Այդ համատեքստում հատկապես ուշագրավ է մի հանգամանք` կապված Հայաստանի էներգետիկ համակարգի հանդեպ Ֆրանսիայի հետաքրքրության հետ: Ըստ պաշտոնական հաղորդագրության` Սերժ Սարգսյանն ու Ֆիյոնը քննարկել են Հայաստանում նոր ատոմակայանի կառուցման գործընթացում Ֆրանսիայի ներգրավվածության հարցը, ինչի հեռանկարներն ու հնարավորությունները պարզելու համար պատվիրակություն կժամանի Հայաստան և տեղում կծանոթանա նոր ատոմակայանի ծրագրին:
Այդ հանգամանքը հետաքրքրական է ինքնին երկու իմաստով: Նախ` բուն ատոմակայանի կառուցման: Եթե իհարկե, այդ նախագիծն իրականում մեծ բլեֆ չէ, ուրեմն բավական հետաքրքրական է, որ «Ռոսատոմից» բացի, դրանով հետաքրքրվում է նաև Ֆրանսիան: Ինչպես հայտնի է, «Ռոսատոմը» պատրաստակամություն է հայտնել ապահովել նոր ատոմակայանի շինարարության միայն քսան տոկոսի ֆինանսավորումը, ինչը կազմում է մոտ 1 միլիարդ դոլար, հաշվի առնելով, որ նոր ատոմակայանի արժեքը գնահատվում է մոտ 5 միլիարդ դոլար: Հետաքրքիր է, թե ֆինանսավորման ի՞նչ չափաբաժնի պատրաստակամություն կհայտնի Ֆրանսիան, և չի բացառվում, որ նոր ատոմակայանը Հայաստանում լինի էներգաարտադրող բացառիկ օբյեկտ, որը ռուսների ենթակայության կամ տնօրինության տակ չէ:
Դա իսկապես կարող է առնվազն հոգեբանական տնտեսա-քաղաքական շրջադարձային իրողություն լինել Հայաստանում: Եվ հենց այդտեղ էլ տեղի ունեցածի կամ նշմարվող զարգացման երկրորդ հետաքրքրական պահն է: Բանն այն է, որ Հայաստանի էներգետիկ համակարգը ներկայումս ամբողջությամբ տնօրինում է Ռուսաստանը, և արևմտյան ընկերությունները այդ համակարգով վերջին անգամ հետաքրքրվել են գրեթե տասը տարի առաջ, երբ վաճառվում էին բաշխիչ ցանցերը: Դրանք էլ, ի վերջո, բաժին հասան ռուսներին, և այն էլ` ոչ թե մրցութային պայմաններով, այլ ուղղակի վաճառքի միջոցով: Եվ ահա, տասը տարի անց Արևմուտքն` ի դեմս Ֆրանսիայի, համենայնդեպս, հետաքրքրություն է դրսևորում էներգետիկ համակարգի հանդեպ, և Հայաստանի իշխանությունն էլ քննարկում է այդ հարցը Արևմուտքի հետ: Սա ամենևին չի նշանակում, որ վաղը արդեն ռուսների մոնոպոլիան Հայաստանի էներգետիկ համակարգում ավարտվելու է:
Սակայն նկատի ունենալով համակարգի գերռազմավարական նշանակությունը Հայաստանի համար,- ինչպես ցանկացած պետության,- դրա հանդեպ արևմտյան հետաքրքրության բացահայտ և փաստացի բավական կոնկրետ քննարկման տեսքով դրսևորումը իրենից բավական հետաքրքրական միտում է ներկայացնում, որը կարող է ունենալ ուշագրավ շարունակություն թե՛ տնտեսական, թե՛ քաղաքական ռազմավարական ազդեցության իմաստով: Համենայնդեպս, այդ միտման մեջ կարող է նշմարվել Հայաստանի գերկարևոր ռազմավարական համակարգում մեկ պետության մենաշնորհի մայրամուտ, ինչն անկասկած խրախուսելի գործընթաց է, եթե իհարկե, կրկին այդ գործընթացը չբախվի Ռուսաստանի հանդեպ Հայաստանի իշխանության անձնապաստան կամակատարությանը:
- 11:17Ծեծողը՝ փոխոստիկանապետ. Հունան Պողոսյանին կփոխարինի Աշոտ Կարապետյա՞նը
- 10:50Կարո՞ղ է արդյոք Վանո Սիրադեղյանը վերադառնալ Հայաստան
- 10:57Կոնսենսուս չկա. քաղաքական ուժերը միմյանց դե՞մ են պայքարում, թե՞ Սերժ Սարգսյանի
- 12:20ԱՄՆ շեշտակի հարվածը «ծռությանը»
- 11:24Վայրենի իշխանության գեղեցիկ ժպիտը. Արմեն Սարգսյանն անհետացել է
- 11:30Փակ հանդիպում է եղել. Փաշինյանը չի ընդունել «Հանուն Հայաստան պետության» ճակատի հրավերը
- 11:52Ո՞վ և ո՞ւմ «գանգն է փշրելու» Ազատության հրապարակում
- 11:57Սերժ Սարգսյանի իշխանափոխության մեխանիզմը. դա չի լինի 2022 թվականին
- 11:40«Լծակազուրկը». այլեւս նախագահն առանց վարչապետի առաջարկության ոչ մի թուղթ չի կարող ստորագրել
- 11:00«Ուղեղն՝ անջատած». «Մարտի 1»-ի գործով դատախազ Կորյուն Փիլոյանը չի հիշում, բայց շատ է նեղվում