«Տավուշի մարզում` հայ-ադրբեջանական սահմանում տեղի ունեցած իրադարձությունները մեկնաբանեցին գրեթե բոլոր քաղաքական ուժերը: Այդ մեկնաբանությունների մի մասը չափից դուրս լավատեսական էին` կջարդենք, կփշրենք, կհասնենք Բաքու և այլն: Դրանք դատարկ ձևակերպումներ են նախընտրական կարգախոսների նման` հաղթելու ենք, սարեր ենք շարժելու, հավատալու ենք, փոխելու ենք և այլն: Չգիտեմ` արդյոք նման մոտեցումը ոգևորի՞չ է մեր քաղաքացիների համար: Անձամբ ես հակված եմ ցանկացած իրադարձություն ընդունել քննադատաբար, տեսնել բոլոր` դրական և բացասական կողմերը: Մասնավորապես, այս դեպքում հարց է առաջանում` ինչո՞ւ պիտի հակառակորդը հնարավորություն ունենա մոտենալու մեր դիրքերին և դիվերսիոն գործողություններ կատարելու: Այո, հակառակորդին այդ գործողությունների համար պետք է պատժել, ինչը և արվում է: Բայց պետք է, ինձ թվում է, պատժել նաև այն հրամանատարներին, որոնք առաջին գծում կորցրել են իրենց զգոնությունը, ինչը և մարդկային զոհերի պատճառ դարձավ:

Բայց ինձ համար նույնքան անհասկանալի է որոշ ընդդիմադիրների արձագանքը` բա որ ասում էինք, որ սա քրեաօլիգարխիկ ռեժիմ է և այլն: Նախ` եթե ռեժիմները համեմատենք, ապա Ադրբեջանինը շատ ավելի քրեաօլիգարխիկ է, կոռումպացված և հակադեմոկրատական: Ի դեպ, այդ իսկ պատճառով վստահ եմ, որ հսկայական փողերը, որոնք այդ երկրում ծախսվում են սպառազինությունների վրա, կիսով չափ թալանվում են չինովնիկների և գեներալների կողմից: Երկրորդ` սահմանային միջադեպերն այն դաշտը չեն, որտեղ ընդդիմությունը պետք է փորձի ինբնահաստատվել և առավելություններ ստանալ իշխանությունների նկատմամբ:

1992-94 թվականների պատերազմի ընթացքում այդ ոճով էին քաղաքական պայքար մղում, մասնավորապես, ԱԺՄ-ն և Դաշնակցությունը: Նրանք, ովքեր դա այն ժամանակ դատապարտում էին, այսօր չպիտի նույնն անեն: Պատերազմի ժամանակ, անասելի դժվարություններ կրած ժողովուրդը, այնուամենայնիվ, կարողացավ իր մեջ ուժ գտնել, չլսեց տեղական գործիչների վայնասունը և լուծեց այն պահին ազգի առաջ ծառացած խնդիրը: Հիմա էլ, չեմ կասկածում, նույնը կլինի: Իհարկե, փախչողները փախչում էին թե ռազմական ակտիվ գործողությունների ժամանակ, թե դրանից հետո և թե հիմա:

Ընդհանրապես մեր կարևորագույն բացթողումներց մեկն այն է, որ մենք չենք տարանջատում պետությունն ու բանակը` մի կողմից և իշխանությունը` մյուս կողմից: Վերջինս, համաձայնեք, մի բարի պտուղը չի և երբեք այդպիսին չի եղել: Առաջինը, կարծում եմ, պատմական այս փուլում մեր ինքնության հիմքն է` ավելի շատ, բան Ավարայրի ճակատամարտը, ցեղասպանության ողբերգությունը և նույնիսկ քրիստոնեության ընդունումը: Վատ, անորակ իշխանությունը, այո, հարված է հասցնում պետությանը և բանակին, ճիշտ այնպես, ինչպես վատ քաղաքացիները: Բայց քննադատության թիրախների ընտրության հարցում վերոհիշյալ սահմանազատումը պետք է գործի»,-գրել է Առավոտ թերթի գլխավոր խմբագիրը: