Արամ Աբրահամյանն «Առավոտի» այսօրվա խմբագրականում գրել է. «Շիրակի մարզպետ Աշոտ Գիզիրյանը երեկ` նորընտիր քաղաքապետ Սամվել Բալասանյանի «թագադրման» արարողության ժամանակ, ասաց` «Թող վրացիները գլուխ չգովեն, որ իրենք առաջինն են իշխանությունը խաղաղ, ընտրությունների միջոցով փոխանցում, իրականում առաջին անգամ դա տեղի է ունեցել Գյումրիում»: Ցավոք սրտի, պարոն Գիզիրյանը սխալվում է. պարզապես նախորդ քաղաքապետն իր էքսցենտրիկ բնավորությամբ և քրեական հակումներ ունեցող զավակով սկսել է ազդել «նաչալստվայի» նյարդերին, որը և որոշեց փոխարինել նրան ավելի հավասարակշռված անձնավորությամբ: Դա իշխանության խաղաղ փոխանցում չէ: Բայց նույնիսկ այս պարագայում ես պատկերացնում եմ որոշ արարողակարգ, որը նախկին և ներկա քաղաքապետերը պետք է հարգեին: Սամվել Բալասանյանը և Աշոտ Գիզիրյանը պետք է ներկա լինեին Գյումրիի տոնին և միջոցառման ժամանակ կանգնեին Վարդան Ղուկասյանի կողքին` ինչպիսին էլ նա լիներ: Վարդան Ղուկասյանը պետք է ներկա գտնվեր Բալասանյանի «օծման» արարողությանը և շնորհավորեր նրան` անկախ նրանից, թե ինչպես է նոր քաղաքապետին վերաբերվում:
Ոմանց դա գուցե ձևականություն և դերասանություն թվա: Բայց հենց նման «ձևականություններն» են, որ տարեցտարի կրկնվելով` դառնում են մշակույթ: Իմաստը հետևյալն է` մենք նույն երկրի քաղաքացիներն ենք, նույն պետության պաշտոնյաները, և այդ կոչումը շատ ավելի բարձր է, քան մեր անձնական կամ, հնարավոր է, կուսակցական հակասությունները: Հայաստանում հակառակն է կրկնվում և ավանդույթ, մշակույթ դառնում, նա ով գնում է [համապետական, թե քաղաքային մակարդակով], իր կյանքի իմաստն է դարձնում ապացուցել, թե որքան հրաշալի էր իր ժամանակ, և ինչպես են նոր եկածներն ամեն ինչ փչացրել: Նոր եկածներն էլ, հակառակը, ամեն գնով ուզում են ապացուցել, թե որքան էր կյանքը սարսափելի «նախորդ հանցավոր ռեժիմի» ժամանակ, ինչ ծանր ժառանգություն են նրանք ստացել, և ինչպիսի հերոսական ջանքեր են պահանջվում` այդ ամենը շտկելու համար:
Սկսած 1998 թվականից` ընդդիմություն-իշխանություն պայքարը, մեծ հաշվով, հենց դրան է հանգում` «բա մեր ժամանակ այդպե՞ս էր», «ձեր ժամանակ ավելի վատ էր»: Հասարակությունն էլ սովորում է, որ դա է «քաղաքական բանավեճերի» առանցքը, և երբ որևէ գործիչ կամ որևէ ուժ առաջարկում է երկրին առնչվող հարցերը քննարկել ըստ բովանդակության, այդ առաջարկը, պարզապես արհամարհվում է, և տվյալ ուժը կամ գործիչը հայտնվում են երկրորդական դերերում: Փոխարենը ինչպիսի հաճույքով է «քաղաքականացված» զանգվածը կլանում ՀՀԿ-ԲՀԿ երկխոսությունը, երբ երկու կուսակցությունների ներկայացուցիչներն իրար թունոտ «խորհուրդներ» են տալիս: Այնպես որ` էթիկան, էթիկետը, արարողակարգը [ինչպես ուզում եք` անվանեք] զուտ ձևականություն չեն: Դրանք իրական խնդիրները քողարկելու կամ բացահայտելու միջոց են»:
«Առավոտ».