«Առավոտ»-ի խմբագիրը գրում է. «Մինսկի խմբի համանախագահները նորից գալիս են տարածաշրջան։ Նրանց գործուղած երկրները հասկանում են, որ մի քանի ամսից մերոնք, իսկ այնուհետև ադրբեջանցիները` կասեն. «Մեզ մոտ ընտրություններ են, մենք կարգավորմամբ չենք կարող զբաղվել»: Ժամանակը, հետևաբար, սուղ է, բայց ես չեմ տեսնում Ադրբեջանի կողմից պատրաստակամություն` կատարելու իր քայլերը, համաձայնելու Ղարաբաղի ժամանակավոր կարգավիճակին և հետագայում՝ «չսահմանափակված օրակարգով» հանրաքվեին, ինչպես որ դա նախատեսվում է «մադրիդյան սկզբունքներով»: Հայաստանի կողմից, որքան հասկանում եմ, համաձայնություն կա «դրա դիմաց» Ղարաբաղը շրջապատող շրջաններից դուրս գալու՝ նույն «սկզբունքների» համաձայն։ Բայց «դրա դիմաց» և ոչ թե «հենց այնպես», ինչպես որ դա ուզում է Ադրբեջանը:

Մի խոսքով, կողմերի դիրքորոշումները պարզ են` այստեղ ոչ մի գաղտնիք չկա: Բայց մեր ժողովուրդների հասարակական ընկալման մակարդակով նույնպես չկա փոխզիջումների ընկալման անհրաժեշտությունը: Այսինքն` այն, ինչին համաձայն է Հայաստանը, և այն, ինչին դեռևս համաձայն չէ Ադրբեջանը (բայց թերևս ստիպված կլինի համաձայնել` միջազգային զարգացումների տրամաբանությունն է դա հուշում), ընկալում է որպես անընդունելի և միակողմանի զիջում: Եթե դուք բացեք ցանկացած համացանցային քննարկում, ապա ականատես կլինեք երկու ազգերի լեզվակռվին, որը շատ հազվադեպ չի վերածվում երկուստեք սեռական բնույթի հայհոյանքների: Լեզվակռվի էությունը հետևյալն է. Ղարաբաղը բնիկ հայկական (ադրբեջանական) հող է, հետևաբար, դուք (մեջբերում եմ «բանավեճի» ամենամեղմ արտահայտությունը) «չմո» ազգ եք, իսկ մենք` ոչ: «Մեր պատմական հողը լինելու» փաստարկը քաղաքական չէ, անիմաստ է և տանում է փակուղի»: