Ներառական կրթությունը Հայաստանում ներդնելու փորձը հանդիպեց  բավական բարդությունների. այն դարձավ  պարտադրանքի պես մի բան, որը հիմնականում չարդարացրեց իրեն: Այսօր տեղի ունեցած ասուլիսում ԿԳ նախարար Արմեն Աշոտյանը ճիշտ է նկատել. «Հայաստանի օրենքում շտկումների ընդունման դեպքում ոչ միայն հնարավոր կլինի աստիճանաբար լուծել  սահմանափակ հնարավորություններով երեխաների  խնդիրները, այլ նաև կատարել  միջազգային կոնվենցիաներին համապատասխան որոշ պարտականություններ»:

Արդարացի լինելու համար ասենք, որ ԿԳ ջանքերը ավելի շուտ երկրորդին են ուղղված:

Հատուկ դպրոցները  եղել և մնում են կրթության ոլորտի ամենախնդրահարույց  ճյուղը: Աշոտյանը, ներկայացնելով պատգամավորի հիմնավորումը, թե «կրթության մասին» օրենքում շտկումների անհրաժեշտություն կա, որպես շտկում  ներկայացրել է ներառական կրթություն հաստատելու անհրաժեշտությունը:

Ինքնին, լինելով լավ գաղափար, այն ավելի շատ եվրոպական է և  Հայաստանում, հաշվի առնելով տաբեր հանգամանքներ, նաև հոգեբանորեն, գոնե առայժմ, կիրառելի չէ: Տարիներ անց՝ միգուցե:

Այո′, «Կրթության մասին» օրենքում շտկումները հնարավորություն են ընձեռում սահմանափակ ֆիզիկական հնարավորություններով դպրոցահասակ երեխաներին կրթություն ստանալ ոչ միայն  հատուկ դպրոցներում, այլև  բոլոր դպրոցներում առհասարակ: Ժամանակին մեր ուսումնասիրությունները  ցույց տվեցին, որ այստեղ կա սոցիլական,  հոգեբանական, տեխնիկական և մի շարք այլ խնդիրներ, որոնք լուրջ խոչընդոտ են ներառական կրթության կայացման ճանապարհին , և, դատելով մեր իրականությունից, դրանք դժվար թե մոտ ապագայում լուծվեն:

Աշոտյանը նշել է, որ ներկայումս Հայաստանում հատուկ կրթությամբ 107 դպրոց կա: Ամեն տարի նմանատիպ դպրոցների  քանակը  ավելանում է 15-ով:

«Եթե օրինագիծն ընդունվի, ապա արդեն 2022 թ-ին հատուկ մասնագիտացված դպրոցների թիվը կկրճատվի, քանի որ բոլոր դպրոցներում սահամանափակ ֆիզիկական հնարավորություններով երեխաները կկարողանան ներառական կրթություն ստանալ: Այս նախաձեռնությունը հեղափոխական  կլինի Հայաստանի կրթության ոլորտի  համար»,-նկատել է նախարարը:

Արդյո՞ք հեղափոխությունները միշտ են օգտակար, նամանավանդ, այնպիսի համակարգում, որտեղ  բազմաթիվ չլուծված հարցեր կան: Եվ արդյո՞ք ժամանակը չէ գիտակցելու, որ հեղափոխական լուծումները շատ դեպքերում «ունքը սարքելու փոխարեն աչքն էլ են հանում»: