Թերթի այսօրվա խմբագրականում կարդում ենք. «Թե իշխանության, թե ընդդիմության ներկայացուցիչներին որ հարցնես, նրանք քաղաքական և, մասնավորապես, նախընտրական պայքարի խոշոր ստրատեգներ են, ինչպես նաև տիրապետում են մարտավարական բոլոր նրբություններին: Բայց արի ու տես` այդ անկրկնելի «ասերը» չեն տիրապետում ոչ միայն «բարձրագույն պիլոտաժի» հնարքներին, այլև շատ տարրական ձևով չեն հավաքում և չեն ամփոփում տեղեկատվությունը: Ընդ որում, խոսքը փոքրիկ Հայաստանի մասին է, որտեղ բոլորը բոլորին ճանաչում են, որտեղ կա ընդամենը մոտ 1900 ընտրական տեղամաս ու ընդամենը 90 համամասնական և 41 մեծամասնական տեղ: Նման պայմաններում ինչպե՞ս կարելի է, կոպիտ ասած, իրարից խաբար չլինել: Այլ կերպ ինչպե՞ս բացատրել, որ մեծամասնական 15 ընտրատարածքներում իշխանամետները, իսկ 10-ում` ընդդիմադիրները «կռիվ են տալու» իրար դեմ: Կամ` որ թիվ 19 և 22 ընտրատարածքներում իրար դեմ թեկնածություններ են դրել 3-ական ՀՀԿ-ականներ: Էլ չեմ ասում ՀՀԿ-ական և ԲՀԿ-ական «մեծամասնականների» մրցակցության մասին` որքան հիշում եմ, այդ երկու կուսակցությունները կոալիցիոն հուշագիր են ստորագրել:
Բայց իշխանական դաշտում կրկնակի [եռակի] ռեսուրս ծախսելն ու իրար դեմ աշխատելը այնքան վնասակար չէ այդ ճամբարի համար: Նախ` այնտեղ հավաքվել են ոչ աղքատ մարդիկ, և իրենց մրցակցությունն, ի վերջո, հանգեցնում է նրան, թե ով ավելի շատ փող կծախսի: Երկրորդ` այդ ճամբարն ընդհանրապես հսկայական «ֆորա» ունի` իր նյութական և վարչական ռեսուրսներով, այնպես որ` նրանց ներկայացուցիչները կարող են իրենց թույլ տալ իրար դեմ թեկնածություններ դնելու շռայլությունը:
Այլ հարց է ընդդիմադիր ուժերը, որոնց օգտին մարդիկ գալիս են քվեարկելու իրենց համոզմունքներից, ոչ թե նյութական շահագրգռությունից ելնելով: Եվ այստեղ առավել ևս տարօրինակ է, որ ՀԱԿ-ի, «Ժառանգության» և ՀՅԴ-ի միջև չկա տեղեկատվության տարրական փոխանակման մեխանիզմ, մասնավորապես` թե ով որտեղ է իր թեկնածությունը դնում: Ես, իհարկե, հավատում եմ Րաֆֆի Հովհաննիսյանին, երբ նա ասում է, թե չգիտեր, որ թիվ 7 ընտրատարածքում կա մեկ այլ հայտնի ընդդիմադիր թեկնածու, բայց տարօրինակը հենց դա է` ընդդիմադիր թեկնածուները պետք է նախօրոք միմյանց տեղեկացնեն իրենց մտադրությունների մասին: Իսկ ամենակարևոր բանը, որը վաղուց պիտի անեին այդ երեք քաղաքական ուժերը, հետևյալն է` հավաքվել և որոշել` ով որ ընտրատարածքում ունի այսինչ ուժեղ թեկնածուն, այսինչ պայքարող վստահված անձը և այսինչ պատրաստված դիտորդը, և նրանց բաշխել բոլոր տեղամասերով: Մեծ ստրատեգ պետք չէ լինել` այդքանը պայմանավորվելու համար: Չգիտեմ՝ այն, ինչ պետք էր անել առնվազն մեկ ամիս առաջ, հնարավո՞ր է անել այսօր»: