Թերթի խմբագիրը գրում է. «Արտաշես Գեղամյանը և Պարույր Հայրիկյանը պատրաստվում են «ամուսնանալ» Հանրապետական կուսակցության հետ, և ըստ երևույթին, տեղ զբաղեցնել ՀՀԿ նախընտրական ցուցակում: Նախկին կոմունիստը և նախկին այլախոհը, որոնք ունեն իրենց սեփական կուսակցությունները, հասկանում են, որ երկուսի անդամներն իրար հետ միասին կտեղավորվեն մեկ «Զապորոժեցում», որոշել են միանալ այլախոհական արմատներ ունեցող , բայց ներկայումս` դասական իշխող կուսակցությանը կամ, համենայնդեպս, նրանց ցուցակին:

Երկուսն էլ փորձառու գործիչներ են, և կասկած չկա, որ նրանք շատ ավելի լավ պատգամավորներ կլինեն, քան հայոց այբուբենի ոչ բոլոր տառերը սովորած գործարար հանրապետականները: Այնպես որ` խորհրդարան մտնելու նրանց ձգտումը միանգամայն բնականոն է, կասեի նույնիսկ` խրախուսելի: Միայն թե պետք չէ այդ ձգտումը ծածկել հավելյալ բառային շղարշով: Այդ առումով պարոն Գեղամյանի բացատրություններն ավելի պրագմատիկ են. նրան դուր է գալիս Սերժ Սարգսյանի արտաքին քաղաքականությունը, դե, իսկ ներքինը, մասնավորապես, տնտեսականը նա կփորձի շտկել ներսից:

Պարույր Հայրիկյանն իր շարժառիթները բացատրում է ավելի «խուճուճ» ձևով. քանի որ ՀՀԿ-ն ու ԱԻՄ-ը նույն արմատից են սերում, նա որոշել է «զրոյից վերականգնել» Ազգային Միացյալ կուսակցությունը և այդ պատճառով է հարում Հանրապետականին: Նախ` նույն ջուրը երկու անգամ հնարավոր չէ մտնել. ԱՄԿ-ն երախտավորների մի խումբ էր, որը խորհրդային բռնապետության պայմաններում պայքարում էր Հայաստանի անկախության համար, ոչ թե կուսակցություն` այդ բառի ժամանակակից իմաստով:

Երկրորդ` Աշոտ Նավասարդյանի Հանրապետականը նույնքան նման է այսօրվա ՀՀԿ-ին, որքան 88-ի ՀՀՇ-ն, ասենք, 96-97-ի ՀՀՇ-ին: Առաջին դեպքում դրանք որոշակի գաղափարների համար պայքարող մարդկանց միավորումներ են, իսկ երկրորդ դեպքում` բյուրոկրատիայի և օլիգարխիայի հավաքածու: Փորձել դրանից նորից կուսակցություն ստեղծել` առնվազն միամտություն է: Եթե Հայրիկյանը խորհրդարանում նստի, ասենք, Ալրաղացի Լյովիկի կողքին, դրանով նա վերջինիս դժվար թե «բարեփոխի»»: