Թերթի խմբագիրը գրում է. «Երկու–երեք ամսից կսկվի նախընտրական արշավը, և տեղական նշանակության ամեն մի իշխանիկ ստիպելու է իր տարածքի բնակիչներին չորսը տակ ծալվել և ասել, թե ինչ մեծ բարերար է պատգամավորության տվյալ թեկնածուն, ինչպես է նա մտածում իր ժողովրդի մասին, այ, եթե բոլորը… Եվ այլն։ Քաղաքական դեմքերն էլ հարցազրույցների ժամանակ խորիմաստ տեսքով ասելու են՝ այո, մեզ այդպիսի պատգամավորներ պետք են՝ նրանք տեղերում կապ են պահպանում բնակչության հետ, լուծում նրանց առօրյա խնդիրները, ի՞նչ վատ բան կա դրա մեջ։ «Մեծն բարերարները» նույնպես լրագրողների հետ զրույցներում բացականչելու են՝ «Դուք գիտե՞ք՝ ես էս ժողովրդի համար ինչեր եմ արել»։ Բայց «ժողովրդի համար» նրանց արածները, նույնիսկ եթե նրանք իրենց համերկրացիներին «նայում են» ոչ թե մի քանի ամիս, այլ ողջ 5 տարվա ընթացքում, միևնույն է՝ բարեգործություն չի կարելի անվանել։ Դա պարզ բիզնես է՝ ներդրում, որից այնուհետև գործարարը ստանում է շահույթ, և նա այստեղ հաստատ «տակ չի տալիս». 5 տարի շարունակ մի քանի աղքատ ընտանիքների, ասենք, լույսի վարձը հարյուրապատիկ քիչ է, քան այն անօրինական արտոնությունները, որոնք այդ «բարերարը» ստանում է պատգամավորական մանդատի միջոցով

Ընդհանրապես, վստահ եմ՝ եթե մարդը սրտանց ինչ-որ լավ բան է արել, նա իր այդ արարքի մասին ամեն մի խաչմերուկում չի գոռում և չի ստիպում, որ իրեն փառաբանեն։ Դուք նկատե՞լ եք, որ հենց ժողովրդին կեղեքող «հաբռգած» գեներալներն են ամեն րոպե հայտարարում՝ «ես էս երկրի համար արյուն  եմ թափել»։ Հիմա էլ «ազգի երախտավորների» նոր սերունդ է մեծանում՝ «դու ի՞նչ իրավունք ունես խոսելու, դու որտե՞ղ էիր, երբ մենք պայքարում էինք ժողովրդավարության համար»։ Մի 30 տարի անց նրանք կստեղծեն «Բազազին քաշքշած ազատության մարտիկների վետերանների միություն»»։