Պարզվում է, երկրագունդ մոլորակում դեռևս չի վերացել միամիտների տեսակը: ԱՄՆ-ը կոչ է անում Հայաստանին և Ադրբեջանին «բաց լինել» ղարաբաղյան հակամարտության գործընթացի համար:

«Միացյալ Նահանգները հավատում են, որ ռազմական եղանակն այդ խնդրում անընդունելի է»,- SalamNews-ին ասել է Ադրբեջանում ԱՄՆ դեսպանության մամուլի ծառայության ղեկավար Քիթ Բինը: Երնեկ ձեր լավատեսությանը: Քանզի միայն այդ բեխաբարի չսիրած «ռազմական եղանակն» է վերջնական պատասխան տալու հարցադրմանը: Ամերիկացիներին կարելի է հասկանալ` նրանց պետք է, որ խնդիրը որևէ ձևով  մեկընդմիշտ լուծվի: Որպեսզի մեկընդմիշտ լուծվի խողովակաշարերի անվտանգության խնդիրը` Միջին Ասիայից էներգակիրները փոխանցվեն դեպի Եվրոպա: Մի խնդիր, որը հայերիս բաձարձակապես անհետաքրքիր է: Եթե դրա գինը մեր ինքնիշխանության ճանաչումն է 42 հազար քառակուսի կիլոմետր տարածքի նկատմամբ, ապա էստի համեցեք: Իսկ եթե չեք կարող դա ապահովել, ապա գնացեք հայտնի ռուսական հասցեով: Առավել ևս, որ մեր զենքը ռուսական է, ռուսական ռազմահենակետը դեռ կես դար մնալու է մեր երկրում:

Ահա կարճ ձևակերպումը, թե ինչպես ենք մոտենում Կազանում կայանալիք      եռակողմ հանդիպմանը: Այդտեղ առնչվելու ենք ԱՄՆ-ի և Ֆրանսիայի քարտ-բլանշն ունեցող Դմիտրի Մեդվեդևի և համաշխարհային մուրացկանի վերածված Իլհամ (կամ ինչպես ասում են հայ բլոգերները` Իլխլամ) Ալիևի հետ: Ամերիկացիք և ֆրանսիացիք ռուս նախագահից սպասում են, որ կհանդարտեցնի Հարավային Կովկասի երկու ժողովուրդներին և կստիպի ի մի գալ, ինչից հետո դժվար չի լինի սկսել ռսի հերն անիծող խողովակաշարի շինարարությունը: Եվ իրենց բացարձակապես անհետաքրքիր է, թե ինչ տեսք կունենա այդ հաշտությունը: Մինչև հունիսի վերջ ավարտեք-պրծեք, մնացյալը անհետաքրքիր է: Իհարկե, եթե վստահ լինեինք, որ Ռուսաստանի նախագահը միանշանակորեն ներկայացնում է ռսի պետության շահը, ապա կարող ենք հագիստ լինել, զի Մոսկվային 1000 տարի պետք չէ այնպիսի խաղաղությունը, որի արդյունքում հնարավորություն կստեղծվի ռուսական շահի հերն անիծել… Սակայն նման վստահություն, ցավոք, չկա, զի կասկածելու տեղիք է տալիս Ռուսաստանը հսկայական կորպորացիայի տեսքով պատկերացնող նախագահի աշխարհայացքը և ծագումնաբանությունը: Այսինքն` Ռուսաստանի պետական շահը հաշվարկի մեջ մտցնելը դեռևս ոչինչ չի նշանակում: Եվ ակնկալելի են Վաշիգտոնից թելադրված միասնական ճնշումները: Ինչքան էլ դրանք օբյեկտիվորեն չհակասեն ռեալ ռուսական շահին, շատ բան կախված է պաշտոնապես Ռուսաստանը ներկայացնող անձի անձնական պատկերացումներից: Դե ուրեմն գլխանց ելնենք այն տարբերակից, որ դրանք կարող են լինել նաև հակապետական:

Այսինքն` վատագույն տարբերակում կարող ենք առնչվել բավականին կոշտ պարտադրանքին: Ինչքանո՞վ ենք ենք դրան պատրաստ` սա է հարցերի հարցը: Եվ գոնե այս անգամ հարցի բարենպաստ պատասխան ունենք: Այսօր չունենք այնպիսի ընդդիմություն, որը թիկունքից կհարվածի: ՀԱԿ-ը լրիվ ձեռնասուն է դարձել, առաջ չի քաշում որևէ հակապետական պահանջ: Շնորհիվ այսպես կոչված «երկխոսության», որը ոմանք օրհնում են, ոմանք էլ` հայհոյում: Բայց բոլոր դեպքերում այդ ամենը կա: Եվ միակ հարցն է` ի՞նչ գնով…

