Հունվարի 28-ին, երբ Հայաստանը տոնում էր բանակի 20-ամյա հոբելյանը, Տավուշի Ակնաղբյուր համայնքում սուգ էր: ԼՂՀ «Ինտերնատ» զորամասից բերեցին 18 տարեկան զինծառայող Փայլակ Շահնազարյանի մարմինը, որին գյուղը գարնանն էր բանակ ճանապարհել` մայիսի 17-ին:

«Մի անշնորհք բառ բերանից հանած չի, գյուղի մեջ ընտրած երեխա էր, մորն ու հոր նկատմամբ լավը», — ողբում է Արաքսի տատը, որը մեծացրել է տղային, իսկ Ուկրաինայից ժամանած Վարազդատ հորեղբայրը ցույց է տալիս Փայլակի ֆոտոները`պահարանի գլխին շարված: Դրանց կողքին փոքրիկ քարազարդ եկեղեցի է`զոհված զինվորի ձեռքով պատրաստած. «Սա բրակ ա մի քիչ եղել, տանն ա թողել: Լավերը սարքում էր, նվեր տալիս ընկերներին»:

Ըստ ՊՆ հաղորդագրության, Փայլակը մահացել է հունվարի 27-ին, ժամը 03.05-ի սահմաններում`հրազենային կրակոցից: Սպանության կասկածանքով ձերբակալված է եֆրեյտոր Խաչատուր Սարգսյանը: Փայլակի հարազատներին վիրավորել է այն հանգամանքը, որ պաշտոնական հաղորդագրությունը 3 օր ուշ են տարածել, վախենալով, որ զինվորի մահը կխաթարի տոնական տրամադրությունը: Նրանց զարմացրել էր մամուլում շրջանառվող վարկածը: Ըստ դրա, Փայլակի դեմքին ատամի մածուկ է քսել նրա ծառայակիցը, որի համար տղան հայհոյել է վերջինիս, և ծեծկռտուքն ավարտվել է սպանությամբ:

Փայլակի հորեղբայրը` Վարազդատ Շահնազարյանը, Իջևանի զինկոմիսարիատից, նաև Փայլակի թաղմանը եկած հրամանատարներից լսել է, որ տղային սպանել են պատահաբար: «Պոստերի է եղել: Գնացել է զուգարան, հետ գալուց նշանաբան են հարցրել: Ինքը կամաց է ասել, լավ չի լսվել, ու էն ծառայակիցը կրակել է վրան: Իրենց ասելով եմ այդքանն ասում, իրականությունը մենք չենք կարող իմանալ», — պատմում է նա:

Փայլակի հարազատների ականջն է ընկել, որ իրենց որդու վրա կրակող զինվորը դեպքից հետո իրեն վատ է զգացել, և չի կարողանում խոսել, նաև, որ 7 փամփուշտ է արձակվել Փայլակի ուղղությամբ, որոնցից երկուսն են կպել տղային` մեկը սրտին, մյուսը` ոտքին: Բայց տեղեկությունն այս ուշ ժամի պատճառով ՊՆ-ից չկարողացանք ճշտել:

Զոհված զինվորի տանը հավաքված համագյուղացիները քննարկում էին, թե ինչ պիտի լինի մեր վիճակը, եթե ամեն մի պատահականության համար օրական մի զոհ տանք: Նրանք պատմում էին, որ Փայլակի հայրը 85 թվականից հոգեկան հիվանդություն ունի, երկրորդ կարգի հաշմանդամ է, որ Շահնազարյանները շատ վատ են ապրում, և, փաստորեն, մնացին 15 տարեկան դստեր հույսին:

«Հայաստանը մեր հողն ա, ամեն զինվոր պետք է ծառայի, բայց գոնե մոտիկ տեղ գցեին երեխին», — վրդովվում էին մարդիկ:

Փայլակի մայրը` Կարինեն, այդ քննարկումներին չէր մասնակցում: Նա վշտից անկողին էր մտել: «Ծառերի ծերին հուն քաղելով, թուզ քաղելով է մեծացրել Փայլակին», «Էդ երեխեն էր այս տան օգնականը: Մի հատ մոմ էր, հանգցրին, վերջացրին», — տան անկյուններից լսվում էր ծեր կանանց հառաչը:

Վերջերս Շահնազարյաններին նպաստից զրկել էին: Հաշմանդամության թոշակը` 12 000 դրամ, չէր բավարարում, և Փայլակի մայրը գնացել էր Իջևան, զինկոմիսարիատից տեղեկանք վերցնելու: «Պետք է գրեին, որ զինվոր տղա ունեմ, — պատմում էր նա, — որ նպաստս վերականգնեն: Լսեցի, որ մեկը զանգեց աշխատողին, ասեց, որ մահ կա: Նա պատասխանեց`մենք տենց ազգանունով զինվոր չունենք: Բայց ես ուժեղ ցավ զգացի`ոնց որ էդ պահին կացնով գլխիս խփեին», — պատմում է դժբախտ մայրը: Տեղեկանքը ձեռքին նա տուն է գնացել, բայց միայն հաջորդ օրն են հայտնել, որ մահացողն իր որդին էր:

Ասում են, զինկոմիսարիատից եկած պաշտոնյան, տեսնելով Փայլակի հաշմանդամ հորը, ընտանիքի ծանր վիճակը, զարմացել է. «Այս երեխային ինչպե՞ս են ուղարկել Ղարաբաղ»:

Սյուզան Սիմոնյան

Lragir.am