Ուղիղ մեկ տարի առաջ ավարտվեց, իսկ ավելի ճիշտ՝ ընդհատվեց իշխանաթյան-ընդդիմություն երկխոսությունը։ Երեույթն ինքնին նոր էր և չնայած ոչ մի արդյունքի չհանգեցրեց, որպես փորձ, վստահ եմ, իր դրական ազդեցությունը կունենա մեր քաղաքական մշակույթի հետագա զարգացման վրա։ Ուսանելի կլինի, իհարկե, նաև հասկանալ, թե ինչու է այդ առաջին փորձը անհաջողության մատնվել։
Երկխոսությունն ընդհատելու առիթը հայտնի է՝ ՀԱԿ ակտիվիստ Տիգրան Առաքելյանի և նրա ընկերների հետ տեղի ունեցած միջադեպը, որին կողմերը տրամագծորեն հակառակ մեկնաբանություն են տալիս։ Եթե խոսենք զուտ այդ առիթի մասին, ապա իշխանության մեղքն այստեղ շատ ավելի մեծ է, բան Կոնգրեսինը։ Թեև ես չեմ հավատում, որ ՀԱԿ-ի երիտասարդներն իրենց զուսպ են պահել ոստիկանների հետ, առավել ևս չեմ հավատում պաշտոնական վարկածին, որն արտացոլված է առաջին ատյանի դատարանի վճռում։ Պետք էր տուգանել այդ երիտասարդներին մանր խուլիգանության համար և ամեն ինչ ավարտել։ Թե չէ դարձրեցին դարի դատավարությունը և տվեցին անհեթեթ պատժաչափեր, որոնք ինձ, օրինակ, աներկբայորեն համոզում են, որ դատարանը քաղաքական պատվեր է կատարում։
Բայց փորձենք պատասխանել հետևյալ հարցին՝ եթե չլիներ Տիգրան Առաքելյանի գործը, երկխոսությունը չէ՞ր ընդհատվի և հաջողությա՞մբ կավարտվեր։ Ինձ թվում է՝ այս հարցի պատասխանը բոլորին է հայտնի։ ՀԱԿ-ի համար հաջողություն կլինեին արտահերթ նախագահական և խորհրդարանական ընտրությունները, իսկ իշխանության համար՝ եթե ոչ մի բան չփոխվեր։ Եղավ վերջինը, բայց ցանկացած բանակցություն արդյունավետ կարելի է համարել, եթե կողմերն իրար ինչ-որ բան են զիջում։ Բայց դրա համար բանակցողները պետք է գոնե մի փոքր հակվածություն ունենան որևէ բան զիջելու։ Այդ տեսանկյունից հիշենք ՀԱԿ-ի և կոալիցիայի «բանակցային դիրքերը»։ Կոնգրեսը հակված էր քննարկելու նախագահի հրաժարականի և խորհրդարանի լուծարման ծրագիրը՝ բաջ գիտակցելով, որ այն անիրագործելի է։ Ընդ որում, այդ ծրագիրը հիմնավորող 86 էջանոց փաստաթղթում, մասնավորապես, գրված էր, որ խորհրդարանը պետք է լուծարվի, որովհետև պատգամավորները, խախտելով օրենքը, զբաղվում են բիզնեսով։ Եթե հիմա նման փաստաթուղթ ստեղծվեր, ՀԱԿ-ը, հավանաբար. կգրեր՝ «պատգամավորները զբաղվում են ապօրինի բիզնեսով (բացի ԲՀԿ-ից)։ Կոալիցիան առաջարկում էր քննարկել արդար ընտրություններ անցկացնելու խաղի կանոնները՝ շատ լավ իմանալով, որ այդ կանոններին չի հետևելու։ Անկեղծության այսպիսի մակարդակով հաջողություն ակնկալել երկխոսությունից՝ անիմաստ է։ Հաջորդ անգամ, երբ նման նախաձեռնություն լինի, կողմերը, հավանաբար, պետք է մտածեն ավելի իրատեսական օրակարգի մասին։
Այնպես որ՝ եթե նույնիսկ Տիգրան Առաքելյանի դեպքը չլիներ, երկխոսությունը, միևնույն է, կտապալվեր։
Առավոտ
- 12:11Ինչպես են մարդկանց գազան դարձնում
- 11:24Ղարաբաղյան շարժման ստվերոտ կողմերը-1
- 11:56Ինչո՞ւ ԵԽԽՎ-ում նախագահը չխոսեց ՌԴ-ի կողմից Ադրբեջանի սպառազինման մասին
- 10:45«Արա, առաջ իրենք էլ էին ապրում, մեզ էլ էին թողում, որ ապրենք». Կհաջողվի՞ «քցել» Եվրոպային
- 10:45Արդարադատության նախարարության պատասխանը ՀՀ–ում նույնասեռական ամուսնությունների թույլատրման մասին
- 10:45Իշխանությունն ուզում է «աննկատ» Ղարաբաղը տա թուրքերին, դրա համար տարկետման թեման է բարձրացնում
- 12:27Կանչում են ապրիլյան պատերազմի մասնակից զինծառայողներին, որ հոգեբանորեն ճնշե՞ն… հայրենասիրություն, բան…
- 11:2950 տարի առաջ, ինչպես և հիմա, ոչ ոք չէր հավատում պաշտոնական ոչ մի բառի
- 10:45Մեր հասարակությունը հավատում է միայն աղետալի լուրերին. ի՞նչ է եղել իրականում Ժնևում
- 12:28Ոչ միայն փոթորիկ է, այլև երկրաշարժ, Ատոմակայանից ռադիոակտիվ նյութերի արտահոսք