Օրաթերթի խմբագիրը գրում է. «….Եթե մարդը թե՛ կյանքում, թե՛ աշխատանքում չի ցանկանում հետևել բարեկրթության կանոններին և պրոֆեսիոնալ նորմերին, դա առաջին հերթին նրա կրթության և ընտանեկան դաստիարակության պակասի հետևանք է։ Ոչ մի պատժամիջոց, ոչ մի դատարան չի կարող փոխել նման մտայնությունը՝ միայն համբերատար բացատրական աշխատանքը, հասարակական կարծիքը։

Ինչո՞ւ մարդիկ չեն միզում Երևանի կամ Քիշնևի փողոցներում (համենայնդեպս՝ օրը ցերեկով)։ Որովհետև դա ընդունված չէ, համարվում է ամոթալի և հասարակության կողմից պախարակելի արարք։ Լրատվամիջոցը որպես գյուղական զուգարանի ցանկապատ օգտագործելը, որտեղ կարելի է գրել ցանկացած բառ, նույն սերիայից է։

Էթիկայի ստանդարտներին չհետևելու «ամենաուժեղ» պատճառաբանությունը հետևյալն է. մեր երկիրն այնպիսի լուրջ խնդիրների և մարտահրավերների առաջ է կանգնած, որ հիմա էթիկայի «վախտը չի»։ Մոտավորապես՝ մինչև որ ավազակապետությունը չտապալվի, ես միզելու եմ փողոցում։ Բայց իմ տեսակետը ճիշտ հակառակն է. այնքան ժամանակ, մինչև որ դու անելու ես դա, ավազակապետությունը չի տապալվի»։