«Սահմանադրությունը հայաստանցիների համար չափից դուրս վերացական հասկացություն է, և նրանք դժվար թե պայքարի դուրս գան հանուն լավ կամ վատ սահմանադրության»։ Ըստ «Առավոտ»-ի, ուղիղ 16 տարի առաջ, հուլիսի 5–ի լույս 6–ի գիշերն այդ միտքն է անձնական զրույցում արտահայտել այն ժամանակվա ազդեցիկ պաշտոնյաներից մեկը։ Թերթը հիշեցնում է, որ մինչ այդ՝ ընդդիմությունն ասում էր, որ սահմանադրության նախագիծը «բռնապետական» է, և ակտիվորեն քարոզում էր, որպեսզի ընտրողներն այդ նախագծին «ոչ» ասեն։ Մեծամասնությունը, հավանաբար, հենց «ոչ» էլ ասաց, բայց ոչ այն պատճառով, որ Հիմնական օրենքով նախագահին չափից դուրս մեծ լիազորություններ էին տրվում, այլ՝ որովհետև այն ժամանակ Հայաստանի սոցիալ-տնտեսական վիճակն այնպիսին էր, որ քաղաքացիների մեծ մասը վատ էր ապրում և ցանկացած իշխանությանը ու նրա որևէ նախաձեռնությանը «ոչ» պիտի ասեր։ Այդ առումով, ըստ թերթի, վիճակը 16 տարում չի փոխվել, և «բողոքական ոչ»–ը մնում է և դեռ երկար ժամանակ մնալու է ուժի մեջ։ Բայց 95–ի վիճակը, երբ կար ընդդիմություն, և քաղաքացիներն ասացին՝ «ոչ», որն այնուհետև «այո» դարձրին, շատ ավելի գերադասելի էր, քան 2005–ի սահմանադրական փոփոխությունների հանրաքվեի դեպքը, երբ ընդդիմությունը կատարելապես «կազմաքանդված» էր, ըստ էության՝ ոչ մի բան չէր քարոզում (իբր «բոյկոտում» էր), ժողովուրդն ընդհանրապես չգնաց քվեարկելու, և ոչ մի հանրաքվե էլ իրականում չկայացավ։ Այդպիսով, «այո»–ի վերածվեց ոչ թե «ոչ»–ը, այլ համատարած անտարբերությունը, գրում է «Առավոտ»-ը։