Ինչպես ասում են  համացանցը դարձել է դարի հիվանդություն, ու երևի թե  անբուժելի հիվանդություն: Ինտերնետը ներխուժեց մեր կյանք և փոխեց ու հեղաշրջեց մարդկային արժեքները: Իսկ  համակարգչային խաղերը ժամանակակից դարում համարվում են նոր տեխնոլոգիայի երևույթներից մեկը, որոնք  նախագծվել ու արտադրվել են  մարդկանց  ժամանցի համար: Համակարգչային խաղերը վերածվել են մոլուցքի թե մանուկների, թե երիտասարդների մոտ: Այդ մոլուցքն իհարկե զերծ չէ բացասական հետևանքներից, և հիմնականում դրանք առավել ծանր  են լինում ավելի փոքր տարիքի երեխանների համար: Իր բացասական կողմերի հետ մեկտեղ որոնք բազմիցս բարձրաձայնվում են  բժիշկների ու հոգեբանների կողմից, համակարգչային խաղերն այսօր ձեռք են բերել նաև քարոզչական — ուսուցողական նշանակություն:

Ժամանակի ընթացքում խաղերը դարձան արտադրողների քաղաքական- ռազմական ու մշակութային նպատակների  և արժեքների  փոխանցման միջոցներ, ինչն այսօր նկատվում է արևմուտքում և հատկապես ԱՄՆ-ում արտադրվող համակարգչային խաղերում:

Համակարգչային խաղը հզոր  ու ազդեցիկ միջոց է, որի ներգործության ուժին կարելի է չկասկածել: Այն այլևս դադարել է միայն ժամանցային միջոց  և եկամտաբեր աղբյուր լինելուց:

Համակարգչային խաղերի կիրառման մեկ այլ հատված դրանց ստեղծմամբ զբաղված երկրները վերածել են ինֆորմացիոն դաշտի և մեծ հաջողությամբ տարածում են իրենց անհրաժեշտ տեղեկություններ: Խաղերի  կառուցվածքն ու կիրառման մատչելիությունն  այսօր  հնարավորություն են  տալիս  դրանք օգտագործել, որպես թե, ուսուցողական  միջոց, թե` ռազմավարական նպատակներով:

Օրինակ`2005 թվականից ստեղծվեցին մի շարք խաղեր, որոնք ծանոթացնում են աֆղանական ժողովրդի և բանակայինների միջև մարտերի դիմագրավման մեխանիզմներին: Կարևորագույն խաղերը՝ «Ծանր Կրակը: Աֆղանստան» ,«Պատվո շքանշան, Անակոնդայի օպերացիաները», «Պարտականության ձայնը: Արդիական պատերազմ-2», «Երկու հոգանոց պատերազմ» և «ԱՄՆ բանակը: Մի զինվորի այգաբացը» մատչելի են ու առանց արգելքի վաճառվում են հանրախանութներում: Մարդկանց գերակշիռ մասն անգիտակցաբար ներքաշվում է իրական պատերազմական գոտի, ծանոթանում դրան, միաժամանակ ինֆորմացիա ստանում:

Հետաքրքիրն այն է, որ  պատմության  մեջ տեղի ունեցած  գրեթե բոլոր պատերազմները, մարտերը այսօր  ներկայացվում են խաղերի տեսքով, և այդ խաղերի ընթացքում օգտատերը ծանոթանում է տվյալ երկրին  տվյալ  ժամանակաշրջանին: Օրինակ կա խաղ առաջին աշխարհամարտի մասին, 1945 թվականի հայրենական պատերազմի, որի  ժամանակ    տալիս են  ամբողջական պատկերը,  զինատեսակները, մոտեցումներն ու մեթոդները:

Իսկ Ինչու չստեղծել խաղեր Արցախյան  պատերազմի մասին: Այս մասին է, որ փորձեցինք զրուցել ոլորտի մասնագետ Կարեն Վարդանյանի հետ.

