«Առավոտ»-ի խմբագիրը գրում է. «Վերջերս ևս մեկ անգամ հնարավորություն ունեցանք համոզվելու, թե որքան ծանր ու անշնորհակալ գործ է որևէ քաղաքական թիմի անդամ լինելը։ Չէ, իհարկե, դա ունի նաև անվիճելի առավելություններ՝ ուղեղդ առանձնապես չես լարում, հետևում ես քո առաջնորդի իմաստուն ճառերին ու ելույթներդ կառուցում ես այդ, այսպես ասած, «ծիրին մեջ»։ Վիճակը բարդանում է այն ժամանակ, երբ առաջնորդի կողմից այդ «ծիրը» չի նախանշվում, և դու ստիպված ես կռահել, թե ինչ է «շեֆը» մտածում այս կամ այն խնդրի շուրջ։ Այդ դեպքում, գովազդային լեզվով ասած, երբեմն ավելի լավ է ծամել, քան խոսել։

Սովորաբար ամեն ինչ պարզ է։ Օրինակ, կոալիցիայի անդամ պատգամավորները մասնավոր զրույցներում ինչ ասես չեն խոսում վարչապետի և նրա կառավարության մասին։ Եվ դրա համար օբյեկտիվ հիմքեր, իհարկե, կան՝ կառավարությունն այս երեք տարում պարծենալու որևէ առիթ չունի։ Բայց քանի որ ՀՀ նախագահն ակնհայտորեն վստահում և սատարում է Տիգրան Սարգսյանին, այդ քննադատությունը երբեք չի հնչում հրապարակավ։ Այստեղ ամեն ինչ տեղի է ունենում «թիմային» խաղի դասական օրենքներով»։