ Գյուլին Հանրապետության օրվա կապակցությամբ` այդ օրից 4 օր շուտ, այն էլ` Սյունիքի նորաբաց գերժամանակակից զորամասից, Թուրքիայի գլխին դառավ «թուղթուգիր»:

Տասնյակ հազարավոր մարդիկ հոկտեմբերի 29-ի առավոտյան հավաքվել էին Անկարայի պատմական կենտրոնի Ուլուս հրապարակում`մասնակցելու ընդդիմության` Հանրապետության օրվան նվիրված հանրահավաքին, որի անցկացումն իշխանությունները չէին արտոնել: Հանրահավաքը դաժանաբար ցրվեց ոստիկանական ուժերի կողմից…

Նման բան` որ Հանրապետության տոնի ազիզ օրով ծեծուջարդով հանրահավաք ցրեն, եղել է մեկ էլ Վրաստանում, քանի որ Սահակաշվիլին կատաղել էր ընդդիմադիրների վրա: Թե ինչ եկավ հետո Միշիկոյի գլխին`միլլիարդատեր Բիձինայի տեսքով, ականատես ենք բոլորս. խրոխտ հեղափոխական Սահակաշվիլին մեկ օրում բիձայացավ, ավելի ճիշտ` «բիձինացավ»: Ու Հայաստանում էլ ծլեց կարգախոս` քանի որ, «թունիսվելը» չստացվեց, եկեք «բիձինվենք»: Ու գնացին վերլուծականները` Ծառուկյանի և Իվանիշվիլու զուգահեռներով:

Ոչ ոքի մտքով չանցավ, որ ի տարբերություն Իվանիշվիլու, Ծառուկյանին ոչ ոք չի զրկել քաղաքացիությունից, ի տարբերություն Իվանիշվիլու, Ծառուկյանի կապիտալները ստեղծվել են երկրի ներսում, և վերջապես ի տարբերություն Իվանիշվիլու, Ծառուկյանը հեղափոխական ելույթներով հանդես չի գալիս և ընդհանրապես ԲՀԿ-ն իր դիրքորոշումը նախագահական ընտրությունների վերաբերյալ հայտնելու է վերջին պահին:

Իսկ հեղափոխական ելույթների փոխարեն հնչեց բանավեճ`արդյո՞ք կոալիցիոն հուշագիրը, որով ԲՀԿ-ն պարտավորվել է սատարել Սերժ Սարգսյանին, նման է Սևրի պայմանագրին, թե՞ ոչ: Այդ «ցեցը» գցեց Նաիրա Զոհրաբյանը, և դա հանգուցալուծվեց «Նաիրայան պատերազմով»` Զոհրաբյան և Կարապետյան Նաիրաների փոխադարձ որակումներով… Էլ «անգլուխ ձիավոր», էլ «կամելիազարդ տիկին», էլ գող փիսո, էլ քաչալ շուն`լավ է գոնե բանը չհասավ մազեր փետրելուն …

Բայց նման է, որ ՀՀԿ-ն և ԲՀԿ-ն արդեն հիմնականում պայմանավորվել են: Համենայնդեպս, Արմեն Աշոտյանը գրում է. « ՀՀԿ-ն իր նախընտրական համագումարի օրը որոշել է` դեկտեմբերի 15: Գիտի, թե ով է լինելու իր թեկնածուն` Սերժ Սարգսյանը: Մինչ համագումարը քաղաքական քննարկումների գլխավոր թեման ՀՀԿ-ի համար, իմ կարծիքով, պետք է լինի հետևյալ հարցադրումը. ինչպես գնալ ընտրությունների:

Նախընտրական ռազմավարության տեսանկյունից կա երկու տարբերակ: Առաջինը` ընտրությունների գնալ կուռ, հնարավորինս միատարր թիմով, հաղթելու համար հավելայլ ջանքեր գործադրել, որոշ դժվարություններ հաղթահարել, բայց ավելի հեշտ աշխատել հետագայում` չստանձնելով քաղաքական պարտավորություններ այլոց հանդեպ: Եվ երկրորդ տարբերակը` ձևավորել ավելի լայն քաղաքական ճակատ, հաղթել մի քիչ ավելի հեշտ, սակայն հետո աշխատել ավելի դժվար, որովհետև ստիպված ես լինելու դաշնակիցների քաղաքական շահեր հաշվի առնել:

Երկու տարբերակների մեջ էլ հանգուցային, վճռորոշ էտապը հաղթելն է»:

Նախարար,  ՀՀԿ փոխնախագահ Արմեն Աշոտյանի ասածից ստացվում է, որ ՀՀԿ-ն պիտի մտածի` որպես դաշնակից վերցնե՞լ ԲՀԿ-ին ու առավելևս ՕԵԿ-ին, թե՞ հրաժարվել նրանցից ու դրդել սեփական թեկնածուներով հանդես գալու: Կամ, կոպիտ ասած, նախընտրական խաղում հաշվի առնե՞լ Ռոբերտ Քոչարյանի և Արթուր Բաղդասարյանի շահերը, թե՞ երկուսին էլ զոռով սարքել ընդդիմություն:

Իսկ ընդդիմության մեջ գտնվող Լևոն Տեր-Պետրոսյանի գործերը բարդ են… Լևոն Զուրաբյանը իրեն չխնայելով` հայտարարում է, որ ՀԱԿ-ն ու ԲՀԿ-ն միասին կարող են Սերժ Սարգսյանի հախից գալ, բայց ականջ դնող չկա: ՀՀԿ-ում արդեն բացահայտ խնդում են Լևոն Տեր-Պետրոսյանի «քաղաքական վերլուծության» վրա, ԲՀԿ-ում լավագույն դեպքում «կուլտուրական ցրում» են, իսկ օրինակ Նաիրա Զոհրաբյանն էլ ծաղրում է`գոնե սկզբում սովորեք 4 հոգով 5 պաշտոնական կարծիքի փոխարեն մեկ կարծիք ունենալ…

«Ժառանգությունն» էլ լրիվ անժառանգ վիճակում մնաց: Այս արտահայտությունը, թերևս տեղին է Ժառանգություն կուսակցության համար, քանզի վերջին խմորումները ևս մեկ անգամ ապացուցեցին, որ նրա ԱԺ խմբակցությունը խորհրդարան է մտել, ոչ թե ժառանգությունով, այլ տարբեր կուսակցությունների զամբյուղով: Այսօր միայն Զարուհի Փոստանջյանն է «Ժառանգության» դեմքը մնացել, մնացյալները ոչ մի կապ չունեն ոչ այս կուսակցության գաղափարների, ոչ էլ գործունեության հետ: Նախկինում, երբ խմբակցությունում էին Լարիսա Ալավերդյանը, Ստեփան Սաֆարյանը, Արմեն Մարտիրոսյանը, մարդիկ փոքր-ինչ հանգիստ էին, որ մի երկու ակտիվ պատգամավոր կա, որ կուսակցությունը դեմք ուներ, փոքրիշատե գաղափարներ ու համակիրներ կային: Սակայն Րաֆֆի Հովհաննիսյանը մինչ օրս էլ չէր հասկացել, որ իրական դեմքերին նորերով փոխելով չէ, որ հարցեր են լուծվում: Վերջինս իր ամերիկյան իմիջով փորձեց ամերիկյան քայլ կատարել, մոռանալով, որ Հայստանում է, ու այստեղ ամերիկյան օյինբազությունը չի անցնում:

Այսօր «Ժառանգությունը» մասնատված, ապակողմնորոշված մի մարմին է: «Ազատ դեմոկրատներն» այդպես էլ չդարձան Րաֆֆի Հովհաննիսյանի համար հենարան, և այդպես էլ չկարողացան միասին սարեր շրջել: «Ժառանգության» կազմը մնաց Զարուհի Փոստանջյանը, Թևան Պողոսյանն ու Ռուբեն Հակոբյանը: Հակոբյանը նախկին դաշնակցական է, եղել է նաև Լևոն Տեր-Պետրոսյանի նախկին խոսնակը, «Լույս աշխարհ» ամերիկյան կայքն էլ ակնարկում է, որ գործակալ է: Թևան Պողոսյանն էլ անկուսակցական է, Մարդկային զարգացման միջազգային կենտրոնի (ՄԶՄԿ) նախագահն է, այսինքն «ժառանգության» հետ կրկին օրգանական կապ չկա:

Մանրամասնենք. Թևան Պողոսյանը ԼՂՀ նախկին վարչապետ Ժիրայր Պողոսյանի որդին է, որին 1999թ. հեռացրին պաշտոնից «ԼՂՀ-ի նախագահ Արկադի Ղուկասյանի աշխատասենյակում լսող-լրտեսող սարքեր տեղադրելու» մեղադրանքով: Այդ թվերին Թևանը գտնվում էր Վաշինգտոնում և ՀՀ դեսպանությունում ներկայացնում էր չճանաչված ԼՂՀ-ն: Հետո հայտնվեց համապատասխան «միջազգային կառույցներում», իսկ այնտեղից թռիչք դեպի «Ժառանգություն»:

Եվ այս ամենի ֆոնի տակ Րաֆֆի Հովհաննիսյանը մտադիր է դառնալ «Ժառնագության» թեկնածուն, մի կուսակցության, որից գրեթե բան չի մնացել: Հետաքրքրիր է` ի՞նչ հույսով է Հովհաննիսյանը դնելու իր թեկնածությունը նախագահական ընտրություններին: Ինչպե ՞ս կարող է նա հուսալ քվեներ, եթե նույնիսկ իր իսկ կուսակցության ներսում կատարվող խմորումները չի կարողանում կարգավորել: Իր թեկնածության առաջադրումն ասես երազանք լիներ, որին նա այդքան տարի փափագում էր, և որը վերջապես կիրականանա… իր իսկ ստեղծած կուսակցության խայտառակվելու և լուսանցք մտնելու գնով:

Ինչևէ, եթե չկա գաղափար` չկա նաև պայքար, այսօր հենց այս խնդրի առաջ են կանգնած «Ժառանգությունը», ՀԱԿ-ը, նաև, ինչու չէ,` ԲՀԿ-ն: Այսինքն`անայլընտրանք ընտրարշավ է լինելու` կանխորոշված ելքով, ուր հրապարակային պայքարի փոխարեն լինելու են ճղճիմ ինտրիգներ և կեղտոտ լրատվական օպերացիաներ…   չկա նախկին էնտուզիազմը:

Վարկածները մշակեց Արսեն ՎԱՀԱՆՅԱՆԸ