Հանրակրթական դպրոցներում դրամահավաքության արգելքը իր հետ բերեց նոր խնդիրներ և այսօր արդեն դժվար է ասել աշակերտի հոգեբանության մեջ նստած ուսուցչին ծաղիկ նվիրելու երևույթը, որպես կաշառք ընկալելը, դրական թե՞ բացասական ազդեցություն է թողնելու նրա ներքնաշխարհի վրա:

Կարող ենք ասել, իսկ ո՞վ է արգելում ծաղիկ նվիրել, գումա’ր հավաքելն է արգելում, (չնայած որոշ դպրոցներում և ոչ քիչ թվով ուսուցիչների որևէ արգելք չի էլ խանգարում), սակայն մեծ մասն աշխատանքը կորցնելու ահից` սարսափ է ապրում, երբ ծաղկեփնջով աշակերտ են տեսնում:

Չնայած դրան, չի կարելի ասել, որ դրամահավաքության հարցn արմատախիլ է արվել դպրոցում. Օրինակ` Երևանի Տերյանի անվան դպրոցում սովորող առաջին դասարանցու ծնողը բողոքում էր, որ ինքը չի հավատում, թե երբևիցե դրամահավաքության արգելքը արդյունք կտա. “Ես սեպտեմբերից մինչ տարվա վերջ 60 — 70  հազար դրամ եմ տվել դպրոցին. Ինքս էլ չգիտեմ ինչու… ուզում են” – ասաց նա:

Կա նաև մեկ այլ խնդիր, որ այսօր արդիական է դպրոցներում. Աշակերտների դրամահավաքության նվազմանը զուգահեռ աճում է ուսուցիչներից դրամահավաքության երևույթը. այն որոշ դպրոցներում բավականին բարձր ու հիմնավոր մակարդակի վրա է. Ուսուցիչները բողոքում են . “Աշակերտից այլևս գումար չեն ուզում. վախենում են, որ կբողոքեն, իսկ ուսուցիչը չի բողոքի. Ո՞ւմ բողոքես. Նոր տարի, ուսուցչի տոն, մարտի 8, տնօրենի ու ուսմասվարների ծննդյան տարեդարձ, չհաշված այն նվերները, որ ուղղարկվում են նրանց վերադասին, ու այդ բոլորի համար պետք է դրամ հավաքես: Թեպետ սկզբունքը “կամավոր” է, սակայն  չես կարող չմասնակցել. դրան գումարած ամեն ամիս գրեթե ինչ որ մեկի ազգականն է մահանում:Դասղեկության գումար արդեն չեն տալիս, բայց դու պարտավոր ես աշխատել: Քսերոքսներ են պետք, ու դարձյալ ուսուցչի հաշվին է: Դե հաշվե’ք, թե մեր խղճուկ աշխատավարձից, որից դրույքների կրճատումներից հետո գրեթե ոչինչ չի մնում, այդքան գումար դուրս տալուց հետո ինչ է ստացվում”: