Այսօր Կոնսերվատորիայի դիմացի այգում մեկնարկել է հրապարակային բաց ստորագրահավաք` Ժիրայր Սեֆիլյանին քաղաքացիություն շնորհելու պահանջով:

Անկեղծ ասած, կարծում եմ, որ Ժիրայրին պետք է քաղաքացիություն շնորհվեր` անկախ այս ստորագրահավաքից, հասարակական կամ քաղաքական տարբեր խմբերի պահանջից:

Բայց Հայաստանի տիպի երկրներում իշխանությունը քինախնդիր է լինում և, որպես կանոն, իր քաղաքական հակառակորդներին չի հանդուրժում:

Ինչևէ, Ժիրայր Սեֆիլյանի քաղաքացիության պահանջն այլևս հանրային է, և իշխանությունն ուզի, թե` ոչ, պարտավոր է ինչ-որ կերպ արձագանքել դրան:

Ես Ժիրայրի քաղաքական հայացքները երբեք չեմ կիսել և համարել եմ իրականությանը ոչ ադեկվատ, բայց միանշանակ պաշտպանում եմ այս ստորագրահավաքի գաղափարը, առնվազն` երկու պատճառով:

Նախ, եթե որևէ սփյուքահայ գալիս-բնակվում է մեր երկրում, ուզում է դառնալ նրա քաղաքացին, միայն ողջունել կարելի է: Նման մարդիկ գերադասում են հեռվից խորհուրդներ չտալ կամ Հայաստանը միայն թանգարան չհամարել ու գալ-մասնակցել երկրի կյանքին` քաղաքացու, տիրոջ կարգավիճակով:

Կոնկրետ Ժիրայր Սեֆիլյանի պարագայում կա նաև երկրորդ հանգամանքը: Նա եղել է արցախյան ազատամարտի հայտնի հրամանատար, իր անձնազոհությամբ օրինակ է եղել շատերի համար, պատասխանատու դիրքեր է գրավել ԼՂՀ բանակում: Կարճ ասած, Ժիրայր Սեֆիլյանը մարտի դաշտում է նվաճել քաղաքացիության իր իրավունքը, և իշխանությունները պարտավոր են հաշվի նստել այս իրողության, փաստի հետ:

Առայժմ իր խոսքն ասում է Հայաստանի հասարակությունը, որին հետևելու է նաև իշխանության արձագանքը: Մենք ուշադիր կհետևենք զարգացումներին: