Նոր սերնդի համար անկախությունն իրոք տոն էր : Եռագույնով ներկված դեմքեր, փուչիկներով ու մազերին կապված ժապավեններով Երևանի փողոցներով շրջող պատանիներ, ովքեր  չգիտես գիտակցաբար, թե ակամայից  գոռում էին`Հայաստանը ես եմ:

Սակայն ինչպես շատ ու շատ հարցերում , այնպես էլ անկախության բերած լավ ու վատի մասին  յուրաքանչյուրն  ուներ իր կարծիքն  ու նույնիսկ համոզմունքները.  մեկն ուրախ էր, մեկը դժգոհ դեմքով, բայց ինչպես քաղաքացիներից մեկը նշեց  «ինչ էլ լինի`լավ թե վատ, մեկ է, մեր ազգը մի բան կգտնի դժգոհելու համար»:

Արդյոք տո՞ն է մեր համաքաղաքացիների հոգում. 53 ամյա մեխանիկ  Սամվելը դասական կարծիքի էր .«Դե, ընդհանուր առմամբ  տոն է, ուրախ  ենք, որ անկախացանք, որ  էսպես բաներ են կազմակերպում, մարդիկ ուրախանում են, բայց վաղը էլի նույն տխուր  ու մտահոգ դեմքերն են լինելու: Ժողովուրդն էնքան դարդ ու ցավ ունի, որ չի էլ հիշի, որ էսօր անկախության օրն ա եղել: Էս պետք էր մեր ժողովրդին,  չենք դժգոհում, որ հանրաքվեով որոշվեց էս հարցը, մենակ մի քիչ մտածեն ժողորդի մասին, գործի տեղ լինի ու ազատ թողեն մարդ իրա գործն սկսի, ոչ թե տան գլխներին ու նստացնեն իրենց տեղը, որ էսքան բան լինի, էլ չենք դժգոհի»:

17-ամյա Նարեկի համար շատ լավ է, որ ինքն ու  իր հասակակից ընկերները անկախության սերունդ են  կոչվում, հպարտ են,  որ  ծնվել են  արդեն ազատ Հայաստանում, ու ամեն ինչ պիտի անեն , որ թուրքը անկախությունը չխլի. «Հայրենասեր  պիտի լինենք ու կարգին նայենք մեր երկրին: Հիմա էլ գնում ենք լավ քեֆ անելու, կարգին կտոնենք մեր պետության ծնունդը»,- ոգևորվեց նա:

Մի կին, որ բավական ներկայանալի տեսք ուներ, ներկայացավ որպես տնտեսագետ և նշեց, որ  հրաշալի է այսօրվա խորհուրդը. «Մի նայեք ձեր շուրջը, հրաշք, ուր էր  մեզ խորհրդային ժամանակներում այսքան ազատություն, բայց դուք տեսեք, թե երեխաներն ի~նչ ուրախ են: Շատ լավ է, երբ ապրում ես ազատ, բայց դեռ երիտասարդ տարիքում գտնվող երկրում: Ծաղկուն շրջան ապրող մեր երիտասարդ Հայաստանից  շատ  սպասելիքներ պիտի ունենանք,  նրա առաջ նաև պիտի  դնենք  որոշակի պահանջներ: Մի խոսքով շատ ուրախ եմ, որ տեսա էս ամենը»:

Իսկ ահա մի թոշակառու 73ամյա տատիկ, չարացած չէր, բայց և բողոքավոր էր. «Այ բալամ, ի՞նչ անկախություն, ի՞նչ բան, թող էթամ գործիս: Էս է անկախությունը, առավոտ գայիք տենայիք իրար ոնց էին ուտում միլիցեքը, դրանց թողես մենակ փետերն առնեն ձեռներին ու ընկնեն ժողովրդի մեջ: Բան չունեմ ասելու, որ առանձնացանք, բայց Սովետի ժամանակ ուրիշ էր. անշառ ապրում էինք, սրան նրան չէինք նայում, գործ ունեինք, ոչ թե հիմիկվա նման անգործությունից բամբասում: Թող սենց ճոխ չնշեին , էդ փողերը բաժանեին թոշակառուներին, աղքատներին, լիքը սոված երեխեք կան, դրանց տային: Թող իրեքն  (ի նկատի ուներ երեք նախագահներին) էլ թասիբ  ունենային, գային ու իրանց  էս պատվանդանից պատասխան տային, թե ինչի մեզ էս օրվան հասցրին: Հա տոն ա, երեխեքն են ուրախ, տես ինչ ներկված հելել են փողոց, Աստված տա սենց ուրախ էլ լինեն»:

Աննա Ալեքսանյան