Ազրպեյճանի արտաքին գործոց նախարար Էլմար Մամետյարովը ի պատասխան Բաքու գտնվող ԵԱՀԿ գործող նախագահ Էյմոն Կիլմորի առաջարկին` հեռացնել դիպուկահարներըրը հայ-ազրպեյճանական հակամարտության գոտիեն, հայտարարած է. «Մենք պատրաստ ենք հեռացնել դիպուկահարները, եթե Հայաստանը հեռացնե իր զինված ուժերը Ազրպեյճանի գրավված տարածքներեն»:

Պաշտոնական Բաքվի այս կեցուածքը ինքնախոստովանանքի ամենալավ բանաձեւն է, որ հայկական դիվանագիտությունը պարտի լիարժեք օգտագործել: Մինչ Բաքվի արտաքին գործոց նախարարին հաստատումը մեկնաբանելը, շատ արագ կեդրոնանանք ԵԱՀԿ գործող նախագահին օգտագործած բառակապակցություններուն վրա: «Հայ-ազրպեյճանական հակամարտության գոտի», ուր տեղակայված են ազրպեյճանցի դիպուկահարները, որոնց հեռանալու պահանջ կներկայացնե ԵԱՀԿ գործող նախագահը: Չմոռնանք, որ միջազգային ընտանիքը համաձայնած է ԵԱՀԿ-ին հանձնել հակամարտության լուծման համար միջնորդական առաքելություն իրականացնելը: Այ՛ս է փաստորեն ընդունված ձեւաչափը բանակցությունները վարելու եւ համաձայնության հանգելու համար: Ուրեմն, օրինավորապես միջնորդի դեր ստանձնած կառույցի գործող ղեկավարն է, որ նման պահանջ կդնե Բաքվի դիմաց:

Միեւնույն պահանջը հայկական կողմին չդնելով, փաստորեն ԵԱՀԿ գործող նախագահը մատնացույց կընե  հարձակողապաշտ կողմը, հրադադար խախտողը: Երեւույթը հազվագյուտ այն պարագաներեն է,  երբ կխախտի հրադադարի խախտումի պատասխանատվության հավասար բաշխումի միջազգային ոչ արդար մոտեցումը:

Հետաքրքրական է, որ հրադադարի վերջին տարողունակ խախտումներեն ետք է, որ ԵԱՀԿ-ի ղեկավարը նման պահանջ կդնե Բաքվին: Պահենք դեպքերու իրերայաջորդության տրամաբանությունը: Հրադադարի արտակարգ խախտումները «զուգադիպեցան» Միացյալ Նահանգներու արտաքին գործոց նախարարի շրջան այցելության: Նախարար Քլինթըն պահեց վերը նշված պատասխանատվության հավասարության մոտեցումը եւ առանց մատնացույց ընելու հարձակողականության աչքի ինկող կողմը, կացությունը օգտագործեց հայտարարելու համար, որ անկանխատեսելի հետեւանքներու կրնան հանգեցնել նման ընդհարումները եւ թե նոր մոտեցումներ պիտի հայտնվին փարիզյան բանակցություններուն:

Հիմա ԵԱՀԿ-ի գնահատականը կատարվածին բավական տարբեր երանգներ ունի տիկին նախարարի արտահայտած միտքերեն: Այստեղ հստակ է պահանջը եւ հստակ է մանավանդ մեղադրվող կողմը: Տակավին, Էյմոն Կիլմորը որեւէ ձեւով պահանջ չի դներ հայկական կողմին` հեռանալու «օկուպացված» տարածքներեն. մինչ նույն տիկին Քլինթընի ղեկավարած արտաքին գործոց նախարարության զեկուցումը սեւով ճերմակի վրա նման առավելապաշտության միակողմանի կոչեր կարձակեր:

Նախարար Մամետյարովն է, որ ինքնածուղակ լարած եւ հոն սայթաքած է, երբ ազրպեյճանցի դիպուկահարները հեռացնելու պահանջին դիմաց կխոսի հայկական զորքերու հեռացման մասին: Հավասարեցման մոտեցումը լուռ կերպով կհասկցներ, որ երկկողմանի դիպուկահարներ շփման գիծին վրա փոխադարձ ոտնձգություններ կկատարեին եւ երկկողմանիորեն հրադադար կխախտեին: Հիմա Բաքուն ի՛նքն է, որ կխոստովանի, թե իր տեղակայած դիպուկահարները պիտի շարունակեն իրենց հարձակողականությունը, հրադադարի խախտումը, միջազգային համաձայնագրեր անտեսելը, այնքան ատեն, որ հայկական զորքերը չեն հեռացած: Մեկ կողմե, դիպուկահարային գործողություններ են, մյուս կողմե հայկական տարածքները վերահսկող բանակներ, որոնք կհակազդեն ջոկատային պարագայական գործողություններու կամ կչեզոքացնեն դիպուկահարյին կետեր: Այսքան պարզ:

Մինչեւ Միացյալ Նահանգներու նոր մոտեցումներ իմանալը, մենք փաստորեն իմացանք ԵԱՀԿ-ի նոր մոտեցումը:

Շահան Գանտահարյան

«Ազդակ»ի գլխաոր խմբագիր