Վերջին օրերին ասուլիսներում հնչող թիվ մեկ հարցը վերաբերվում է Քոչարյանի վերադարձին: «Ես անհավանական եմ համարում Ռոբերտ Քոչարյանի վերադարձը քաղաքականություն, այն պահանջված չէ ոչ ժողովրդի, ոչ դրսի, ոչ էլ իր համար: Մարտավարական տեսակետից ավելի խելամիտ կլինի հանգիստ ավարտել իր պաշտոնավարման առաջին և երկրորդ ժամկետները, հակառակ դեպքում արդյունքները տխուր կլինեն իր համար», – այսօր լրագրողների հետ հանդիպմանն ասել է ԼՂՀ նախկին արտգործնախարար Արման Մելիքյանը:
Նա համոզված է, որ առաջադրումը Քոչարյանի համար ռիսկային կլինի,քանի որ առաջադրվելուց հետո էլ նա չի ընտրվի.«Մեկ ամիս առաջ խոսելով երկրի երեք ղեկավարների դերակատարությունների մասին` ասացի, որ Սերժ Սարգսյանի թեկնածությունը նախընտրելի է: Այսօր այդ եռանյունը ակտիվ փուլում է, այսօր Սերժ Սարգսյանի որոշելու բանն է՝ աջակցել երկխոսությանը, և նորից նրա որոշելու հարցն է՝ աջակցել Ռոբերտ Քոչարյանին։ Այսպես կգնա, քանի դեռ որևէ կտրուկ քաղաքական գործոն չի փոփոխվել»:
Մելիքյանը կանխատեսում է, որ ուժերի կոնսոլիդացման դեպքում Սերժ Սարգսյանը կնախընտրի համագործակցել Քոչարյանի հետ՝ ընդդեմ Լևոն Տեր–Պետրոսյանի, իհարկե, Ռուսաստանի աջակցությամբ:
Սակայն ըստ նրա հասարակությունը ինքը պետք է ձեռք բերի քաղաքացիական գիտակցություն և դառնա իր գլխի տերը. «Շարքային մարդիկ ամեն երկու լավ խոսք ասողի մեջ փրկիչ և տեր են փնտրում, բայց դա շատ ցավալի է, քանի որ նրանք չեն կարող հասկանալ այն տենդենցները, որ գործում են քաղաքականության մեջ»:
Նա անդրադարձավ նաև ՀԱԿ-ին. «ՀԱԿ -ն իր քաղաքական ակտիվության բարձրակետն անցել է: ՀԱԿ-ից սկսել են հեռանալ նույնիսկ նրանք, ովքեր նախկինում առավել ակտիվ էին համակրում: Լևոն Տեր–Պետրոսյանը, ըստ նրա, չդարձավ համընդհանուր համախմբման խորհրդանիշ, և «առհասարակ էլ չի դառնա»:
Մելիքյանի համոզմամբ, այն, ինչին պատրաստ էր համաձայնվել Լևոն Տեր–Պետրոսյանը՝ տարածքների վերադարձ և ԼՂՀ կարգավիճակի առկախում, դա, ըստ էության, արեց Սահակաշվիլին պատերազմի միջոցով. խզեց կապերը Ռուսաստանի հետ, և կորցրեց իր ազդեցությունը Վրաստանում:
Ըստ նախկին արտգործնախարարի ՀԱԿ–ը սկսեց աստիճանաբար կորցնել իր համակիրներին ու հանրահավաքում այսօր լսվում է հանդիմանանք, ինչը խոսում է ՀԱԿ-ի ներքին խնդիրների մասին. «Նրան իդեալականացնում էին մինչև այն պահը, երբ այդ իդեալականացումը դարձավ պատրանք և հիասթափության պատճառ: Միևնույն է, այդ ներքին ընդվզումը պետք է լիներ: Նրանից անջատված ուժերն էլ, օրինակ, ազատ դեմոկրատները, նույնպես չեն դառնա կուռ քաղաքական ուժ: Եթե ի հայտ չգա նոր համախմբող քաղաքական գործոն, ապա Սերժ Սարգսյանի թեկնածությունը կշարունակի մնալ նախընտրելի»: