Թերթի խմբագիրը գրում է. «Թվում է, թե հրապարակավ (բանավոր կամ գրավոր) հայհոյելը լավ չէ` թե բարոյականության և թե օրինականության տեսանկյունից: Սակայն եթե դու ակտիվիստ ես կամ, առավել ևս` ընդդիմադիր գործիչ, ապա քո հայհոյանքը բարձրանում է սովորական խուլիգանության մակարդակից և դառնում է հանուն ժողովրդավարության և սահմանադրության պայքարի անբաժանելի մաս: Դե, իսկ եթե քո հայհոյանքի թիրախը ոստիկան է, ապա այն ավելի վեր է խոյանում և դառնում համաշխարհային «լոգոսի» դրսևորում:
Ես, իհարկե, երկու ձեռքով կողմ եմ, որ մարդիկ իրենց բողոքը հայտնեն կառավարության շենքի մոտ (հենց շենքի մոտ, ոչ թե «հարող տարածքում»), որ նրանք իրենց հուզող խնդիրները բարձրացնեն տարբեր հրապարակներում և դահլիճներում: Խնդիրն այն չէ, թե ինչ է ասվում, հարցն այն է, թե ինչպես է դա արվում: Եթե դա արվում է առանց Հրանտ Ոսկանյանի կամ Բաբկեն Արարքցյանի գլուխը ջարդելու, բողոքները դրանով դառնում են ավելի ծանրակշիռ ու ազդեցիկ: Նման դեպքերում ընդդիմության լիդերներն արդարանում են` «գործընթացները տեղի են ունենում ինքնաբուխ և մեր կողմից չեն վերահսկվում` մի հասցրեք ժողովրդին այդ աստիճանի, և նա այդպես չի բողոքի»: Դա էլ է ռետինե խողովակ ձևացնելու դրսևորումներից մեկը»: