Էմման ու Հայկուշը լավ հարեւաններ էին, մի տան նման: Էմմայի հայրը պատերազմից դեղնախտով եկել էր, ու չանցած մի տարի` մահացել: Մայրը` Վարդանուշը, մենակ ոտքի էր հանել չորս երեխաներին, տղերքից երկուսն արդեն տնավորվել էին, առանձնացել, մնացել էին Էմման ու Սաքոն: Էմման դպրոցն ավարտելուց հետո տանն էր անցկացնում իրա օրը, Սաքոն էլ աշխատում էր լամպերի գործարանում` որպես հերթափոխի վարպետ. խելոք, բոլորի կողմից հարգված տղա էր: Էմման մեջների աննպատակ ապրողն էր Վարդանուշի չորս երեխաներից, դե նա էլ աղջիկ էր, լավ պարտիա էր ման գալիս, որ մարդի գնա: Վարդանուշը հանգիստ կարար մեռներ էդ վախտ, չնայած հիսուն տարեկան հասակում դեռ պահպանել էր իր թովչությունը, ու մերձակա տների տղամարդկանց աչքն էր մազոլ անում իրա փարթամ մարմնով` բուրդ թափ տալիս կամ շոր փռելիս: Բայց Վարդանուշը չէր հավանում ոչ մեկին, նույնիսկ եթե հավաներ էլ, հենց նենց ման չէր գա, դե իսկ ամուսնանալն էլ իրա չորս երեխեքով անհեթեթություն կլիներ, քանի երեխեքը սաղ տանն էին, հիմա էլ, էլ չի գնա, էլ հասակը պսակվելու չի, ամոթ ա: Էմման ամեն ինչով մորն էր քաշել` սլացիկ բոյ ու բուսաթը, որ հայուհու համար նույնիսկ չափազանց էր, սեւ սաթի պես գանգուր, բայց ոչ կռուզնոտ մազերը, տենց էլ սեւ աչքերը, որ նայելուց ուզում էր թե քեզ ծակեր հայացքով, բերանը` մսալի, ցանկալի, կրծքերն էլ աստծու տված` առանց մեկնաբանության: Մի խոսքով, Էմման գեղեցկուհի էր: Մազերի մի մասը  հավաքում էր, շպիլկայով ամրացնում ծոծրակին, մնացածը ալիքավորված թափվում էր ուսերին, ու Էմման, քամուն տալով դրանք, քայլում էր փոքրիկ քաղաքի փողոցներով, տղաներն էլ աչքերով ուտում էին նրան, մտովի մերկացնում ու տիրում փարթամ մարմնին: Էմման ամբողջ օրը տանն էր, օրը սպանում էր տնային գործերում մորն օգնելով, հետո ընկերուհիների հետ գնում էր կինո, գալիս` երաժշտություն լսում, սեմուշկա չրթում ու քնում: Էմման սպասում էր հարմար պարտիայի, մի խոսքով:

Մի օր էլ կինոյից տուն գալուց մի սեւ վոլգա կանգնեց Էմմայի կողքին, միջից մի սիրուն, սեւաչյա, քառասունին մոտ  տղամարդ Էմմային հարցրեց հարեւան Գարսեւանի տունը: Էմման ցույց տվեց ու մնաց մեքենային նայելով: Միջի տղամարդն էլ հետ էր նայում` ուղիղ Էմմայի աչքերին: Էմման տեղնուտեղը սիրահարվեց: Նենց սիրահարվեց, որ հաջորդող տասն օրվա մեջ ոչ մի տնային գործ ձեռը չէր բռնում, թե անի, սեմուշկան չէր չրթվում, երաժշտությունը չէր լսվում: Կինո էր գնում մենակ, օրումեջ, էն հույսով, որ կարող ա նորից սեւ վոլգան դեմը դուրս գա ինչ-որ կախարդանքով, Էմմային նստացնի մեջն ու տանի աշխարհի ծայրը, ուր ոչ մեկը չի լինի` բացի Էմմայից ու Մարտունից: Իհարկե, Էմման իմացավ վոլգայի տիրոջ անունը, փոքրիկ քաղաքում դժվար չէր իմանալ, թե ով ա միակ սեւ վոլգայի տերը: Փորձառու ինժեներ էր հանքում Մարտունը, գնահատված ղեկավարության կողմից, կինն էլ` Էլզան, գեղեցկուհի էր, ուսուցչուհի, բոլորը նրան հրեշտակ էին անվանում: Դե հիմա Էմման ի՞նչ անի, որ սիրահարվել ա ամուսնացած տղամարդու, որ գիշերները քուն չունի, որ մտածմունքը միայն Մարտունն ա դառել: Էմման նույնիսկ չէր էլ մտածում, թե վատ բան ա անում, թե չի կարելի ամուսնացած, քեզանից քսաներկու տարով մեծ մարդու սիրահարվել: Ինքն ի՞նչ կարա անի, սիրտն ա սիրում: Դե ո՞նց թե, ի՞նչն ա սիրում, էդ էլ հարց ա՞, սիրում ա ու վսյո: Հետո ի՞նչ` չի ճանաչում, զգում ա Էմման, որ իրա փայն ա, ուղարկված Աստծու կողմից:

Էմման էնքան էր ուզում հանդիպել Մարտունին, որ սկսեց գնալ հանքի մոտի ՕՐՍ-ի խանութը, դեֆիցիտ ապրանք առնելու պատրվակով, մթոմ լսել էր, թե իմպորտնի կոշիկներ էին բերելու շուտով, ու ինքը պիտի ընդեղ լինի բերելուց, որ կարա ձեռ գցի: Դե Վարդանուշն էլ ի՞նչ իմանար, թե իրա տասնութամյա Էմման ինչ խաղեր ա մոգոնում:

Հանդիպեց: Ու հենց տեսավ վոլգան, սկսեց քայլել շոշով դեպի քաղաքի կողմը, ու քանի որ հանքը քաղաքից դուրս էր, Մարտունը կանգնեց ու առաջարկեց նստել իրա մեքենան: Էմման էլ դրան էր հո սպասում, վռազ մտավ ու նստեց կողքը, դեմին, դրանով իսկ հասկացնելով, որ ինքը համարձակ աղջիկ ա, քանի որ գավառում եթե նույնիսկ տղամարդու հետ նույն մեքենան են նստում, ապա միայն հետեւը, ու նայում են կողմ, ոչ թե ուղիղ աչքերի մեջ, ոնց որ անում էր Էմման:

— Անունդ ի՞նչ ա:

— Էմմա, իսկ Ձե՞րը:

— Մարտուն Սարգիսովիչ, Ձեր հոժար ծառան:

Պա° քու, ինչ էլ բառեր գիտի, մտածեց Էմման, կրթված, քաղաքավարի մարդ ա, բա որ ու հո՞ւշտ ըլնի ինձ նման անգրագետից:

— Եկել էի ՕՐՍ-ի խանութի մոտ հերթապահեմ, ասում են` կոշիկ են ստանալու չեխական, — կարծես արդարացնելով իրա սենց ոչ մարդաշատ, աղջկա համար անհարմար տեղ գտնվելը, ասեց Էմման:

— Քեզ նման սիրուն, շարմաղ աղջիկը չպիտի հերթապահի կոշիկ առնելու համար, համարդ ասա, ես կվերցնեմ պահեստից քեզ համար:

— Երեսունութ, ու մի քիչ էլ լայնոտ ա ինձ պետք, լոդոչկա եմ ուզում:

— Լավ, սիրուն ջան, կանենք: Ինչո՞վ ես զբաղվում:

— Եսիմ, անկապ տանը` նստած թախտին, սպասում եմ բախտին:

— Յա¯, բա եղա՞վ: Չէ, սիրուն ջան, դու պիտի ռեստորաններում նստես, բախտդ էլ ինքը պիտի գա ու քեզ համոզի, որ ինքը քո բախտն ա: Արի գնանք ստեղ մի օբյեկտ կա, խորոված ուտենք, հետո կտանեմ քեզ տուն, սմենից եմ նոր գալիս, սոված եմ:

— Բա Դուք ընտանիք չունե՞ք:

— Ունեմ, սիրուն ջան, բայց չէլածի հաշիվ ա: Կինս սիրուն, գրագետ կին ա, բայց սոնքսուզ ա, ասել ա թե` չբեր:

Ըհը°, էս ա որ կա: Էմման գտավ Մարտունին տիրանալու վարիանտը: Սրան պետք ա երեխա տալ ու կդառնա քոնը ոտով գլխով, ոտներդ կլվա ու ջուրը կխմի: Տենց էլ կանի Էմման: Լավ ա, կմտածի, թե ոնց, ու էդ գործը գլուխ կբերի:

— Դե լավ, գնանք:

Եկան Վաչոյի խորովածանոցը: Վաչոն բերանը փակ մարդ էր, սաղ քաղաքի բոզախաղերին լավատեղյակ, բայց ոչ մեկի քաքը մյուսին ցույց չէր տալիս, դրա համար էլ օբյեկտը ծաղկում ու բարգավաճում էր: Գալիս էին, ո¯վ մտքովդ անցնի, քարտուղարներից սկսած, տասնյոթ տարեկան առաջին անգամ բոզի գնացած պատանիներով պրծած: Ու սաղի համար Վաչոն սենյակ էր ճարում, նույնիսկ գրաֆիկ ուներ, վաղօրոք գիտեին Վաչոյի այցելուները, թե ով որ ժամին պիտի գա, որ ազատ սենյակ ստանա: Տեղաշորը Վաչոյի կնիկը լվանում էր, մաքուր-մաքուր փոխում ամեն այցելուից հետո, Վաչոյի բարդելը մաքուր բարդել էր, դրա համար էլ պահանջարկ ուներ: Էդ աստիճանի խայտաբղետ «լեւի» գնացող մասսա ոչ մի տեղ չկար, մենակ Վաչոյի մոտ: Վաչոն սկսել էր մի ծածկի տակ դրած իրեք սեղանով, ու հետո հասկացել էր, որ փոքր քաղաքում ուտել` ամեն մարդ էլ իրա տանը կարար, բայց «լեւի « գնալու համար տեղ էր պետք, հյուրանոցները քաղաքի մեջ էին, երեւացող, դրա համար գալիս էին Վաչոյի մոտ հաց ուտում, հետո Վաչոյի Ռուսաստանում ապրող եղբոր տան բանալին վերցնում ու իրանց ղշերի հետ գնում սեքս անելու: Վաչոն բնածին փողի նյուխ ուներ, դրա համար էլ իրեք տարի չանցած, մի լավ, փոքրիկ հյուրանոցի նման բան սարքեց, էն տարիներին հըլը ոչ ոք սաունա չուներ, իսկ Վաչոյի մոտ կար: Նենց որ, պոլնի սերվիս էր էլի Վաչոն տալիս, ու ամենակարեւորը` բերանը փակ: Բերանը փակ մարդը միշտ էլ շահում ա շատախոսի ու բամբասկոտի մոտ: Վաչոն շահել էր միլիոն տոկոսով, որովհետեւ երկու տղին էլ Երեւան տուն էր առել իրա չորս տարվա բարդակաբիզնեսի շնորհիվ, աղջկան` որ դոդ էր, նույնիսկ մտավոր հետամնաց էին համարում տարրական դասարանի դասատուներն ու Վաչոյին ասում էին տար հատուկ դպրոց, ընդունել էր տվել բժշկական, հետո էլ օժիտը արդեն պատրաստ ա, մի լավ տղա ռաստ կգա քյասիբ, Վաչոն կպսակի նրան:

Հիմա Վաչոն նայում ա Էմմային ու Մարտունին: Էս աղջկան ստեղերք չի տեսել, շրջակա բոզերին սաղին ճանաչում ա, իսկ սա նոր դեմք ա: Ի¯նչ էլ սիրուն ա մեռածդ: Կարո՞ղ ա բարեկամն ա Մարտունի:

— Մարտուն Սարգիսովիչ, հարգանքներիս հավաստիքը: Ուրախ եմ Ձեզ տեսնել, վերջերս Ձեր այցելությունները հազվադեպ են դառել, զբաղված էիք շատ, հա՞, երեւի:

— Հա Վաչո, կվարտալ էինք փակում, հետն էլ պարտիական ընտրությունների շեմին ենք, դե ամեն ինչ պարզ ա, ով ա ընտրվելու, բայց դե ես պարտկոմ եմ, չէ՞, ընտրացուցակներ ա, բան ա, պիտի կարգին լինի, մեռած հոգիներ չհայտնաբերի վերադասը: Հազիվ էսօր մի քիչ թեթեւացա, եկա ինչպես տեսնում ես: Սա Էմման ա: Լավ աղջիկ ա, մեզ բարեկամ ա, հեռու ազգական, պատահաբար հանդիպեցի տուն դառնալիս, որոշեցինք մի լավ ուտենք քո խորովածից:

Վաչոն մտածեց, որ Էմման իհարկե ազգականը չի Մարտունի, բայց դե իրա ի՞նչ գործն ա: Ինքը հո բարքերի ոստիկանություն չի, ընդամենը պանդոկապան ա:

— Նստեք, վիսշի կարգով կմատակարեմ: Սաունան տաքացնե՞մ:

— Չէ, պետք չի հըլը:

Նստեցին, Վաչոն խորովածը բերեց, գինին ու օղին էլ հետը: Էմման գինի սիրում էր: Սիրում էր գինարբուքի վիճակը: Հարսանիքներին կամ տան քեֆերին միշտ խմում էր համարյա տղամարդկանց հավասար, դե օրգանիզմն առողջ օրգանիզմ էր, պախմելյա բան չէր լինում: Էմման ուրախանում էր գինարբուքից, միջի փականները բացվում էին, ու սկսում էր սրամտել, անեկդոտներ պատմել, երգել, պարել:

— Դե լավ, Էմմա, արի խմենք մեր ծանոթության կենացը:

— Հա, ուրախ եմ շատ: Խմենք:

Էմման չնկատեց, թե երբ հասավ գինարբուքի էն կետին, երբ գինին ոտներդ ա մտնում ու սարքում հարեւանի սրամիտ տղայի ասած «մադամ լաժիսի» աստիճանի: Էմման հարբել էր:

Մարտունը հասկացավ, որ աղջիկը չափից ավելի ա խմել, կանչեց Վաչոյին ու բանալի ուզեց: Վաչոն մենակ հարցրեց, թե տասնութ կա՞ աղջիկը, Մարտունն ասեց` ոնց որ կա: Էմմային առած Մարտունը մտավ սենյակ, պառկացրեց մահճակալին: Նստել ա ու նայում ա: Սիրուն ա մեռածդ: Ափսոս հարբած ա: Հարբած կնկա հետ սեքս անելը համահավասար ա ռեզինի տիկնիկի հետ սեքսով զբաղվելուն: Ինքը ռեզինի տիկնիկ չի ունեցել, բայց ամերիկա ընկեր ունի, պատմել ա: Չէ, ձեռ չի տա: Մեկ ա, աղջիկը հեշտ զոհ ա երեւում, հետո, ուրիշ անգամ: Բայց սրան պետք ա ուշքի բերել, որ գնա տուն: Էս քաղաքում կարաս աղջկա հետ ինչ ուզում ես անես, բայց իրիկունը պիտի տուն բերես:

— Վաչո, մի կոֆե սարքի թունդ:

— Հիմա, շեֆ ջան:

Վաչոն բերեց տաք, թունդ, իսկական թուրքական կոֆեն, Մարտունը Էմմային ցնցեց, ցնցմնցեց ու մի կերպ կոֆեն խմացրեց: Էմման էլի պառկեց, բայց աչքերն արդեն բաց են, գիտակցության ա գալիս, փառք աստծո:

— Ես քեզ սիրում եմ, Մարտուն: Հենց տեսա էն օրը, որ Գարսեւանի տունն էիր ման գալիս, սիրահարվեցի ու մտքիս դրի, որ քեզ պիտի հասնեմ: Խաբեցի կոշիկների մասին, քեզ էի սպասում կոմբինատի մոտ:

Յա՞, Մարտունը ներքուստ շոյվեց էն գիտակցությունից, որ սրա նման գյոզալը, որ բոզ չի, այլ սիրահարված ա իրա հոր թայ Մարտունին, դիմում ա խորամանկությունների, որ հասնի իրան: Էմման տեղերում ձգվեց, փորը բացվեց: Յուբկայի փեշը տակն էր ընկել, սպիտակ, լիքը բուդը Մարտունին կանչում էր: Մարտունը զգաց, որ գրգռվում ա: Է¯, ինչ լինում ա լինի, փող-մող կտա, կպրծնի, առաջինը չի ու վերջինն  էլ չի: Ընկավ Էմմայի վրա ու սկսեց շորերը հանել շպրտել ստեղ-ընդեղ: Էմման կիսաարբած վիճակում էր, բայց գիտակցում էր, թե ինչ ա կատարվում: Իրան Մարտունն ուզում ա, իրա գիշերային անուրջների հերոսը, բա կարա՞ Էմման դիմադրի որ: Չէ, չի կարա, չի էլ ուզում: Ինքն էլ ա ուզում Մարտունին: Չգիտի` ո՞նց ա ուզում, ի՞նչն ա ուզում, բայց ուզում ա: Մարտունը հմուտ սիրեկան էր, բավականին քնքուշ: Ստեղ մաժեց Էմմային, ընդեղ մաժեց, էնքան, որ Էմման թռավ նստեց Մարտունի վրա: Ու հովազի պես, փարթամ մազերի միջով դեմքի մեկ մի մասը ծուկ տալով, մեկ` մյուս, սկսեց հեծնել Մարտունին ընտիր հեծյալի նման: Մարտունը մտածեց, որ վսյո տակի, բոզ ա Էմման, աղջիկը տենց սեքս չի անի, չի իմանա: Սա փորձառու բոզի բաներ ա անում, քիչ ա վրեն նստել ա, հըլը դեռ ձեռն էլ կոխել ա ոտերի արանքն ու ինքն իրան մաժում ա, ռիթմով տանում բերում, կպցնում ա մեկ-մեկ Մարտունի անդամին, որից Մարտունը հա ցնցվում ա, ինքն իրա պտուկներն ա մաժում, Մարտունին էլ ա ցույց տալիս, որ տենց անի իրան: Մարտունը տենց բան տեսած չկար: Սուպեր բոզ ա, ինքն էլ դրել ա անփորձ աղջկա տեղ, որ սիրահարվել ա վրեն մթոմ: Ջհանդամը, լավ ա անում իրա գործը: Մարտունը պրծավ նենց, ոնց չէր պրծել երեւի առաջի բոզի հետ լինելու վախտվանից: Լավ էր:

— Հը՞, ոնց էր, Մարտուն:

— Կայֆ էր, Էմմա, բա ասում էիր` սիրահարվա՞ծ ես, անմեղ աղջիկ էիր ձեւանում: Մթոմ խի՞: Ասեիր տաքսադ ու վսյո:

— Ի՞նչ տաքսա, Մարտուն, տաքսան ի՞նչ ա: Ես չեմ ձեւացրել, ես իրոք սիրահարված եմ քեզ: Դու իմ առաջին տղամարդն ես:

— Յա՞, հարիֆ ես ճարե՞լ, ուզում ես ինձանից փող պոկես, թե ի՞նչ: Ես հարիֆներիցը չեմ, ինձ չես խաբի, Էմմա աղջիկ: Բոզ ես, թե ավանտյուրիստկա ես, բայց եթե դու աղջիկ ես, ես էլ Նապոլեոնն եմ:

Էմման վեր թռավ Մարտունի վրայից սուս-փուս, ու Մարտունը տեսավ սպերմայախառն արնոտված սեփական սեռական օրգանները:

— Տես, բա էս ի՞նչ ա:

— Եսիմ, տոմատ-մոմատ ես գցե մեջդ երեւի:

— Մարտուն, բա էս ի՞նչ ա:

Էմման հզոր բդերը չռեց, շեքը բացեց Մարտունի առաջ: Մարտունը կյանքում տենց սարսափելի բան չէր տեսել, Էմմայի շեքը արնասպերմայախառը պայթած մայիսմեկյան  փուչիկի տեսք ուներ. լաթ-լաթ կախված կուսաթաղանթի մնացորդները Էմմայի շնչառության հետ գնում գալիս էին: Մարտունը զզվեց:

— Բա որտեղի՞ց տենց բաներ գիտես անել, եթե աղջիկ ես եղել:

— Եսիմ, մարմինս ինքն ուզեց ու արեց:

— Բա չէր ցավո՞ւմ:

— Ցավում էր, բայց կայֆ էր տալիս էդ ցավելը, ավելի էի գրգռվում դրանից:

— Հիմա ի՞նչ, ես քո ցելկեն առել եմ, հետո ի՞նչ: Ի՞նչ պարտք ու պահանջ ես ներկայացնելու ինձ դրա համար Էմմա:

— Ոչ մի, ես քեզ սիրում եմ ուղղակի: Էլի սենց բաներ եմ պահանջելու, սենց սեքս, ամեն օր:

— Էմմա, դու հո արգանդի կատաղություն չունե՞ս: Տեսնված բան ա՞, կույսը տենց սեքսով զբաղվի, հետն էլ հըլը ցելկեն վերքոտ, էլի ուզի:

— Հա ես տենց եմ, պարզվեց: Ես էլ չգիտեի մինչեւ էսօր: Արի էլի անենք:

Մարտունը վախում ա էս աղջկանից: Սա մոնստր ա, անհագ սեքս-մոնստր:

Մարտունը չհասցրեց նույնիսկ, թե առարկի, Էմման էլի թռավ, նստեց Մարտունի վրա, սկսեց ձեռներով խաղալ նրա թոշնած անդամի հետ: Հետո, հենց կանգնացրեց, հագավ վրեն ու էլի սկսեց անսանձ թռվռալ: Թռվռում էր, հետո ոռնում, թռվռում, ոռնում, ու տենց լիքը վախտ: Մարտունի անդամն արդեն ցավում էր, Մարտունը համ ուզում էր պրծնի, համ էլ ցավը չէր թողնում: Էմման էգ հովազի նման աչքերով ուտում էր Մարտունին, Մարտունը չէր կարողանում դիմադրի էդ հայացքին: Էս աղջիկը հոգնել չունի:

— Էմմա, բոլ ա, ցավում ա, վեր կաց վրիցս:

— Ի՞նչդ ա ցավում, կյանք, բեր պաչեմ:

Վեր կացավ Մարտունի վրայից, նստեց կողքը ու սկսեց անդամը լիզել: Մարտունը վաբշե շշմեց: Երանությունից ու զարմանքից, չգիտես որն էր ավելի ցայտուն էդ ժամանակ, Մարտունը երախտագիտորեն նայում էր Էմմային, որը անդամը գցել էր բերանն ու հմուտ ծծողի նման մինետ էր անում: Սա էլ կույս ա… Բա որ կնիկ դառնա` ի՞նչ ա լինելու: Սեքս բոմբա: Մարտունը մինետից չէր կարա չպրծներ, մեկ-մեկ Երեւան գնալիս` զզվելով, բայց ծծացնում էր Կրկեսի մոտի կոպեկանոց պոռնիկներին, մտքում համարելով, որ բերանը, նույնիսկ պոռնիկի, ավելի մաքուր ա, քան հեշտոցը: Հիմա ո՞նց չզարմանար, ո՞նց չգոռար երանությունից Մարտունը, երբ  իրան մինետ էր անում մի համարյա պարկեշտ աղջիկ, որը մի ժամ առաջ կույս ա եղել…

— Հը՞, Մարտուն, կսիրե՞ս ինձ:

— Որտեղից դու սենց բաներ գիտես:

— Գիտեմ էլի, եթե տղամարդիկ մի բանի համար «լեւի « են գնում, պիտի կնիկը դա անի, ես էլ որոշել էի իմ սիրեցյալիս ամեն ինչ անեմ, ինչ ինքն ուզի: Հիմա դու իմ սիրեցյալն ես, ի՞նչ անեմ, որ քեզ եմ սիրում, դու էլ ընտանիք ունես:

— Հա, ունեմ ու սիրում եմ կնոջս, չնայած չբեր ա, ես բաժանվողը չեմ, Էմմա, դրա մասին նույնիսկ խոսք չբացես:

— Չէ, չեմ բացի, ինչի՞ս ա պետք քո բաժանվելը, մենակ թե կարամ քեզ հետ սենց հանդիպումներ հաճախակի ունենամ, ինձ էլ բան պետք չի:

— Դե լավ, պայմանավորվեցինք ուրեմն, դու չես պատմում ոչ մեկին, Վաչոն բան չի ասի, գիտեմ, ես էլ չեմ պատմում, մենք շաբաթը երկու անգամ գալիս ենք ստեղ, սեքս ենք անում, ես էլ քեզ ինչ ուզում ես, իհարկե` բանականության սահմաններում, առնում եմ:

— Եղավ, սեր ջան:

— Դե գնա լվացվի, քեզ կարգի բեր, գնանք:

Վաչոն նայեց հեռացող վոլգային ու մտածեց, որ լավ կլինի մի անգամ էլ ինքը բոզի գնա, թե չէ ոնց որ էն ասացվածքի կոշկակարը լինի առանց կոշիկների: Վաչոն էլ մեկին կառնի, կգնա Երեւան, փողոցի ծախու պոռնիկ չէ, մի կարգին մաքուր բոզի, այ սրա նման: Վաչոն հիշեց սրա արածները, դե ինքն էլ իրա կայֆն ունի, ամեն սենյակի վրա անտեսանելի անցքեր ա արել ու նայում ա խալխի սեքսին, հետն էլ ժաժ ա տալիս: Հատուկ շոր էլ ունի մաքրվելու, պահում ա կնգանից: Բա: Վաչոն դեբիլ չի, ինքն էլ ա օգտվում աշխարհի բարիքներից: Բայց սենց մեկին պիտի անպայման ձեռը գցի, թեկուզ մի անգամ:

Մարտունը Էմմային տարավ մի կվարտալ ներքեւ Էմմայենց տնից իջացրեց մեքենայից, ժամո արեց երկու օր հետո ու գնաց իրա Էլզայի, քնքուշ, հրեշտակ էլզայի հետ ինտելեկտուալ զրույցներ անելու:

Էմման նույնիսկ չէր մտածել, թե մորն ի՞նչ ա ասելու:

— Ախչի, ո՞ւր ես էսքան ժամ ա:

— Դե մամ, բերին, հերթ էր, կանգնեցի` ինձ չհասավ:

— Հա բա, քո հերն ո՞վ ա, որ քեզ հասնի:

— Չէ, էն մարդն ասեց` կպահեմ, վաղը չէ մյուս օրը ստանալու ենք էլի, կգաս` կտամ չոռնի խոդից:

— Բա ժամը ինն ա, էսքան վախտ ո՞ւր էիր, այ աննամուս, աղջիկը էս վախտը փողոցում կլնի՞:

— Դե Մարոյի հետ կինո գնացինք, հեռախոս էլ չկա` զանգեմ ասեմ, գիտես էլի: Ո¯ւֆ մամ, ի՞նչ ես անկապ անհանգստանում, էս մի բուռ քաղաքում ինձ հետ ի՞նչ պիտի պատահի:

— Ամեն ինչ էլ կպատահի, հետո խեղճ ախպորտանցդ կռվի մեջ գցե՞ս:

— Չէ, մամ, ես տենց բան չեմ անի, ես եմ ձեզ հըլը պահելու, կտեսնեք:

Էմման մտքում ծիծաղում էր մոր վրա էլ, ախպոր վրա էլ, որ հիմար-հիմար հավատում էին ասածներին: Իհարկե կպահի, որովհետեւ Մարտունն  էլ իրան կպահի:

— Գնամ քնեմ:

— Գնա, բեջուռա:

………………………………………….

Արդեն երեք ամիս ա, ինչ Մարտունը գալիս ա Էմմային մեքենայով վագոնի գծերից վերցնում, գնում են Վաչոյի մոտ ու սեքս անում: Մարտունն  էլ ա գոհ, Էմման էլ: Էմման փթթել ա: Կին ա դառել, հո կատակ չի: Ինքն էլ, Մարտունի ասելով, սուպեր կին ա, նմանը չկա տեղերում: Մենակ թե էս դաշտանի ուշանալը չլիներ, սա սաղ փչացնում ա ժամանցը: Արդեն մի տասնհինգ օր ա` ուշացել ա:

………………………………………….

Էմման հղի ա: Հաստատ գիտի: Մի ամիս ա դաշտան չի տեսնում: Ի՞նչ անի Էմման: Մի վախտ մտածում էր, ուզում էր հատուկ հղիանա, որ Մարտունը իրա չբեր կնգանից բաժանվի, իրան ուզի: Հիմա հասկացել ա, որ դա լինող բան չի: Թե ի՞նչ կա էդ բեդռանգ չոփի վրա, որ տենց բաց չի թողնում Մարտունին, ասում ա` ինտելեկտ ունի կինս, դու չունես: Զահրումար ունի, իսկ քո կինը իn4 նման հեծնո՞ւմ ա քեզ, մինետ անո՞ւմ ա, իրա հետ մի օրում իրեք անգամ լինում ե՞ս: Չէ: Բայց հիմա Էմման չգիտի, թե ինչ անի:

Վաչոն միշտ նայում ա Էմմային, որ գնում են ընդեղ: Որ Մարտունը կողքներին չի լինում, Էմուլիկ ա ասում իրան, ձեռ ա գցում մեկ-մեկ:

Հը՞: Աբորտ անի, հետո կարող ա երեխա չունենա: Գուցե Վաչոյին ասի, նա մի բան կանի՞:

— Վաչո, ես հղի եմ:

— Վայ, Էմուլիկ, բա խի տենց անզգույշ մնացիր:

— Եսիմ, խամ էի, աղջիկ էի, որ Մարտունի հետ կապվեցի:

— Դե ասա` փող տա, գնա աբորտ արա, բան չկա, ես կարամ Օրդուբադ մի հասցե տամ, կգնաս կանես, մարդ չի իմանա: Տա՞մ:

— Հա տուր էլի, պետք կգա:

— Էմմա, մի բան խնդրեմ, չե՞ս նեղանա:

— Չէ ասա, Վաչո, դու ինձ համար հորս նման ես:

— Է¯, հերն աղջկանից տենց բաներ չի խնդրում:

— Դե ասա, Վաչո, հավեսդ չունեմ:

— Էմուլիկ ջան, նենց եմ ուզում հետդ լինեմ, կյանքում կնգանիցս բացի կնիկ չեմ տեսել: Հիմա էլ իրա արգանդը հանել են, վաբշե մոտ չի թողնում, դե ես էլ հըլը ջահել մարդ եմ, հիսուն չկամ, կին եմ ուզում: Ստեղ եկողները ճմռթված բոզեր են, զզվում եմ նրանցից: ցավդ տանեմ, մի անգամ էլի, մեկ ա, ի՞նչ ունես կորցնելու, էլ աղջիկ չես, Մարտունը բան չի իմանա:

— Վաչո, ես բոզ չեմ ախր:

— Բոզ ես, ցավդ տանեմ, բա ի՞նչ ես, արի համակերպվի էդ մտքին ու քո կայֆին ապրի: Հիմա մեկ ա` գողի ու բոզի դար ա, պարկեշտ, ազնիվ մարդիկ գրքերի էջերին են մենակ մնացել: Ցավդ տանեմ, կուզե՞ս Մարտունից փող էլ մի ուզի, ես կտամ, գնա աբորտդ արա:

Էմման մտածեց, գցեց բռնեց, որոշեց, որ մեղք ա Վաչոն, իրանից էլ բան չի գնում, համ էլ հետաքրքիր ա, Վաչոն էդքան էլ պառավ չի, բոյով, թավ բեխերով մարդ ա: Երեւի զզվելի չի լինի էդքան էլ:

— Լավ, Վաչո, բայց թաք մի անգամ, հետո վսյո, էլ չուզես:

— Հա Էմուլիկս, համաձայն եմ:

— Դե հիմա Մարտունը դուս կգա իրա սաունայից, ինձ կտանի, հետո դու արի ու ինձ վեկալ վագոնի գծից:

— Եղավ, կարապս:

Վաչոն լավ պահպանված մարմին ուներ, մաքուր էլ էր, նույնիսկ անդամն էր լվացել, որ Մարտունը երբեմն մոռանում էր անել սեքսից առաջ: Տենց օրերը Էմման մինետից հրաժարվում էր, բայց չէր ասում, թե ինչի. ասելո՞ւ բան ա, ասես` գնա լվա անդամդ, հոտ ա գալիս: Ֆի¯: Վաչոն շատ մաքուր, լավ հոտ եկող մարդ էր: Հաճելի էր Էմմային նրա հետ:

— Էմուլիկ, իմն էլ կծծե՞ս` ոնց որ Մարտունինը: Կյանքում տենց բան ինձ  արած չկան:

— Դու ի՞նչ գիտես, ինքն ա ասե՞լ:

— Չէ, ես եմ պատահաբար տեսել, դուռը բաց էիք թողել, տեսել եմ:

Վաչոն հիմար չի, որ պստիկ բոզին ասի` ծակեր ա արել, սա իրա սաղ բիզնեսը կարա վարի տա, շանտաժ, բան կանի:

— Դե լավ, համոզեցիր, սրտից թուլ եմ, բախտդ բերել ա:

Համով ա էս Վաչոյի անդամը, Մարտունինից համով ա:

— Դե լավ, ինձ տար:

— Էս առ, Էմմա ջան, շատ մերսիներ:

Փող ա տալիս: Հարյուր ռուբլիիիի: Մի ամսվա աշխատավարձ:

Մի անգամը դառավ իրեք Վաչոյի հետ, հետո` չորս, հինգ…

…………………………………..

Էլզան ստեղից-ընդեղից բաներ էր լսել Մարտունի սիրավեպի մասին, դե ինչքան էլ թաքուն պահեն, մեկ ա` մեքենա նստել-իջնել կա, տեսնող ա լինում: Զանգել էր իրանց խնամուն` Հայկուշին, որ էդ աղջկա հարեւանն ա, հարցրել էր համարը, նա ասել էր` համար չունեն, մենակ եղբոր գործատեղն ա: Բա որ Էլզային վիրավորի՞: Հայկուշն ասեց` չի վիրավորի, շատ քաղաքավարի, կուլտուրական, տակտով տղա ա: Դե լավ, զանգեց, տղեն իրոք նորմալ լսեց, հանդիպեցին ֆանտանների մոտ:

— Ձեր քույրը իմ ամուսնու հետ ա, գիտե՞ք:

— Չէ, Ձեզնից եմ լսում առաջին անգամ:

— Դե մի բան արեք, Մարտունը տենց սովորություն ունի, աղջիկներ ա փչացնում, որոնք լավագույն դեպքում հետո անբարոյական կյանք են վարում, մարդ էլ կա` ինքնասպան ա եղել:

— Լավ, շնորհակալ եմ, որ ասեցիք, ես անտեղյակ էի, ես էդ հարցով կզբաղվեմ, կներեք քրոջս տեղը:

— Կարիք չկա ներողություն խնդրելու, Դուք մեղավոր չեք, ոչ էլ Ձեր քույրը երեւի թե:

Լավ տղա ա իրոք, Էլզան վախենում էր ճիշտն ասած սենց առերես հանդիպումից: Դե հիմա, Մարտուն, տենամ ի՞նչ ես անելու:

Սաքոն եկավ տուն:

— Ախչի°, հըլը արի մի ստեղ: Էդ ի՞նչ Մարտուն ա, ի՞նչ ես անում դրա հետ, նա քո հոր թայն ա, ընտանիք ունի, այ այլանդակ, փչացածի մեկը:

— Սիրում եմ իրան:

— Զահրումար ես սիրում: Հո հղի չե՞ս:

— Եմ: Հինգ ամսական: Բերելու եմ: Վաչոն կօգնի` կպահեմ:

— Վաչոն ո՞վ ա:

— Ընկերս ա:

— Վայ մամա, սա բոզ ա դառել մեր տան մեջ, մեր աչքի առաջին, մենք էլ գիտենք` կարգին աղջիկ ա: Տո° ես քու բոզ բնույթը…

Հայկուշը վազեց եկավ ձեների վրա, ու եթե մորն ու ախպորը չպահեր, կսպանեին Էմմային դրանք:

— Քանի՞ սիրած ունես, ախչի:

— Երկու, Վաչոն սիրած չի, նենց էլի` մի երկու անգամ եմ եղել, լավն ա Վաչոն, մեղք ա, կնիկը չի տալիս:

— Ես քու բոզ մերը, չի տալիս, դու պիտի տա՞ս:

— Հա բա ի՞նչ անեն էն մարդիկ, որոնց կանայք չեն տալիս: Դրա համար մենք կանք: Հա բոզ եմ, հետո՞: Սպանեք ինձ դե:

— Վա¯յ մամա ջան, ի՞նչ անենք հիմա:

— Զանգի էդ Մարտունին, թո գա, տենանք ի՞նչ անենք:

Մարտունն եկավ, կանգնեց Էմմայենց դռան առաջ, դուրս եկավ վոլգայի միջից ու գլուխը բարձր մտավ ներս:

— Ասեք, լսում եմ:

— Մեր աղջկան փչացրել եք, մի բան արեք:

— Ձեր աղջկա առաջին տղամարդը ես եմ եղել, բայց ես նրան չեմ փչացրել, նա ա ինձ, կարելի ա ասել, փչացրել ինչ-որ առումով: Սա բնածին բոզ ա, տաղանդավոր, հմուտ: Թողեք իրա խաչը տանի:

Էս կարգի, պաշտոնի մարդու հետ դժվար ա պայքարել, ամենազոր ա, կուզի` Վարդանուշի Սաքոյին վարի կտա, պետք ա զգուշ մնալ:

— Բա հղիությունը՞:

— Եսիմ ո՞ւմն ա, կարող ա Վաչոյինն ա, ասում են` Վաչոյի հետ էլ ա եղել, տեսնող ա եղել:

Հա¯, Էմման հիմա հասկացավ վերջի երկու շաբաթվա Մարտունի սառը վերաբերմունքը իրա նկատմամբ ինչից էր, ուրեմն իմացել ա: Ջհանդամը: Մեկ ա արդեն ամեն ինչ իրա համար կորած ա, իրա պատիվն էլ, լավ անունն էլ, դե որ գցենք-բռնենք, սկի չի էլ հասկանում, թե ինչի են էսքան շուխուր անում:

— Նենց որ, ես` պաս: Հաջող քեզ, Էմմա, ու մերսիներ էս հինգ ամսվա համար:

Մայրը գլուխը կապել ա, Էմման էլ սաղ կապտուկներով ման ա գալիս տան մեջ ուրվականի նման: Բայց ընկճված չի հեչ էլ:

Դուրս եկավ հայաթ:

— Էմմա, էդ խի՞ ես սաղ կապտած ման գալիս:

Հայկուշն ա:

— Հայկուշ, մերս ասել էր` շոր եմ թրջել, կլվանաս, ես էլ մոռացել էի, պոլի փետով տփել ա:

— Դրա համա՞ր, Էմմա:

— Հա, բա էլ ինչի՞:

— Էմմա, Էմմա, որ քեզ ասում էի` աչքդ հանելու ա թողի էդ Մարտունդ, ասում էիր` չէ, ուզելու ա: Հիմա կապտուկներով ման ես գալիս, գնա գոնե տուն, մարդ չտեսնի:

Գնա Օրդուբադ Էմման, գնա աբորտ անի` գա: Չէ, աբորտ չեն անի, հինգ ամսական ա արդեն:

— Մամ, ես գնում եմ Օրդուբադ` արհեստական ծնունդ անեմ, թե չէ փորս արդեն սկսում ա երեւալ: Կարող ա՞ գաս:

— Հա, գալիս եմ, բոզ ես, թե ինչ ես, աղջիկս ես, տանեմ տենամ ի՞նչ են անում քեզ հետ: Ասում են` ընդեղ ցելկա էլ են կարում:

— Վայ մամ, ինչի՞ս ա պետք, է:

— Ձենդ կտրի, բոզ ես, ինչ ես բնույթովդ, ինձ հետաքրքիր չի: Դու ախպերներ ունես, մեր ունես, կկարենք, մարդու կտանք, հետո ինչքան ուզում ես` քո բոզությունն արա: Ես էլ եմ սիրած պահել, բայց համեստ, աննկատ, մի մարդ ա եղել: Իսկ դու հըլը տասնինը տարեկան չկաս, արդեն հոգով բոզ ես դառել:

— Բա ու՞մ ուզեմ, ո՞վ ինձ կուզի: Սաղ էլ գիտեն, չեն խոսում, բայց գիտեն:

— Մեկը կճարվի, կուզի:

……………………………….

Գնացին Օրդուբադ, երեխուն մեռցրին, ծնվացրին վեց ամսականում, Էմմայի կուսթաղանթը կարեցին ու հետ եկան:

Հայկուշին տեսավ Էմման:

— Էս ո՞ւր էիք, Էմմա ջան:

— Ջերմուկ էինք գնացել:

— Բա հղիությունդ ի՞նչ դառավ:

—  Պրծավ:Հիմա աղջիկ եմ էլի:

— Ո՞նց թե` աղջիկ ես:

— Հա, կուզեմ աղջիկ կդառնամ, կուզեմ` կնիկ, դու էլ կարաս:

— Մուհա¯լ, մուհա¯լ, մուհա¯լ….

………………………………….

Շատ հարմար ձեւով ստացվեց մնացածը հետո, որովհետեւ եկան տեսան` դիմացի շենքի Սուսանի տղա Շմավոնը եկել ա արձակուրդ, որը ռազմական ակադեմիայում էր սովորում, որը վաղուց հավանում էր Էմմային, բայց դե պստիկ բոյ ուներ, Էմմայի ուսիցն էր տալիս, ոչ հեր ուներ, ոչ ապագա էն վախտերը, ոչ Էմման ուզեց նրան գնա, ոչ էլ մայրը կտար կոլոտ, մամախոսի Շմավոնին իրա թառլան աղջկան:

Դե դա առաջ էր, հիմա Էմման ցելկա կարած, անունն ընկած բոզ ա տասնինը տարեկանում, պիտի վռազ սաղացնել մեկի վրա, թե չէ կարող ա ցելկի կարերը քանդվեն կամ մի բան դառնա, հետո էլի փող ծախսի խեղճ Վարդանուշը, գնա հասնի Օրդուբադ, թազուց ցելկա կարի… Չէ, հիմա ա վախտը:

— Ախչի°, էն Շմավոնն եկել է օտպուսկ, սիլի-բիլի արա կապի:

— Է¯ մամ, կոլոտ ա, գեշ ա:

— Ախչի, ասում եմ` լսի էլի, դու սրան ուզի, հետո ինչ կուզես կանես պսակվելուց հետո: Սա գնում ա Լիտվա, ընդեղ ա ծառայում, ընդեղ էլ լիքը սիրուն-սիրուն տղերք են, ում ուզես` քոնը կլինի:

— Լավ, մամ, տենամ կարա՞մ:

Կարամս ո՞րն ա: Իհարկե` կարա: Էմման ու` չկարա Շմավոն կապի՞: Ռազ դվա ա Էմմայի համար դա հիմա, ում ուզի` կկապի, նույնիսկ ճանճին:

Ասած ա` արած ա…

……………………………………………

Իրեք օր հետո Շմավոնն ու Էմման գնացք նստեցին ու ճանապարհվեցին դեպի Վիլնյուս: Նույնիսկ Հայկուշը չիմացավ` երբ գնացին: Էն էր, որ տեսավ Էմման չկա…

Մի քսան օր անց տիկին Վարդանուշը նամակ ստացավ.

ՙ Հարգելի տիկին Վարդանուշ, Սարգիս, Արամ ու Էդիկ:

Ընդունեք իմ խորին շնորհակալությունը սենց հալալ կաթնակեր աղջիկ մեծացնելու ու դաստիարակելու համար: Էմման ձեր ընտանիքի պատիվը բարձր է պահել: Մենք լավ ենք, շուտով տուն կտան:

Հարգանքներով` Շմավոն»

Վարդանուշը էդ նամակը մենակ Հայկուշին ցույց տվեց, Հայկուշն էլ Շմավոնին բան չէր ասել, ասել էր` աղջիկ ա էլի, թող տեղավորվի, սխալ էր` արեց: Դե Հայկուշն ի՞նչ գիտեր, թե Էմման բոզ ա…

Մարտունը Էլզայի ու Սաքոյի խոսակցության մասին իմացել էր, կռիվ էր սարքել, Էլզային հունվար ամսին փակել բալկոնում, որպեսզի Էլզան չխոսա, թողնի ֆուտբոլ նայի, հետո մոռացել էր, ու դուրս էր եկել մի իրեք ժամով փողոց: Էլզան սառել էր բալկոնում, բայց համեստությունից օգնություն չէր կանչել: Էլզան պլեւրիտ էր ստացել, որ դարդերի մեջ վերածվեց թոքախտի: Ու քանի որ Էլզայի մայրը հասարակության կարծիքի գերի տիկին Ժասմենն էր, որի աղջիկը չէր կարա երբեք թոքախտ լինի, ու էդ պատճառով արար աշխարհից թաքուն իրա տանը պահել էր աղջկան, առանց բժիշկ կանչելու, էսպես ասած ինքն իրա ձեռքերով սպանել էր հրեշտակ էլզային: Մենակ թե չիմանան` ինչից ա մեռել…

Մարտունը էլզայի հիվանդանալուց հետո կապվել էր մի ռուս գեոլոգ աղջկա հետ, որը նրանից հղիացել էր, ու քանի որ Էլզան մեռնող էր, Մարտունը թողել էր ու էդ ռուս աղջկա հետ գնացել Ռուսաստան, ուր քիչ անց ունեցել էր արու երեխա:

Էմման ու Շմավոնը հաշտ ու խաղաղ, ընտիր  ապրում են: Երկու երեխա ունեն: Շմավոնը գեներալ ա դառել, հայտնի մարդ ա: Ու տենց էլ չի իմացել, որ իրա ուզած «հալալ կաթնակեր», կույս կինը կարած ցելկով տասնիննամյա սուպեր բոզ ա եղել, որ սաղ կյանքում իրան պոզեր ա դրել.. Նրանք երբեք մեր քաղաքը ոտք չեն դրել գնալուց հետո: Մայրը գնում էր Երեւան ու ընդեղ հանդիպում իրա աղջկան:

Էմման իրա ասածն արեց. պսակվելու օրից ախպերներին էլ պահեց, մորն էլ, որովհետեւ հիմա «գեներալշա» էր, Շմավոնն էր նրան տենց օծել ու թագուհու նման պահում էր իրա Էմմային, որը տենց կոլոտ, գեշ Շմավոնին երջանկացրեց, նրան նվիրեց նույնիսկ իր թանկարժեք կուսաթաղանթը….

Հայկուշը մինչեւ հիմա էս պատմությունը հիշելիս չի հասկանում, թե ինչ նկատի ուներ Էմման, երբ  Օրդուբադից գալու օրն ասել էր իրան. «Կուզեմ կնիկ կդառնամ, կուզեմ` աղջիկ, դու էլ կարաս….»: