Մինչ հայոց աշխարհը շունչը պահած հետևում էր ոչ այնքան լավ խաղացված բեմադրությանը` «ԱԺ ընտրություններ» անվան տակ, Ֆրանսիայում, եվրոպական քաղաքակրթության օջախում, տեղի ունեցան իրոք դրամատիկ իրադարձություններ: Նախագահ Նիկոլա Սարկոզին պարտվեց սոցիալիստ Ֆրանսուա Հոլանդին:

Սարկոզիի նախագահության մասին թող դատեն իրենք` ֆրանսիացիները, թեև նվաստիս կարծիքով, Սարկոզին եվրոպական և համաշխարհային բացառիկ լիդերներից էր, որին ըստ արժանավույնս չընկալեցին: Ֆրանսիան և աշխարհը քարիզմատիկ ու ակտիվ առաջնորդներ չեն սիրում, այսօր գերադասելի են ոչնչով աչքի չընկնող դեմքեր:

Բայց ավելի հետարքրքիր էր Սարկոզիի հրաժեշտի խոսքը: Այն փառահեղ և անկեղծ ելույթ էր: Ու մտածում էիր, որ, ցավոք, Հայաստանում, նման բան հնարավոր չի լինի: Որ մի կողմը պարտվի ու այդպես խոսի իր երկրի մասին: Որ գործող նախագահն ընդունի իր պարտությունը ու կոչ անի հարգել ժողովրդավարության և իր երկրի ընտրությունը:

Եվ ամենակարևորը. Սարկոզին հաստատեց այն, որ երկրի ղեկավարը, եթե հեռանում է, ապա պետք է հեռանա քաղաքականությունից մեկընդմիշտ: Դրանով իր վրա վերցնելով պարտության պատասխանատվությունը և ճանապարհ բացելով նոր սերնդի համար: Իսկ մենք լավ գիտենք, թե Հայաստանում նախկին նախագահներն ամենևին էլ չեն հեռանում, այլ դառնում են ամբողջ քաղաքական կյանքի առանցքը: Դե, դա զարմանալի չէ. նրանց համար ժողովրդավարության նմուշը, ոչ թե Սարկոզին է, այլ ռուսական Պետդուման կամ Պուտինը, որն այսօր վերադառնում է Կրեմլ` ռուսական առաջադեմ հասարակության բողոքների ֆոնին: Ոչ մի երկրում նախկին նախագահները իշխանության համար այլևս չեն պայքարում, իսկ ահա Հայաստանն ու նրա «ռազմավարական դաշնակիցը» պետք է չգիտես ինչու բացառություն լինեն:

Ժողովրդավարությունը քաղաքական մրցակցություն է, լավագույնը լինելու արվեստ, դա հաղթանակներն ու պարտություններն են, սիկ նրա հաջողության գաղտնիքը ժամանակին հեռանալու մեջ է: Այդ պատճառով Նիկոլա Սարկոզին, ի տարբերություն վերևում հիշատակված հայոց  և այլ գործիչներին, փայլուն կերպով ցույց տվեց, որ արժանի է մեծ պետական գործիչ կոչվելուն:

 Գաբրիել Բագրատունի

ejournal