ՀՀ Անկախության 20-րդ տարեդարձի միջոցառումների կազմակերպման կենտրոնը հայտարարել էր «Հայաստանը դու ես» լուսանկարների մրցույթ: Լուսանկարները պետք է արտահայտեին անկախության գաղափարը և նվիրված լինեին 20-րդ հոբելյանին: Մրցույթի վերջնաժամկետը սեպտեմբերի 16-ն էր, արդյունքների հայտարարման օր էր նախատեսված սեպտեմբերի 19-ը:

Մրցույթի կազմակերպիչները նշել էին, որ լուսանկարների բարձր որակը ցանկալի է, սակայն էականը լուսանկարների բովանդակությունն է ու ստեղծագործական մոտեցումը: Մրցույթին կարող էին մասնակցել ինչպես պրոֆեսիոնալ, այնպես էլ սիրողական լուսանկարիչները: Երեք լավագույն լուսանկարները կընտրվեն Ֆոտոլուր լրատվական գործակալության լուսանկարիչներից կազմված ժյուրիի կողմից: Երեք լավագույն լուսանկարի հեղինակները կստանան հատուկ մրցանակ-հուշանվերներ: Հատուկ մրցանակ կստանա նաև Ֆեյսբուքում ամենից շատ հավանություն ստացած լուսանկարը, որի անունը քիչ առաջ հայտարարեց տարեդարձի միջոցառումների կազմակերպման կենտրոնի գեյսբուքյան պաշտոնական 20 years of Independence of the Republic of Armenia էջը։ Մրցույթին ներկայացվել են 214 լուսանկարներ։

«Ֆեյսբուքում ամենից շատ հավանություն ստացած լուսանկարը։

465 հոգի հավանել են այս լուսանկարը:

Շնորհավորում ենք Արմեն Ղազարյանին հաղթանակի կապակցությամբ»:

Թե ինչպես է ծնվել լուսանկարը, պատմում է հեղինակը։

«2010 թվի հոկտեմբեր, Երեւան, իմ համար շատ դեպրեսիվ ու զզվելի օր… Այդ օրը ես բարոյական նորմերից ու սկզբուքներից ելնելով, քանի որ լցվել էր համբերությանս բաժակը, դիմում գրեցի ու շպրտեցի ուր որ պետք էր: Ջղայն` հավաքեցի «խաղալիքներս» ու լքեցի հիմնարկությունը` ինչպես ամերիկյան ֆիլմերում լիքը արկղը ձեռքիս մոտեցա մեքենայիս ու քամու արագությամբ եկա տուն, ուր ինձ սպասում էին կինս ու մեկ տարուց քիչ մեծ տղաս` Դավիթը:

Իհարկե` առաջին րոպեից տեսնելով տղայիս ես անմիջապես մոռացա ամեն ինչի մասին, ինչ ամբողջ օրվա ընթացքում կատարվել էր…. Դավիթի հետ խաղում էինք, երբ նրան շատ հետաքրքրեց լիքը արկղը` նա շրջեց ու թափեց ամբողջ պարունակությունը այդ «գրասենյակային կույտի», միջից ինքը վերցրեց այս եռագույնը, որը ես արդեն քանի տարի է իմ հետ եմ տանում, ուր գնում եմ աշխատելու,, սկսեց վազել, պարել, փչել դրոշին` որ ծածանվի, ես էլ իսկույն վազեցի ֆոտոխցիկի ետեւից։

Ետ գալուց տեսա, որ աչքերը փակ դրոշը ուսին ինչ-որ բան է մրթմրթում քթի տակ երգելու նման ես չխանգարեցի, ուղղակի ֆիքսեցի այս վայրկյանը, այդ օրվանից կա երկար ֆոտոշարք, բայց այս մեկը յուրահատուկ էր, յուրահատուկ էր իր ազնվությամբ, որ չէր սցենավորվել նախապես, եւ իհարկե իմ համար էր յուրահատուկ, որ թեկուզ չհասկանալով, կամ հասկանալով, չգիտեմ, բայց տղաս ինձ տվեց հակադեպրեսանտ-միջոց, ու նաեւ` հոգեւոր թեւեր։

Հաջորդ օրը ապացուցեց խոսքերիս ճշմարտությունը, ես սկսեցի հիմնել իմ սեփական բիզնեսը եւ այս դրոշը հիմա իմ գրասենյակի սեղանին պատվավոր տեղ է գրավում:
Այ այսպես ծնվեց այս լուսանկարը։ Իսկ անունը ես կդնեի` «Հոգեւոր վերածնունդ», կամ «Հակադեպրեսանտ»։

Հավելեմ, որ Մեծ Դավիթի հայրը` Արմեն Ղազարյանը «Indigo Media» մեդիա արտադրող ընկերության հիմնադիր-տնօրենն է, որը հիմա զբաղվում է  դոկումենտալ ֆիլմերի արտադրությամբ։

«Այս պահին մեր երկրում դոկումենտալ ֆիլմերը այսպես ասած` «օղորմածիկ» վիճակում են գտնվում, մեր առաջին «պիլոտ» ֆիլմը նվիրված է հայկակական աստղագիտությանը` Վիկտոր Համբարձումյանին։ Հետագայում կլինի շարք` ուսուցողական, սոցիալական, գիտահանրամատչելի։ Դեռ չգիտեմ, թե որ հեռոսւտաընկերությամբ կգնա պրոյեկտը, բոլորն այպիսի անճաշակության մեջ են, որ վախենում եմ կորի` չնկատվի… Հավակնոտ է, բայց կարծում եմ, որ փորձել պետք է»։

Ի դեպ` Դավիթի տատիկը` Նազելի Վարդանյանը փաստաբան է, իրավաբան, միջազգային գործերով դատապաշտպան։ Բուդապեշտում զոհված հայ սպա Գուրգեն Մարգարյանի շահերի պաշտպանն էր։ Իսկ Դավիթի պապայի պապիկը, այսինքն` Արմենի պապիկը Ջերմուկ քաղաքի հիմնադիր եւ առաջին քաղաքապետն էր… 31 տարի շարունակ։ Ջերմուկի կենտրոնում կարող եք գտնել Զավեն Վարդանյանի հուշարձանը։

Այ էսպիսի ընտանիքից է մեր ֆեյսբուքահայության կողմից լավագույնը ընտրված, կամ ֆեյսբուքավարի ասած` «ամենաշատ «like»-եր հավաքած» լուսանկարի ու նրա հերոսի ու հեղինակի գերդաստանի պատմությունը։ Սրտանց շնոորհավորում եմ, երջանիկ ու արժանապատիվ կյանք մաղթում մեր Դավիթին, որ մենք կարողանանք նրան ապահովել այդ կյանքը…

Հ.Գ. Մրցույթին հիմնականում ներկայացված էին պոզիտիվ ու լավատեսական, ընտանեկան ու հույսով լի, պաթետիկայից ոչ զուրկ լուսանկարներ։ Փոքրիկ Դավիթը իր հիրավի հարգարժան գերդաստանով, Դավիթի հայրը իր վայելած ու որսած հրաշալի պահով, դրան հաջորդած հաջողություններով իրոք կարող է ասել` «Հայաստանը ես եմ»։ Բայց աչքովս ընկավ մեկ այլ` Իննա Մխիթարյանի  ծայրահեղ աղքատության մեջ ապրող ընտանիքի երեխաների կյանքը պատկերող լուսանկար։ Ըստ իս` Հայաստանը նրանք էլ են…