1997թ. օգոստոսի 30 – ին վախճանվել է կինոռեժիսոր, դերասան Ֆրունզե Դովլաթյանը:

Ծնվել է 1927 թվականին Նոր Բայազետում (Կամո): Հայրը և հորաքույրը սիրողական ներկայացումներ էին բեմադրում գավառական թատրոնում: Կինոքննադատ Սուրեն Հասմիկյանը գրում է. «Առաջին մասնագիտությունը, որ շապիկի պես կպել էր Դովլաթյանի մարմնին, դերասանն էր»: Երբ Դովլաթյանների ընտանիքը տեղափոխվում է Երևան, Դովլաթյանը սովորում է Գորկու անվան դպրոցում, ուր մշտապես գործող թատերական խմբակ կար:
Միշտ երազել էր ընդունվել Սունդուկյանի անվան թատրոնը: Երազանքն իրականություն է դառնում և նա ընդունվում է մայր թատրոնի դերասանական ստուդիան :
10 տարի հետո Դովլաթյանն ընդունվեց համամիութենական կինոստուդիայի ռեժիսորական բաժինը: Կինոաշխարհում Դովլաթյանը դրսևորվեց որպես իր գործին բացառիկ նվիրված ու աշխատասեր անհատ, ազգային կինոարվեստում իր ասելիքն ունեցող, արդիաշունչ խնդիրները խորությամբ ընկալող ու յուրովի մեկնաբանող բեմադրիչ: Նրա բոլոր կինոնկարներում («Առավոոտյան գնացքներ», «Բարև, ես եմ», «Սարոյան եղբայրներ»,«Երևանյան օրերի խրոնիկա», «Ապրեցեք երկար», «Մենավոր ընկուզենին») հատվում են ազգային էության երեք հիմնական արժեքներ` սեր, հիշողություն, հայրենաբաղձություն: