Տարոն Մարգարյանը Երևանի վերջին չորս քաղաքապետերից միակ կենդանասեր քաղաքապետն է: Այսօր` կենդանիների պաշտպանության միջազգային օրը, ասել է «Փրո Փոուզ» կենդանիների բարեկեցության  բարեգործական համագործակցության ներկայացուցիչ Նանե Արամյանը:

Ըստ Արամյանի՝ Տարոն Մարգարյանը Երևանի վերջին չորս քաղաքապետերից միակն է, որ սկսել է ուշադրություն դարձնել կենդանիների խնդիրներին, քանի որ համաձայնել է համագործակցել իրենց հետ և կառավարությանը միջնորդագիր ներկայացրել:

Ինչ խոսք, տրամաբանական է  Արամյանի մոտեցումը:

Սակայն ուզում եմ հասկանալ, ինչ ասել է, կենդանասեր քաղաքապետ:

Թող ների ինձ պրն Մարգարյանը, որի`  կենդանիների նկատմամբ սերը չեմ ուզում կասկածի տակ առնել, բայց նրա սերը որպես մարդու պետք չէ խառնել քաղաքապետի պարտավորությունների հետ:

Իսկ ո՞վ ասաց, որ մյուսները չեն սիրում կենդանիներ. օրինակ՝ ասենք Գագիկ Բեգլարյանը սիրում էր դելֆիններ և նրա օրոք դելֆինարիում կառուցվեց: Բնապահպանները գուցե այլ կարծիքի էին, բայց Բեգլարյանը պնդում էր, որ դելֆիններին սիրում է ու մտադիր չէ վնասել նրանց, ու հիմա, կարծես, համոզել է խնդրի ջատագովներին, քանի որ այլևս ոչ ոք չի խոսում դրա մասին:

Կարևորն այն է, որ Տարոն Մարգարյանի` որպես քաղաքապետի սերն արդյունք տա, գործ արվի այնպես, որ վերջնականապես լուծվի տարիներ շարունակ ոսկորի պես քաղաքապետարանի կոկորդին մնացած կենդանիների հարցը, որոնց վերացնելն արգելվեց: Պահել չեն կարողանում, բազմացման դիմացն առնելն էլ տարիներ շարունակ չի հաջողվում: Իսկ միգուցե՞ այդ ոսկորը հաճելի է մեր չինովնիկների քիմքին, քանի որ ոսկորի վրա մեղուների տեսքով լիքը գրանտներ են գալիս:

Փաստն այն է, որ թափառող կենդանիների հարցը չի լուծվում. շենքերի բակերում վխտում են կատուները, քաղաքի կենտրոնից դուրս բնակավայրերում՝ թափառող շները:

Այս հարցը լուծված է գրեթե բոլոր քաղաքներում: Մոսկվայի նման հսկա քաղաքում նվազագույնի է հասցված թափառող կենդանիների քանակը:

Վերջերս Եվրոպայում էի. փոքրիկ քաղաքում  շներ ու կատուներ առհասարակ չկային, դրա փոխարեն աղավնիներ էին ու կանաչապատ հատվածում` վայրի նապաստակներ:

Աղավնիներ Երևանում էլ կային, սակայն չգիտես ուր անհետացան:

Մեզ մոտ երևի սերը դրսևորվում է միայն շների ու կատուների նկատմամբ, որոնք փող են բերում քաղաքի տերերին. աղավնիները մեր ինչի՞ն են պետք. դրանցից օգուտ չկա: Դե նապաստակների մասին խոսելը հեքիաթի ժանրից է, նախ կանաչ թուփ պիտի լինի, որ նապաստակ լինի:

Ռուզան Ավոյան