Տարբեր արժանավորների և անարժանների ազատ արձակումը մի կողմ թողնենք: Ճիշտ է, դեռ հանրահավաքի ժամանակ ՀԱԿ ակտիվիստ Վարդգես Գասպարին հարց բարցրացրեց, որ ամեն քրեական զիբիլ արժանի չէ քաղբանտարկյալ կոչվելու, բայց խոշոր հաշվով, եթե Գագիկ Ջհանգիրյանի պես մեկը ազատության մեջ է, ապա մեկ հանցագործ ավել-պակասի հարցը դառնում է ոչ սկզբունքային: Ու այդ տեսակետից Սասունի ու Նիկոլի ազատ արձակումը այլևս հարցեր չի առաջացնում… Կարևորը հետևյալն ` ինչ է տալիս ՀԱԿ-ին իշխանությունը «խելոքանալու» դիմաց: Առաջին իսկ տրամաբանական պատասխանը վերաբերում է պատգամավորական տեղերին: Ճիշտ է, ՀՀԿ-ի տղերքը միգուցե դիլխոր մնան, որ դա կլինի իրենց տեղերի հաշվին, սակայն երկիրը խոշոր հաշվով բան չի կորցնում:Եթե ասենք Ալրաղացի Լյովիկի փոխարեն գա Գագիկ Ջհանգիրյանը, թող Նեմեց Ռուբոյի փոխարեն Գռզոն գա, թող Արզաքնցյան Տիկոյի պես մեկի պես գա Լեդի Հակոբի պես մեկը գա` դա սկզբունքորեն բան  չի փոխի: Ու նաև առանձնապես չենք վնասվի, եթե Սադոյանի պարապ մնացած խոսափողին տիրանա Նիկոլը, իսկ Զուրաբյանը լուրջ-լուրջ տեսքով պատգամավորական հարցապնդում անի ՀԱԿ խմբակցության անունից… Ոչինչ, էդ կադրերին չսիրողներն էլ մի կերպ կդիմանան, համ էլ չդիմանան, ինչ ճար ունեն: Սրանց` ԱԺ գալուց երկրի համար, ըստ էության, ոչինչ չի փոխվի:

Անշուշտ, ազգի և պետության տեսակետից ամեն ինչ լավ է: Պարզապես արմատական ընդդիմադիր ընտրողներն են իրենց խաբված զգալու: Օրինակ, հանրահավաքի եկողները դժվար թե երկար ժամանակ բավարարվեն «էսօր-էգուցվա» արտահերթ ընտրություններով, որ երբեք չեն կայանա: Իսկ նախագահական նստավայրը մշտապես գրավելու պատրաստակամ մասսային նույնիսկ կռվարար Ժիրայր Սէֆիլյանը տեր չի կանգնի, քանզի Շուշիի այդ հերոսը ինչքան էլ ատի Ռոբերտ Քոչարյանին և Սերժ Սարգսյանին, նրանց գցելու խաթեր պետությունը վտանգի տակ դնող չի…

Այնպես որ հունիսի 25-ին ՀՀ նախագահը բավականին պինդ թիկունքով է գնալու Կազան: Եվրոպացիներն ասելու բան չունեն, քանզի իրենց մատնանշած բոլորին էլ բանտից ազատել է, խոստացել է «մարտի 1-ի» բացահայտման խաթեր հանրային հոշոտման հանձնել մի քանի բարձրաստիճան մենթերի, ՀԱԿ-ի նյութապաշտ «հեղափոխականների» հետ էլ կոնկրետ սակարկություն է սկսել, թե քանի մանդատ են ունենալու` անկախ ժողովրդի քվեից… Կարճ ասած, եթե Կազանում անընդունելի տարբերակ դեմ տա, անվախորեն կարող է դրանց ուղարկել հայտնի ռուսական հասցեով: Նույնիսկ Մեդվեդևի` ռուսական շահը կատարելապես ծախելու կանխավարկածի պարագայում…

Աջաբսանդալի բաղադրությունը զննեց ԱՐՍԵՆ ՎԱՀԱՆՅԱՆԸ