Քաղաքականությամբ հետաքրքրվողների հիմնական զվարճանքը հիմա Գյումրվա կատակներ հիշեցնող Գյումրվա քաղաքապետի պաշտոնի շուրջ եռացող կրքերն են: Անշուշտ, լավ է, որ Գյումրին վերջապես ազատվում է Վարդանիկի կրիմինալ կառավարումից, ու միաժամանակ էլ ԲՀԿ-ն առաջ է քաշում որպես թեկնածու ոչ թե կրիմինալ Մարտունիկին, այլ «պիվիստ» և ճակատի գիրը ժամանակ առ ժամանակ թարմացնող Սամվել Բալասանյանին: Ճիշտ է, նա էլ բարի պտուղ չէ, բայց գոնե քրեական կենսագրություն ու «գժի թուղթ» չունի:

Բայց միաժամանակ բավականին զզվելի է Վարդանիկի և Բուռնաշի հրապարակային լեզվակռիվը, իրար վրա «սամակատներ» գլորելը… բայց դա էլ կանցնի: Դե, ձեռքի հետ էլ գրեթե աննկատ անցավ, որ Ստեփանավանն էլ պրծնում է Քոթո մականունով քաղաքապետից: Ու այդպիսի «սյուրպրիզներ» դեռ կլինեն: Իսկ ԲՀԿ-ի փոխմարզպետների և փոխնախարարների հրաժարականները թերևս «չենջ» են ՀՀԿ-ի հետ. ՀՀԿ-ն չի խանգարում ԲՀԿ-ին վերցնել մի շարք համայնքների ղեկավարումը, ձեռի հետ նաև ազատվելով որոշ այնպիսի կադրերից, որոնք «խայտառակել ռեսպուբլիկա», իսկ միջին օղակի քվոթաները հանձնվում են ՀՀԿ-ին: Ու ընդհանրապես բանը գնում է դեպի ՀՀԿ — ԲՀԿ հարաբերությունների ջերմացում, և ի վերջո Սերժ Սարգսյանը կհասնի նրան, որ ԲՀԿ-ն լավ էլ կպաշտպանի  իր թեկնածությունը:

Սակայն դա թողնենք  մի կողմ: Ինչքան էլ զարմանալի լինի, սերիալների դեմ առաջին ցույցը եղավ, բայց քանի որ բողոքողները գրանտակեր ֆեմինիստուհիներն էին, ամեն ինչ զավեշտի վերածվեց: Փոխանակ հարց բարձրացնեն, որ սերիալների մակարդակը ընդհանրապես վերանայեն, եթե չեն ստացել գեղարվեստական որակը գնահատող լիազոր մարմնի հավանությունը, մեյդան հանեցին պաստառներ, թե «Դժվար ապրուստ» սերիալի այս կամ այն հերոսը ինչպես պետք է իրեն պահի… ծիծաղելի է պարզապես. «Ֆելիքս-ծեծելով մորը չեն մեծարում, Սոնա-Բռնությունը հանդուրժող մոր կերպարը ընտանիքին նվիրվածության նշան չէ, Ալբերտ-Ծեծող ամուսինը լավ հայր չի կարող լինել, Գոռ-Դրական կերպարը բռնարար չի լինում», և այլն: Չմեռանք, այդ ցույցի շնորհիվ սերիալի հերոսների անուններն էլ իմացանք: Բա սրանց բողոքի բովանդակային մասը. «Ներկայումս հայաստանյան հեռուստաընկերությունների եթերը մեծամասամբ ողողված է կանանց նկատմամբ բռնության ընգծված դրսևորումներ պարունակող սերիալներով: Եթե կարծում եք, որ ժամանակն է եկել վերջ տալու հեռուստասերիալներում կանանց նկատմամբ բռնության տեսարաններին, սեքսիստական արտահայտություններին, խտրական վերաբերմունքին, կանանց մշտական լացին ու ընկճվածությանը, ապա միացեք մեզ՝ ստորագրելով ներքոհիշյալի տակ. ԵՍ ԴԵՄ ԵՄ, որ եթերով հեռարձակվեն կանանց նկատմամբ բռնության մշակույթ քարոզող սերիալներ: Որպես ՀՀ քաղաքացիներ՝ մենք ՊԱՀԱՆՋՈՒՄ ԵՆՔ դադարեցնել կանանց նկատմամբ բռնության պրոպագանդան եթերով»:

Չհասկացանք, «սեքսիստական արտահայտություններ»` դա ինչ է, նոր հայհոյանքո՞վ հարստացավ ոսկեղենիկ հայոց լեզուն: Հասկացանք, որ դեմ եք, որ եթերում կանայք ճնշված երևան, բայց կո՞ղմ եք, որ սերիալերում տղամարդիկ առավելապես որպես ցինիկ հանցագործ տականքներ հանդես գան: Թե՞ տղամարդիկ ձեզ համար գոյություն չունեն…

Բայց Գյումրվա կրքերի, ֆեմինիզմի հակասերիալային տարբերակի ու օլիմպիական խաղերի արանքում բոլորը մոռացան 29 տարի առաջ սխրանք գործած հերոսներին, ովքեր կոչվում են «Լիսաբոնյան հնգյակ»: 1983թ. հուլիսի 27-ին Լիսաբոնում հինգ ազատամարտիկներ` Վաչե Դաղլյանը` 19 տարեկան, Սեդրակ Աճեմյանը` 19 տարեկան, Սիմոն Յահնիյանը` 21 տարեկան, Արա Քրդլյանը` 19 տարեկան և Սարգիս Աբրահամյանը` 20 տարեկան, հարձակվեցին թուրքական դեսպանատան վրա: Շենքը գրավված մնաց մոտ 3 ժամ, որից հետո լսվեցին ուժեղ պայթյուններ: Որոշ ժամանակ անց գտան հայ հերոս երիտասարդների ածխացած դիակները: Հանուն Հայրենիքի կյանքը գիտակցաբար զոհած երիտասարդների կատարած գործողությունը ցնծեց աշխարհը, ու հենց Լիսաբոնի գործողությունը մեռյալ կետից պոկեց և շեշտակի արագացրեց Հայոց ցեղասպանության միջազգային ճանաչումը:

Լավ, ինչո՞ւ հերոսական հնգյակին գրեթե չհիշեցին: Չէ՞ որ նրանց հասակակից զինվորներն այսօր սահմանին կանգնած թուրք դիվերսանտ են վնասազերծում, ինչո՞ւ երիտասարդությանը չեք ոգևորում` փառավոր կերպով ներկայացնելով ինչպես այսօրվա հերոս զինվորներին, այնպես էլ Լիսաբոնի սխրանքը գործած տղաներին: Դաշնակցություն, ո՞ւր ես կորել, չէ՞ որ կարծես թե Լիսաբոնի 5 հերոսներին համարում եք հենց դաշնակցական հերոս, նույնիսկ ձեր բանակումների ժամանակ երգում են երգ «Լիզբոնի տղոց» մասին: Այդ հերոսական կերպարները միայն «ներկուսակցական օգտագործմա՞ն» համար են, ինչո՞ւ չեք փառավորում աշխարհով մեկ… Թե՞ վախենում եք, որ ՀՅԴ-ի երբեմնի մարտական թև համարվող «Հայ հեղափոխական բանակ»-ը, որի մարտիկն էին տղերքը, հանկարծ ամերիկացիք կորակեն «տեռորիստական», ու ձեզ հետ այդ հերոս հնգյակի նույնացումը կխանգարի ինչ-որ ճղճիմ, մանրիկ քաղաքական խաղերին…

Լիսաբոնյան հնգյակի նահատակության 29-ամյակին ինքս ինձ հարց տվեցի. այսօրվա հայ երիտասարդները ի զորո՞ւ են կրկնելու այդպիսի սխրանք, եթե հարկ եղավ: Պատասխանս միանշանակ դրական է: Բայց ինչո՞ւ այսօրվա երիտասարդը պետք է այդ հերոս տղերքի մասին իմանա բացառապես իր հասակակիցների կողմից «Յութուբ»-ի հղումները սոցիալական ցանցերով փոխանցելու շնորհիվ: Իսկ պետական մարմիններն ու կուսակցություննե՞րը, գեներալ Մանվելի ԵԿՄ-ն ինչի՞ համար են:

Շաբաթվա Վարկածները մշակեց Արսեն ՎԱՀԱՆՅԱՆԸ