Պրն Վարդանյան, ասօր Ղարաբաղյան հերոսամարտի հետ կապված խաղը կարելի է անհրաժեշտություն համարել. դա կլինի  ևս մեկ միջոց  պատմական եղելությունը ի ցույց դնելու, կունենա ուսուցողական նշանակություն խաղացողների համար: Չե՞ք կարծում, որ այդ խաղերի միջոցով աշխարհին ավելի պարզ կլինի ղարաբաղյան պատերազմի պատճառներն ու նպատակը: Նույնը կարելի է ասել Ցեղասպանության մասին: Ընդունելով,  որ համակարգչային խաղերը դարձել են  ժամանակակից  մարդու կյանքի  անբաժան մասը, դրանք  բացի ժամանաց ապահովելուց  նաև  պատմնության քարոզչության  արդիական ու հզոր միջոց են: Ուստի պետք է համահունչ քայլենք  ժամանակաշրջանի հետ:

—         Ինչ վերաբերում է կոնկրետ պատմական խաղերին, ասեմ, որ երիտասարդների կողմից լինում են նմանատիպ բազում առաջարկներ:  Սակայն մեր առաջնային  խնդիրն այսօր լավ մասնագետներ պատրաստելն է:  Եթե ունենաք համաշխարհային  շուկային համապատասխան մասնագետներ մնացած հարցերն ինքնաբերաբար կլուծվեն:

—Կա՞  արդյոք հայական խաղերի ոլորտում կոնկրետ քաղաքականություն ու սկզբունքներ  որոնք համաշխարհային շուկայում  ցույց կտան մեր դեմքը կամ կդառնան  հայոց պատմություն պրոպագանդող միջոցներ.

— Այս դաշտն ազատ է: Եթե  յուրաքնաչյուրը փորձի իր  ընկալումներով  խաղերի միջոցով պրոպագանդել մեր երկիրը, դրանից կարծում եմ,  այնքան էլ լավ բան դուրս չի գա: Այսինքն` ամեն մեկը մի ուղղությամբ է նայում, մինչդեռ դրա համար  անհրաժեշտ է միևնույն ուղղությամբ նայել: Բայց ես չեմ կարծում, որ դա պետք է թողնել մասնագետներին, անհրաժեշտ է այդ ամենը սպասել պետությունից: Կոնկրետ պետք  է լինի  պատվիրատու և այդ պատվերը կկատարվի: Ես կողմնակից եմ, որ  խաղ պետք է ստեղծվի բոլորի համար: Եթե մենք մեր տեղն ունեցանք, նոր միայն կարելի է պրոպագանդայով զբաղվել:

— Ինչպիսի բնութագրում կտաք Այ Թի ոլորտին և հատկապես  հայկական խաղերի  դաշտում տեղի ունեցող գործընթացներին:

Այսօր մենք դեռ մասնագետներ պատրաստելու փուլում ենք, մեր խնդիրը  տաղանդավոր երիտասարդներ ի հայտ բերելն է: Մենք խաղային ոլորտում ունենք արդեն 5 — 6 խոշոր ընկերություններ, որոնք համագործակցում են նաև դրսի հետ:

Այ Թի ոլորտին պետությունը հատկացնում  80 միլիոն, սակայն համակարգչային խաղերի ստեղծման համար կոնկրետ գումարներ չեն հատկացվում:

Ի դեպ տեղական խաղեր ստեղծող մասնագետներից Ալբերտ Պողոսյանն էլ իր հերթին ասաց, որ իրականում դաշտին այդքան էլ ծանոթ չԷ.« Մենք համագործակցում ենք դրսի հետ: Իսկ հայկական թեմաներով խաղեր չեն ստեղծվում, որովհետև շուկա չկա, ստեղծելը բազմաթիվ  խնդիրների հետ է կապված, բայց ստեղծելուց հետո էլ, վստահ չենք, որ  պահանջարկ կվայելեն մեր ստեղծած խաղերը»: